Er valt een paar centimeter sneeuw in Nederland. Totale chaos breekt uit. Volstrekte paniek. Nationale hysterie. Ik was van plan vanmiddag met de trein naar mijn ouders in Den Haag te gaan. “Negatief reisadvies voor alle treinen” gilt Prorail, alsof Afghanistan mijn reisdoel is. Vervoersbedrijven houden “uit voorzorg” de bussen in de remise. En gans het land knikt zorgelijk en begrijpelijk, want het zijn toch ook “extreem winterse omstandigheden?”, zoals de ANWB juichend op zijn website kopt.
Die ANWB-mentaliteit, dáár moest eens een parlementair onderzoek naar komen. Wat heeft dat niet gekost de afgelopen jaren? Miljarden meer dan de allochtonen, voorspel ik u. Ja, meneer Wilders, het zou u sieren als u daar eens uw tanden in zou zetten. Want het zijn de officiële instanties, ongetwijfeld bevolkt door “laffe, linkse lapzwansen”, die bij het minste of geringste tegenslagje met groot enthousiasme het land platleggen met hun volstrekt overbodige waarschuwingen.
De ANWB-mentaliteit is een uniek Nederlands cultuurverschijnsel. Terwijl de Duitsers, Belgen en Luxemburgers om ons heen zwijgend hun winterbanden onder hun auto’s schroeven, komt Nederland krakend en piepend tot stilstand. Terwijl ik dit stukje tik hoor ik op de radio dat voetbalwedstrijden worden afgelast. Niet omdat het veld onbespeelbaar is, maar omdat het “onverantwoord is om supporters de weg op te sturen.” Ik weet niet wat ik hoor! Hebben we dan geen eigen opvatting meer? Kunnen we zelf niet onze eigen risico’s inschatten? Mogen we zelf niet meer beslissen of we vanmiddag naar Roda-PSV gaan?
12:42 uur. 6 cm sneeuw. Het KNMI geeft een weeralarm. Waarom hebben dit soort organisaties toch zo’n enorme invloed op Nederlanders? Waarom lopen landgenoten telkens als lemmingen de afgrond in, achter de Consumentenbond, KNMI en ANWB aan?
We hebben thuis erg gelachen toen de ANWB het advies over het ‘nieuwe rijden’ introk, nadat die zomer tienduizenden Nederlanders in de Alpen waren gestrand met geëxplodeerde motoren. De ANWB had immers geadviseerd om al bij 50 kilometer per uur naar de 5 over te schakelen. De taferelen in de auto konden we er helemaal bij bedenken: “Jeroen, we komen bijna niet meer vooruit! De caravan is te zwaar! Kijk nou toch, er komt rook uit de motor! Hoor je die kloppende geluiden niet!” “Bemoei je d’r niet mee, trut, de ANWB heeft het toch gezegd? Die mensen weten heus wel waar ze het over hebben!”
13:21 uur. 9 cm sneeuw. Rijkswaterstaat kan niet achterblijven en geeft een verkeersalarm. En niemand, geen van al die 'kritische' journalisten die hijgend achter elke hype aanrennen, vraagt zich af waarom de landen om ons heen gewoon doorfunctioneren. Elkaar en ANWB-bobo's interviewend op de radio, en alle NS- KNMI- en Rijkswaterstaat-woordvoerders serieus knikkend bevestigen in hun gelijk. Nul kritische vragen. Geen reportages uit België, waar de NMBS-site geen storingen meldt en de verkeersdiensten waarschuwen voor gladheid, maar niet meer dan dat. Zó gaat dat parlementair onderzoek er natuurlijk nooit komen.
Nog zoiets. Verdrijvingsvakken. Twee lege rijbanen waarop Rijkswaterstaat, vast en zeker op advies van de ANWB, in the middle of nowhere plotseling een groot vlak met strepen heeft geschilderd. Twintig meter lang, een rijbaan breed. Iedereen rijdt er vanaf nu omheen; ik ook. Na een paar dagen begin ik me te schamen voor mijn eigen blind-volggedrag. Ik laat me toch niet verdrijven door die ANWB-maffia! Heerlijk bevrijd rijd ik voortaan gewoon rechtdoor. Over het verdrijvingsvak. Wie doet met me mee? Blijmoedig burgerlijk ongehoorzaam met z'n allen over het verdijvingsvak rijden, lekker puh! Maar in plaats van navolgers krijg ik opgestoken middelvingers. En auto’s die me gaan scharen en zo weer in de rechterbaan dwingen.
De ANWB-doctrine kent vele soldaten.
Ik begin nu ook te begrijpen waarom Nederland zo massaal, boos en woedend, achter Wilders aan loopt. Met z’n allen één gigantisch verdrijvingsvak schilderend voor al die mensen die zelf willen beslissen of ze vandaag een hoofddoekje dragen, een moskee gaan bouwen, of lekker door de sneeuw willen rijden. Hoewel ik dicht bij de kachel zit, lopen de koude rillingen me over de rug bij die gedachte.
zondag 20 december 2009
donderdag 10 december 2009
Paranoia, twijfels en vooral veel dorst...
Einde van het jaar – tijd voor bespiegelingen. Zo mooi verwoord door Raymond van het Groenewoud: Wat blijft er dan nog over? Paranoia, twijfels en vooral veel dorst...En ik wil geld, geld om cadeautjes te kunnen kopen, opdat ze van me zouden houden.
