ANWB, KNMI, Rijkswaterstaat en NS leggen eendrachtig het land plat

Er valt een paar centimeter sneeuw in Nederland. Totale chaos breekt uit. Volstrekte paniek. Nationale hysterie. Ik was van plan vanmiddag met de trein naar mijn ouders in Den Haag te gaan. “Negatief reisadvies voor alle treinen” gilt Prorail, alsof Afghanistan mijn reisdoel is. Vervoersbedrijven houden “uit voorzorg” de bussen in de remise. En gans het land knikt zorgelijk en begrijpelijk, want het zijn toch ook “extreem winterse omstandigheden?”, zoals de ANWB juichend op zijn website kopt.

Die ANWB-mentaliteit, dáár moest eens een parlementair onderzoek naar komen. Wat heeft dat niet gekost de afgelopen jaren? Miljarden meer dan de allochtonen, voorspel ik u. Ja, meneer Wilders, het zou u sieren als u daar eens uw tanden in zou zetten. Want het zijn de officiële instanties, ongetwijfeld bevolkt door “laffe, linkse lapzwansen”, die bij het minste of geringste tegenslagje met groot enthousiasme het land platleggen met hun volstrekt overbodige waarschuwingen.

De ANWB-mentaliteit is een uniek Nederlands cultuurverschijnsel. Terwijl de Duitsers, Belgen en Luxemburgers om ons heen zwijgend hun winterbanden onder hun auto’s schroeven, komt Nederland krakend en piepend tot stilstand. Terwijl ik dit stukje tik hoor ik op de radio dat voetbalwedstrijden worden afgelast. Niet omdat het veld onbespeelbaar is, maar omdat het “onverantwoord is om supporters de weg op te sturen.” Ik weet niet wat ik hoor! Hebben we dan geen eigen opvatting meer? Kunnen we zelf niet onze eigen risico’s inschatten? Mogen we zelf niet meer beslissen of we vanmiddag naar Roda-PSV gaan?

12:42 uur. 6 cm sneeuw. Het KNMI geeft een weeralarm. Waarom hebben dit soort organisaties toch zo’n enorme invloed op Nederlanders? Waarom lopen landgenoten telkens als lemmingen de afgrond in, achter de Consumentenbond, KNMI en ANWB aan?

We hebben thuis erg gelachen toen de ANWB het advies over het ‘nieuwe rijden’ introk, nadat die zomer tienduizenden Nederlanders in de Alpen waren gestrand met geëxplodeerde motoren. De ANWB had immers geadviseerd om al bij 50 kilometer per uur naar de 5 over te schakelen. De taferelen in de auto konden we er helemaal bij bedenken: “Jeroen, we komen bijna niet meer vooruit! De caravan is te zwaar! Kijk nou toch, er komt rook uit de motor! Hoor je die kloppende geluiden niet!” “Bemoei je d’r niet mee, trut, de ANWB heeft het toch gezegd? Die mensen weten heus wel waar ze het over hebben!”

13:21 uur. 9 cm sneeuw. Rijkswaterstaat kan niet achterblijven en geeft een verkeersalarm. En niemand, geen van al die 'kritische' journalisten die hijgend achter elke hype aanrennen, vraagt zich af waarom de landen om ons heen gewoon doorfunctioneren. Elkaar en ANWB-bobo's interviewend op de radio, en alle NS- KNMI- en Rijkswaterstaat-woordvoerders serieus knikkend bevestigen in hun gelijk. Nul kritische vragen. Geen reportages uit België, waar de NMBS-site geen storingen meldt en de verkeersdiensten waarschuwen voor gladheid, maar niet meer dan dat. Zó gaat dat parlementair onderzoek er natuurlijk nooit komen.

Nog zoiets. Verdrijvingsvakken. Twee lege rijbanen waarop Rijkswaterstaat, vast en zeker op advies van de ANWB, in the middle of nowhere plotseling een groot vlak met strepen heeft geschilderd. Twintig meter lang, een rijbaan breed. Iedereen rijdt er vanaf nu omheen; ik ook. Na een paar dagen begin ik me te schamen voor mijn eigen blind-volggedrag. Ik laat me toch niet verdrijven door die ANWB-maffia! Heerlijk bevrijd rijd ik voortaan gewoon rechtdoor. Over het verdrijvingsvak. Wie doet met me mee? Blijmoedig burgerlijk ongehoorzaam met z'n allen over het verdijvingsvak rijden, lekker puh! Maar in plaats van navolgers krijg ik opgestoken middelvingers. En auto’s die me gaan scharen en zo weer in de rechterbaan dwingen.

De ANWB-doctrine kent vele soldaten.

Ik begin nu ook te begrijpen waarom Nederland zo massaal, boos en woedend, achter Wilders aan loopt. Met z’n allen één gigantisch verdrijvingsvak schilderend voor al die mensen die zelf willen beslissen of ze vandaag een hoofddoekje dragen, een moskee gaan bouwen, of lekker door de sneeuw willen rijden. Hoewel ik dicht bij de kachel zit, lopen de koude rillingen me over de rug bij die gedachte.