Melancholie slaat toe, de verleiding is groot om zware filosofische bespiegelingen te houden. Maar gelukkig houdt het echte leven me met twee voeten op de grond. Dinsdagavond raadscommissie Economisch-Sociale Zaken. Voor de zoveelste keer het winkeltijdenbeleid besproken. Het Maastrichtse model (met 21 koopzondagen) blijft bestaan. De minst slechte keuze voor een stad die er blijkbaar (nog) niet aan toe is om winkeliers de vrijheid te geven om zelf te beslissen wanneer ze hun winkel openen, zonder er 52 koopzondagevenementen van te maken waarbij de stad wordt platgewalst door duizenden kooplustigen. Want dat wil niemand. Ik ook niet: als PvdA'er niet, als binnenstadsbewoner niet. Maar intussen hebben we nog altijd niet de mogelijkheid om op zondag naar een gewone supermarkt te kunnen...voor al die ouders die hun zaterdag zien volgepland met het halen en brengen van voetbalkinderen en nog net de laatste minuut Gamma scoren voor een vergeten gipsplaat. Maastrichtenaren willen op zondag naar de supermarkt (getuige de overvolle Delhaize in Smeermaas die elke zondag wordt platgelopen door Maastrichtenaren), en de supermarkt wil op zondag Maastrichtenaren verwelkomen. Maar de overheid steekt er een stokje voor.
Vanavond uitreiking van de European Excellence Awards voor communicatie in Wenen. Zou een mooie kroon op het werk van mijn team zijn als we er écht één winnen! Maar trots ben ik hoe dan ook, ook als het bij de nominaties blijft.
In Wenen schijnen er trouwens mooie kerstmarkten te zijn. Interessant om ook die te bekijken, in deze tijden van discussie over Winterland. Onlangs was ik bij mijn zwager in Luxemburg, waar ze ook midden in het centrum een kerstmarkt met carroussel hebben - zie de foto. En dat ziet er toch een stuk opener en sfeervoller uit dan het Vrijthof op dit moment. Hoezeer ik Winterland ook een warm hart toedraag, het kan dus echt beter, mooier en meer in harmonie met de omgeving. Als al het stof is neergedaald, moeten we daar volgend jaar echt een paar stappen in zetten.
zondag 15 november 2009
Venetië begraven, Maastricht keert het tij
Uit de New York Times van 14 november j.l.:
Honderden Venetianen hebben zaterdag met gondels en andere boten door het beroemde Canal Grande gevaren om hun stad symbolisch te begraven. Met de actie wilden de inwoners aandacht vragen voor het teruglopen van het aantal inwoners van de stad, die door 18 miljoen toeristen per jaar naar het vasteland zijn verdreven. ,,Venetië is in gevaar'', zei Matteo Secchi, een van de initiatiefnemers van de actie. Volgens Matteo is 21 oktober 2009 een van de meest trieste dagen uit de geschiedenis van de stad. Het inwonertal van Venetie daalde op die dag tot onder de 60.000. In de jaren zestig had Venetië nog 120.000 inwoners.
Dit bericht van afgelopen weekend roept een beeld van herkenning op. 120.000 inwoners? 18 miljoen toeristen per jaar? Waar kennen we die getallen van?
Toch gaat het in Maastricht niet zover komen. Met de 50-dagen-norm die a.s. dinsdag in de APV verankerd wordt, bereikt deze raad een cruciaal keerpunt in het denken over de balans tussen bewoners en bezoekers. Na het toeroepen van een halt aan de ongebreidelde uitbreiding van horeca in het centrum wordt nu ook een halt toegeroepen aan de ongebreidelde verdisneysering van Maastricht.
Het is in beide gevallen de PvdA geweest die het initiatief heeft genomen voor deze cruciale beleidsstukken. Maar het is de grote meerderheid in de gemeenteraad die laat zien dat er breed draagvlak is voor het behoud van leefbaarheid in onze dierbare stad. En voor de bescherming van de goede reputatie van Maastricht, een ijzersterk imago dat de stad enorm veel heeft gebracht, maar de laatste tijd ook kwetsbaar is gebleken. Het is daarom ook goed dat deze APV-wijziging niet alleen evenementdagen telt, maar vooral de reputatiewerking van een evenement laat meewegen.
Of het historische besluiten zijn weten we pas over 25 jaar. Veel hangt af van de handhaving van deze regels. Want de druk zal groot zijn, en soms bijna niet te weerstaan, om toch dat ene evenement of toch die ene leuke horeca-ondernemer ruimte te geven waar het niet meer kan.
Dan komt het er op aan dat er een ferm stadsbestuur staat dat duidelijk maakt dat er ook op andere pleinen ruimte is. Dat er nog genoeg horecapanden leeg staan waar de innovatieve ondernemer zijn gang kan gaan. Een stadsbestuur dat ondernemers vervolgens helpt om te ondernemen, niet alleen maar op regels wijst, maar ook op kansen. Kansen die misschien net twee straten of pleinen verder liggen, maar wel bijdragen aan een gezonde spreiding van overlast en waarborgen voor bewoners van de stad.
Maximaal 50 evenementdagen op een plein. De kritiek is enorm geweest. De 50-dagennorm zou belangrijke evenementen als Kermis, Winterland en Preuvenemint de nek omdraaien. Onzin, we hebben vaak genoeg voorgerekend dat er ook bij een 50-dagennorm plek is voor bijvoorbeeld Winterland op het Vrijthof. Maar wat mij nog het meeste heeft verbaasd is dat de mensen die deze vrees uitten, hun eigen stad blijkbaar niet serieus nemen. Maastricht heeft toch veel meer prachtige pleinen dan alleen het Vrijthof? En zou een evenement kapot gaan als het bijvoorbeeld op de Markt, Plein 1992 of elders georganiseerd zou worden? Ik geloof er niks van.
Waar ik wel in geloof is dat de ongebreidelde groei van dagjesmensen en evenementen de leefbaarheid in de stad enorm onder druk zet. En dat het gebrek aan keuzes – alles moest kunnen – daaraan heeft bijgedragen. Dankzij de 50-dagen-norm wordt het stadsbestuur verplicht te kiezen, te spreiden en te regisseren. Geen keuze tussen OF bewoners OF bezoekers, maar een keuze voor bewoners én bezoekers, en het spreiden van de lasten en de lusten. De keuze voor die balans is de keuze die de PvdA altijd heeft voorgestaan en dinsdag tijdens de raadsvergadering, als die APV wordt vastgesteld, ook met verve zal verdedigen.
Honderden Venetianen hebben zaterdag met gondels en andere boten door het beroemde Canal Grande gevaren om hun stad symbolisch te begraven. Met de actie wilden de inwoners aandacht vragen voor het teruglopen van het aantal inwoners van de stad, die door 18 miljoen toeristen per jaar naar het vasteland zijn verdreven. ,,Venetië is in gevaar'', zei Matteo Secchi, een van de initiatiefnemers van de actie. Volgens Matteo is 21 oktober 2009 een van de meest trieste dagen uit de geschiedenis van de stad. Het inwonertal van Venetie daalde op die dag tot onder de 60.000. In de jaren zestig had Venetië nog 120.000 inwoners.
Dit bericht van afgelopen weekend roept een beeld van herkenning op. 120.000 inwoners? 18 miljoen toeristen per jaar? Waar kennen we die getallen van?
Toch gaat het in Maastricht niet zover komen. Met de 50-dagen-norm die a.s. dinsdag in de APV verankerd wordt, bereikt deze raad een cruciaal keerpunt in het denken over de balans tussen bewoners en bezoekers. Na het toeroepen van een halt aan de ongebreidelde uitbreiding van horeca in het centrum wordt nu ook een halt toegeroepen aan de ongebreidelde verdisneysering van Maastricht.
Het is in beide gevallen de PvdA geweest die het initiatief heeft genomen voor deze cruciale beleidsstukken. Maar het is de grote meerderheid in de gemeenteraad die laat zien dat er breed draagvlak is voor het behoud van leefbaarheid in onze dierbare stad. En voor de bescherming van de goede reputatie van Maastricht, een ijzersterk imago dat de stad enorm veel heeft gebracht, maar de laatste tijd ook kwetsbaar is gebleken. Het is daarom ook goed dat deze APV-wijziging niet alleen evenementdagen telt, maar vooral de reputatiewerking van een evenement laat meewegen.
Of het historische besluiten zijn weten we pas over 25 jaar. Veel hangt af van de handhaving van deze regels. Want de druk zal groot zijn, en soms bijna niet te weerstaan, om toch dat ene evenement of toch die ene leuke horeca-ondernemer ruimte te geven waar het niet meer kan.
Dan komt het er op aan dat er een ferm stadsbestuur staat dat duidelijk maakt dat er ook op andere pleinen ruimte is. Dat er nog genoeg horecapanden leeg staan waar de innovatieve ondernemer zijn gang kan gaan. Een stadsbestuur dat ondernemers vervolgens helpt om te ondernemen, niet alleen maar op regels wijst, maar ook op kansen. Kansen die misschien net twee straten of pleinen verder liggen, maar wel bijdragen aan een gezonde spreiding van overlast en waarborgen voor bewoners van de stad.
Maximaal 50 evenementdagen op een plein. De kritiek is enorm geweest. De 50-dagennorm zou belangrijke evenementen als Kermis, Winterland en Preuvenemint de nek omdraaien. Onzin, we hebben vaak genoeg voorgerekend dat er ook bij een 50-dagennorm plek is voor bijvoorbeeld Winterland op het Vrijthof. Maar wat mij nog het meeste heeft verbaasd is dat de mensen die deze vrees uitten, hun eigen stad blijkbaar niet serieus nemen. Maastricht heeft toch veel meer prachtige pleinen dan alleen het Vrijthof? En zou een evenement kapot gaan als het bijvoorbeeld op de Markt, Plein 1992 of elders georganiseerd zou worden? Ik geloof er niks van.
Waar ik wel in geloof is dat de ongebreidelde groei van dagjesmensen en evenementen de leefbaarheid in de stad enorm onder druk zet. En dat het gebrek aan keuzes – alles moest kunnen – daaraan heeft bijgedragen. Dankzij de 50-dagen-norm wordt het stadsbestuur verplicht te kiezen, te spreiden en te regisseren. Geen keuze tussen OF bewoners OF bezoekers, maar een keuze voor bewoners én bezoekers, en het spreiden van de lasten en de lusten. De keuze voor die balans is de keuze die de PvdA altijd heeft voorgestaan en dinsdag tijdens de raadsvergadering, als die APV wordt vastgesteld, ook met verve zal verdedigen.
zondag 18 oktober 2009
Heeft de PvdA de handwerker beledigd?
Geert Mak onthult dit weekend in NRC een interessante theorie: de PvdA heeft de cultuur van de ‘handwerkers’ dusdanig beledigd dat ze als vanzelf achter Wilders aan gaan lopen. Handwerkers zijn volgens Mak: de verplegers, de mensen in de bouw, maar ook de onderwijzers. Hun autonomie is afgepakt toen de marktwerking zijn intrede deed tijdens de kabinetten Kok. Plots kwamen de duurbetaalde interim managers de scholen binnen, de ziekenhuizen, de energiebedrijven, en niets was meer goed. Iedereen moest worden ‘afgerekend op resultaten’ behalve de interim managers zelf. Met als gevolg dat een dorpsschool wordt ‘afgerekend’ op zijn lage Cito-gemiddelde, en vervolgens ook nog publiekelijk wordt vernederd door de lijsten te publiceren, want o wat zijn we transparant. Terwijl deze school al decennia niets anders doet dan “de boel bij mekaar houden” door Merel en Sharon samen naar de eindstreep te sleuren in plaats van de minder begaafde kinderen naar aparte programma’s te sturen, om zo de school te zuiveren van Citoverlagende elementen.
De gesel van de outputmeting maakt meer kapot dan ons lief is. Daar heeft Mak een heel groot punt. In ons onderwijssysteem wordt een potentieel briljant stukadoortje (met lage Citoscores) eerst 12 jaar vernederd voordat hij aan zijn passie toekomt. Als hij er überhaupt nog aan toekomt en inmiddels niet gedeprimeerd en beroofd van zijn eigenwaarde door ons onderwijssysteem halverwege is weggelopen, voorzien van de barcode ‘vroegtijdig schoolverlater’. Wacht maar tot hij stemrecht heeft.
Het feit dat de cultuur van deze werkende klasse wordt verdrongen door marktwerking en interim managers leidt tot – dat is de theorie van Mak – schoppen. Moslims die we hun cultuur afpakken worden gevoelig voor extremisme, handwerkers kiezen voor Wilders – even geschematiseerd. De verhoging van de AOW-leeftijd zou het laatste duwtje zijn om de handwerker definitief uit de PvdA te jagen.
Wat in aanzet een interessant betoog is, verliest hier zijn proportie. De AOW hervorming heeft maar 1 oorzaak en dat is: het geld is op en de mensen worden te oud (= gebruiken te lang AOW). Dat heeft niets met een cultuurclash te maken. Wat wel zo is, is dat noodzakelijke ingrepen in ons maatschappelijk bestel, niet helder zijn uitgelegd en, inderdaad, vaak ook zijn doorgeschoten. Een vriendin van me zei het vorige week treffend: “Ik moet onder het mom van participatie uitleggen dat de billen van de oudjes voortaan gewassen worden door de 73-jarige voorzitter van de buurtvereniging. In plaats van een van overheidswege aangestelde, professionele, toegewijde thuishulp. Dat is toch walgelijk.”
Dat is ook walgelijk. Daarom is het ook van groot belang dat de PvdA dit onderwerp weer naar zich toe trekt. Nutsvoorzieningen horen niet thuis in de markt, maar bij de overheid. Onderwijs, energie, zorg, openbare werken worden niet beter van marktwerking. Zelfs niet eens goedkoper. Maar we kunnen daar best wat marktprincipes gebruiken. Meer flexibiliteit in beloning en arbeidsvoorwaarden bijvoorbeeld leiden absoluut tot meer kwaliteit en output, en óók tot een mensvriendelijker personeelsbeleid. Dat is mijn persoonlijke ervaring na 6 jaar ambtenaarschap en 9 jaar bedrijfsleven.
In Maastricht geeft de PvdA al drie jaar invulling aan de ‘ontmarkting’ van de zorg. Onze wethouder Jacques Costongs heeft een WMO-model (Wet Maatschappelijke Ondersteuning) ingevoerd dat alom wordt geprezen. En ja, dan komt altijd weer de betaalbaarheid onder druk te staan en dus moet dezelfde wethouder op zoek naar bezuinigingen zonder de Maastrichtse menselijke maat aan te tasten. Dat zijn de vaak zware klussen waar een bestuurspartij voor staat.
De gesel van de outputmeting maakt meer kapot dan ons lief is. Daar heeft Mak een heel groot punt. In ons onderwijssysteem wordt een potentieel briljant stukadoortje (met lage Citoscores) eerst 12 jaar vernederd voordat hij aan zijn passie toekomt. Als hij er überhaupt nog aan toekomt en inmiddels niet gedeprimeerd en beroofd van zijn eigenwaarde door ons onderwijssysteem halverwege is weggelopen, voorzien van de barcode ‘vroegtijdig schoolverlater’. Wacht maar tot hij stemrecht heeft.
Het feit dat de cultuur van deze werkende klasse wordt verdrongen door marktwerking en interim managers leidt tot – dat is de theorie van Mak – schoppen. Moslims die we hun cultuur afpakken worden gevoelig voor extremisme, handwerkers kiezen voor Wilders – even geschematiseerd. De verhoging van de AOW-leeftijd zou het laatste duwtje zijn om de handwerker definitief uit de PvdA te jagen.
Wat in aanzet een interessant betoog is, verliest hier zijn proportie. De AOW hervorming heeft maar 1 oorzaak en dat is: het geld is op en de mensen worden te oud (= gebruiken te lang AOW). Dat heeft niets met een cultuurclash te maken. Wat wel zo is, is dat noodzakelijke ingrepen in ons maatschappelijk bestel, niet helder zijn uitgelegd en, inderdaad, vaak ook zijn doorgeschoten. Een vriendin van me zei het vorige week treffend: “Ik moet onder het mom van participatie uitleggen dat de billen van de oudjes voortaan gewassen worden door de 73-jarige voorzitter van de buurtvereniging. In plaats van een van overheidswege aangestelde, professionele, toegewijde thuishulp. Dat is toch walgelijk.”
Dat is ook walgelijk. Daarom is het ook van groot belang dat de PvdA dit onderwerp weer naar zich toe trekt. Nutsvoorzieningen horen niet thuis in de markt, maar bij de overheid. Onderwijs, energie, zorg, openbare werken worden niet beter van marktwerking. Zelfs niet eens goedkoper. Maar we kunnen daar best wat marktprincipes gebruiken. Meer flexibiliteit in beloning en arbeidsvoorwaarden bijvoorbeeld leiden absoluut tot meer kwaliteit en output, en óók tot een mensvriendelijker personeelsbeleid. Dat is mijn persoonlijke ervaring na 6 jaar ambtenaarschap en 9 jaar bedrijfsleven.
In Maastricht geeft de PvdA al drie jaar invulling aan de ‘ontmarkting’ van de zorg. Onze wethouder Jacques Costongs heeft een WMO-model (Wet Maatschappelijke Ondersteuning) ingevoerd dat alom wordt geprezen. En ja, dan komt altijd weer de betaalbaarheid onder druk te staan en dus moet dezelfde wethouder op zoek naar bezuinigingen zonder de Maastrichtse menselijke maat aan te tasten. Dat zijn de vaak zware klussen waar een bestuurspartij voor staat.
maandag 12 oktober 2009
PvdA = D66 + solidariteit
Ho, ho, ho, dit is geen officieel partijstandpunt. Maar mijn persoonlijke motivatie om over te stappen van D66 naar de PvdA.
Vrijdagavond sprak ik in buurtcafé de P. met iemand die bij de vorige raadsverkiezingen op mij gestemd had. Nu vond hij dat heel moeilijk, want in de tussentijd is hij overgestapt naar D66. En om dan voor de gemeenteraad toch weer op de PvdA te stemmen?
Ook ik was ooit D66’er. Vooral vanwege de progressief-liberale sociaal-economische agenda en bestuurlijke vernieuwing. Tragisch dat juist die twee principes in het kabinet-Balkenende waar D66 aan mee deed verkwanseld werden. Nu heb ik opnieuw sympathie voor D66: Alexander Pechtold doet het goed, de partij straalt geen chagrijn, maar vrolijkheid en optimisme uit, en het valt met kracht Wilders aan.
Maar terugkeren? No way. Solidariteit hoort de basis te zijn onder alles, en daarin onderscheidt de PvdA zich wezenlijk van D66. Ik moest daar misschien ook even wat ouder voor worden om dat te zien. Juist in een wereld waar individualisme hoogtij viert, waar mensen eerst voor zichzelf en dan pas voor anderen gaan, waar het gemeenschapsgevoel virtueel wordt, waar de firma Haat & Nijd regeert - in zo’n wereld heeft de overheid, en dus de politiek, de plicht om bruggen te slaan, de plicht om welvaart eerlijk te delen, de plicht om ervoor te zorgen dat iedereen onderwijs krijgt, dat iedereen de kans heeft om te werken – kortom, de plicht om solidariteit als vertrekpunt te nemen voor welke economische ontwikkeling ook.
Obama weet het, Job Cohen weet het: eerst de boel bij mekaar houden, en dan groeien. Zonder solidariteit, zonder maatschappelijk fundament steunt een ogenschijnlijk economisch succes op drijfzand.
Het verwijt dat je de PvdA terecht kunt maken, is dat ze dat essentiële onderscheid niet altijd even helder weet te maken. Daarom, beste mede-sociaaldemocraten, allemaal de leuze in ons hoofd prenten: PvdA = D66 + solidariteit.
Maar solidariteit kost natuurlijk wel geld. Geld dat verdiend moet worden. En daarom voor de wiskundeliefhebbers nog een politieke rebus:
PvdA = SP + economie
En tot slot voor Jacques Monasch en Lilianne Ploumen: laten we in in ieder geval ophouden met Wilders te imiteren, want....
PvdA is in alles NIET PVV
Vrijdagavond sprak ik in buurtcafé de P. met iemand die bij de vorige raadsverkiezingen op mij gestemd had. Nu vond hij dat heel moeilijk, want in de tussentijd is hij overgestapt naar D66. En om dan voor de gemeenteraad toch weer op de PvdA te stemmen?
Ook ik was ooit D66’er. Vooral vanwege de progressief-liberale sociaal-economische agenda en bestuurlijke vernieuwing. Tragisch dat juist die twee principes in het kabinet-Balkenende waar D66 aan mee deed verkwanseld werden. Nu heb ik opnieuw sympathie voor D66: Alexander Pechtold doet het goed, de partij straalt geen chagrijn, maar vrolijkheid en optimisme uit, en het valt met kracht Wilders aan.
Maar terugkeren? No way. Solidariteit hoort de basis te zijn onder alles, en daarin onderscheidt de PvdA zich wezenlijk van D66. Ik moest daar misschien ook even wat ouder voor worden om dat te zien. Juist in een wereld waar individualisme hoogtij viert, waar mensen eerst voor zichzelf en dan pas voor anderen gaan, waar het gemeenschapsgevoel virtueel wordt, waar de firma Haat & Nijd regeert - in zo’n wereld heeft de overheid, en dus de politiek, de plicht om bruggen te slaan, de plicht om welvaart eerlijk te delen, de plicht om ervoor te zorgen dat iedereen onderwijs krijgt, dat iedereen de kans heeft om te werken – kortom, de plicht om solidariteit als vertrekpunt te nemen voor welke economische ontwikkeling ook.
Obama weet het, Job Cohen weet het: eerst de boel bij mekaar houden, en dan groeien. Zonder solidariteit, zonder maatschappelijk fundament steunt een ogenschijnlijk economisch succes op drijfzand.
Het verwijt dat je de PvdA terecht kunt maken, is dat ze dat essentiële onderscheid niet altijd even helder weet te maken. Daarom, beste mede-sociaaldemocraten, allemaal de leuze in ons hoofd prenten: PvdA = D66 + solidariteit.
Maar solidariteit kost natuurlijk wel geld. Geld dat verdiend moet worden. En daarom voor de wiskundeliefhebbers nog een politieke rebus:
PvdA = SP + economie
En tot slot voor Jacques Monasch en Lilianne Ploumen: laten we in in ieder geval ophouden met Wilders te imiteren, want....
PvdA is in alles NIET PVV
vrijdag 9 oktober 2009
Tijd, tijd, tijd...(2)
Ik heb nogal wat kritiek gehad op mijn weblog waarin ik uitlegde dat er van die momenten zijn dat het werk zó veel aandacht vraagt dat ik daar een raadsvergadering voor moet laten schieten. Ook bij DSM hebben we last van de recessie, met alle sociale onrust van dien, en dan heb je als communicatiedirecteur soms overuren te draaien. Ook ’s avonds.
Met name de motivatie voor mijn afwezigheid tijdens de raadsvergadering ("waarom moet je altijd in die bankjes zitten als er geen onderwerpen voor jou bij zijn") viel bij sommigen niet goed, en dat kan ik wel begrijpen. Immers: daarmee raak je aan de fundamentele ‘staatsinrichting’ van een gemeente, en daar moet je het dan wel eerst even over hebben. In de Tweede Kamer is het heel normaal dat bij specialistische onderwerpen alleen de fractiewoordvoerders aanwezig zijn. Bij de gemeenteraad niet, en inderdaad, laat ik dat nou maar niet op eigen houtje gaan invoeren.
Maar het blijft natuurlijk wel een thema: willen we mensen met een fulltime baan in de raad, dan ontstaan er agendaproblemen. Natuurlijk vind ik ook dat raadsvergaderingen eerste prioriteit hebben. Daarom heb ik zelfs in de tijd dat ik regelmatig naar China moest nauwelijks een raadsvergadering gemist, omdat ik dat zorgvuldig plande.
Maar worden de resultaten van het raadslidmaatschap enkel en alleen beoordeeld op aanwezigheid in de raadszaal of op prestaties? De PvdA-fractieleden zetten zich vol in zowel in als buiten de raadsbankjes. Het wordt wel eens onderschat hoeveel uren en energie zij geven in buurten, op bijeenkomsten, in hun achterban. Ook al staan ze niet iedere dag in de krant of voeren ze maandelijks het woord in de raadszaal. Op mijn eigen conto staan: elke maand Ipanemadebat voorbereiden en leiden, aantal andere debatten organiseren, lid van het fractiebestuur, diverse woordvoerderschappen in de raad. De kandidaatstellingscommissie, de leden en de kiezer mogen uiteindelijk oordelen over het resultaat. Ik heb bij die kandidaatstellingscommissie in ieder geval een vurig pleidooi gehouden voor het samenstellen van een kandidatenlijst van mensen die zichtbaar zijn in de raadszaal, en daarbuiten, van jong en oud, van man en vrouw, van allerlei maatschappelijke posities.
En zullen we nu weer gewoon aan het werk? Begrotingsbehandeling komt er aan!
Met name de motivatie voor mijn afwezigheid tijdens de raadsvergadering ("waarom moet je altijd in die bankjes zitten als er geen onderwerpen voor jou bij zijn") viel bij sommigen niet goed, en dat kan ik wel begrijpen. Immers: daarmee raak je aan de fundamentele ‘staatsinrichting’ van een gemeente, en daar moet je het dan wel eerst even over hebben. In de Tweede Kamer is het heel normaal dat bij specialistische onderwerpen alleen de fractiewoordvoerders aanwezig zijn. Bij de gemeenteraad niet, en inderdaad, laat ik dat nou maar niet op eigen houtje gaan invoeren.
Maar het blijft natuurlijk wel een thema: willen we mensen met een fulltime baan in de raad, dan ontstaan er agendaproblemen. Natuurlijk vind ik ook dat raadsvergaderingen eerste prioriteit hebben. Daarom heb ik zelfs in de tijd dat ik regelmatig naar China moest nauwelijks een raadsvergadering gemist, omdat ik dat zorgvuldig plande.
Maar worden de resultaten van het raadslidmaatschap enkel en alleen beoordeeld op aanwezigheid in de raadszaal of op prestaties? De PvdA-fractieleden zetten zich vol in zowel in als buiten de raadsbankjes. Het wordt wel eens onderschat hoeveel uren en energie zij geven in buurten, op bijeenkomsten, in hun achterban. Ook al staan ze niet iedere dag in de krant of voeren ze maandelijks het woord in de raadszaal. Op mijn eigen conto staan: elke maand Ipanemadebat voorbereiden en leiden, aantal andere debatten organiseren, lid van het fractiebestuur, diverse woordvoerderschappen in de raad. De kandidaatstellingscommissie, de leden en de kiezer mogen uiteindelijk oordelen over het resultaat. Ik heb bij die kandidaatstellingscommissie in ieder geval een vurig pleidooi gehouden voor het samenstellen van een kandidatenlijst van mensen die zichtbaar zijn in de raadszaal, en daarbuiten, van jong en oud, van man en vrouw, van allerlei maatschappelijke posities.
En zullen we nu weer gewoon aan het werk? Begrotingsbehandeling komt er aan!
vrijdag 2 oktober 2009
Lekker vlees en de AOW
Onlangs hoorde ik een slager op Radio 1 klagen dat zijn omzet terugliep omdat mensen geen aandacht meer hadden voor kwaliteit en liever naar de supermarkt gingen om daar voor 5 euro een kilo kipfilet te kopen.
Beste slager,
Ik koop ook altijd mijn vlees in de supermarkt. Niet omdat ik dat wil, maar omdat iedere keer als ik voor uw winkel sta, de rolluiken zijn neergelaten. Uw winkel is open als ik werk, en dicht als ik naar uw winkel wil. En ik werk echt niet in nacht- of continudiensten!
In een samenleving die steeds flexibeler wordt, maar daarmee ook complexer, is het zaak dat we ons aanbod afstemmen op de behoefte. Een goed kwaliteitsproduct leveren is niet genoeg als het de doelgroep (mensen die kiezen voor kwaliteit en het kunnen betalen) vervolgens onmogelijk wordt gemaakt het product aan te schaffen. Dat geldt ook voor de AOW-discussie. Werken tot 67 jaar is een heilloze weg als we niks doen aan ons arbeidsklimaat, dat nog altrijd is gebaseerd op het adagium "werken tot je erbij neer valt." Nu al vallen de meesten ver voor hun 65ste neer, dus is de 67-jaar discussie op die manier een fopdiscussie die alleen maar geld oplevert en de samenleving niks goeds brengt. Kunnen we het arbeidsklimaat veranderen en een actief demotiebeleid voeren, waarbij oudere werknemers uit de frontlinie weg mogen, maar wel actief blijven als oude, wijze meesters voor hun jonge gezellen, dan is 67 jaar helemaal niet zo gek. En misschien zelfs 70 niet.
Flexibiliteit geldt ook voor de slager. Probeer het eens. Zoals in de rest van de wereld: Bourgondische in plaats van Calvinistische openingstijden. Open je winkel van 8 uur tot 12 uur en van 14 uur tot
Ik word weer vaste klant, ik beloof het!
donderdag 1 oktober 2009
Geert Wilders is now following you on Twitter...
Gisteravond Algemene Ledenvergadering van de PvdA Maastricht. Met een hele inspirerende presentatie van Marianne den Broeder over de digitale campagne die we de komende maanden gaan voeren (check Marianne043 of NellekeBarning op Twitter). Leuk om weer eens zo'n positieve stemming bij de PvdA te voelen. Want als wij er al niet meer in zouden geloven, wie dan wel?
En ik ben en blijf ervan overtuigd dat Nederland, dat Maastricht juist de PvdA nodig heeft om ons door de economische crisis heen te helpen en er daarna sterker en minstens even sociaal uit te komen. Al pratend over de campagnestrategie kregen we het over het onderzoek dat NRC Handelsblad gedaan heeft naar de motieven van Wilders-stemmers. Eén van de conclusies die mij het meest opviel was het feit dat ongeveer de helft van alle Nederlanders niet meer gelooft in solidariteit. Is eerlijk delen passé? Willen we niet meer dat de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen? Ieder voor zich en God voor ons allen?
De positieve kant van dat verhaal is dat de andere helft van de Nederlanders dus nog altijd wél gelooft in de kracht van solidariteit. Die willen wél zorgen voor die mensen die dat zelf niet kunnen. Die zijn wél bereid belasting te betalen om iedereen de kans te geven naar school te gaan en aan werk te komen. Die vinden wél dat we in Nederland niet los staan van de rest van de wereld, maar een verantwoordelijkheid hebben om onze welvaart te delen met hen die het minder hebben.
Vijftig procent van alle Nederlanders...dat is een hele grote groep potentiële PvdA-kiezers. Dat is een groep waarmee we perspectief kunnen bieden aan alle mensen die nu even genoeg hebben van solidariteit, die nu even geen hoop hebben, maar angst. Mensen die wij met z'n allen hoop kunnen bieden, hoop op een sterk en sociaal Nederland. Vertrouwen in de kracht van solidariteit. Wat mij betreft beginnen we vandaag met die boodschap met alle overtuiging en passie uit te dragen. Van mens tot mens, maar ook digitaal, via al die mooie 'nieuwe' media, zoals dit weblog.
Is het toeval dat ik precies op dat moment een bericht kreeg: Geert Wilders is now following you on Twitter...?
En ik ben en blijf ervan overtuigd dat Nederland, dat Maastricht juist de PvdA nodig heeft om ons door de economische crisis heen te helpen en er daarna sterker en minstens even sociaal uit te komen. Al pratend over de campagnestrategie kregen we het over het onderzoek dat NRC Handelsblad gedaan heeft naar de motieven van Wilders-stemmers. Eén van de conclusies die mij het meest opviel was het feit dat ongeveer de helft van alle Nederlanders niet meer gelooft in solidariteit. Is eerlijk delen passé? Willen we niet meer dat de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen? Ieder voor zich en God voor ons allen?
De positieve kant van dat verhaal is dat de andere helft van de Nederlanders dus nog altijd wél gelooft in de kracht van solidariteit. Die willen wél zorgen voor die mensen die dat zelf niet kunnen. Die zijn wél bereid belasting te betalen om iedereen de kans te geven naar school te gaan en aan werk te komen. Die vinden wél dat we in Nederland niet los staan van de rest van de wereld, maar een verantwoordelijkheid hebben om onze welvaart te delen met hen die het minder hebben.
Vijftig procent van alle Nederlanders...dat is een hele grote groep potentiële PvdA-kiezers. Dat is een groep waarmee we perspectief kunnen bieden aan alle mensen die nu even genoeg hebben van solidariteit, die nu even geen hoop hebben, maar angst. Mensen die wij met z'n allen hoop kunnen bieden, hoop op een sterk en sociaal Nederland. Vertrouwen in de kracht van solidariteit. Wat mij betreft beginnen we vandaag met die boodschap met alle overtuiging en passie uit te dragen. Van mens tot mens, maar ook digitaal, via al die mooie 'nieuwe' media, zoals dit weblog.
Is het toeval dat ik precies op dat moment een bericht kreeg: Geert Wilders is now following you on Twitter...?
maandag 28 september 2009
Mijmeringen in de appelboomgaard
Gisteren heerlijk gewandeld op het Plateau (zo tussen Riekelt en Sint Gieteren), najaarszonnetje, mooie glimmende rode appels, frisse lucht…wat wil een mens nog meer? Vanzelf spelen er dan allerlei gedachten door je hoofd.
Bijvoorbeeld over het politieke klimaat in Nederland – “aftreden, opstappen, wegwezen”, dat lijkt het devies te worden. Risico’s nemen wordt niet meer gewaardeerd en het lijkt bijna alsof politiek iets vies is geworden. Jammer, want ik heb er nog steeds vertrouwen in dat het overgrote deel van de Nederlandse en locale politici hun werk doen vanuit de overtuiging dat zij iets goeds willen betekenen voor de maatschappij.
En dan ineens…een hels kabaal van toeterende motoren of antieke auto’s (de stoet was niet te zien, alleen te horen); rust en schoonheid worden bruut verstoord door een paar mensen die menen dat zij toch vooral de openbare ruimte kunnen gebruiken voor hun eigen pleziertjes. Niet dat ze gewoon rustig op de motor of in de auto het Heuvelland doorkruisen en proberen zo min mogelijk overlast te veroorzaken, nee, er moet zo hard mogelijk lawaai gemaakt worden “Kijk ons eens lekker onszelf zijn”. Dat andere mensen misschien willen genieten van een prachtige, stille najaarsdag komt kennelijk niet in de koppen op.
Ook weer typerend voor het huidige Nederlandse klimaat: een paar mensen zijn constant in staat zaken te verpesten voor die hele grote groep welwillende burgers. En vrijwel niemand durft er nog wat van te zeggen…dat is pas écht angstaanjagend.
Daarbij komt dat als we de kwaliteit van onze prachtige stad en heuvelland laten verpesten door een klein groepje mensen die er een plat, plastic pretpark van maken, we uiteindelijk in ons eigen vlees aan het snijden zijn. Mensen komen naar Maastricht en Zuid-Limburg voor de kwaliteit van leven, niet om in een helse herrie over een racecircuit te wandelen.
En oh ja, aan het eind van de wandeling konden we bij een fruitboer nog een paar kilo van die heerlijke appels kopen… óók op zondag!
dinsdag 22 september 2009
Tijd, tijd, tijd....
Vandaag voor (denk ik) de eerste keer in ruim drie jaar op het laatste moment een raadsvergadering moeten afzeggen vanwege andere prioriteiten bij DSM. Dat brengt je weer met beide benen op de grond: is het wel mogelijk om het raadslidmaatschap te combineren met een drukke full-time baan? Een thema dat ook aan de orde kwam in het gesprek dat ik vorige week met de kandidaatstellingscommissie voerde.
Mijn antwoord? Ja!
Tegelijkertijd: het is niet voor niets dat er op zoveel plekken in Nederland geklaagd wordt over een groot tekort aan potentiële, kwalitatief goede raadsleden. Want hoewel het uitgangspunt is dat het raadslidmaatschap gecombineerd moet kunnen worden met een maatschappelijke carrière, wordt daar in de praktijk vaak geen rekening mee gehouden. Raadsvergaderingen die om 15.00 uur beginnen, de verwachting dat ieder raadslid altijd overal aanwezig is, ook al heb je op dat moment geen inhoudelijke bijdrage - het zijn maar een paar voorbeelden.
Ik ben ervan overtuigd dat het de kwaliteit van gemeenteraden ten goede komt als daar mensen inzitten die naast het raadswerk ook andere maatschappelijke functies bekleden (en nee, dat hoeft niet per definitie een full-time baan te zijn). Want juist door die ervaring ben je in staat over schuttingen heen te kijken, nieuwe inzichten te brengen en -misschien wel het allerbelangrijkst- de hoofdzaken van bijzaken te onderscheiden.
En ja, dan komt het voor dat je eens een keer niet bij een raads-, raadscommissie- of fractievergadering kunt zijn. Omdat je op dat moment door iets anders geïnspireerd wordt. Inspiratie die weer helpt bij het raadswerk.
Wat meer flexibiliteit zou vast meer mensen over de streep trekken om zich, naast hun andere werkzaamheden, ook eens een paar jaar in te zetten voor de lokale politiek. En dat komt de kwaliteit ongetwijfeld ten goede!
Mijn antwoord? Ja!
Tegelijkertijd: het is niet voor niets dat er op zoveel plekken in Nederland geklaagd wordt over een groot tekort aan potentiële, kwalitatief goede raadsleden. Want hoewel het uitgangspunt is dat het raadslidmaatschap gecombineerd moet kunnen worden met een maatschappelijke carrière, wordt daar in de praktijk vaak geen rekening mee gehouden. Raadsvergaderingen die om 15.00 uur beginnen, de verwachting dat ieder raadslid altijd overal aanwezig is, ook al heb je op dat moment geen inhoudelijke bijdrage - het zijn maar een paar voorbeelden.
Ik ben ervan overtuigd dat het de kwaliteit van gemeenteraden ten goede komt als daar mensen inzitten die naast het raadswerk ook andere maatschappelijke functies bekleden (en nee, dat hoeft niet per definitie een full-time baan te zijn). Want juist door die ervaring ben je in staat over schuttingen heen te kijken, nieuwe inzichten te brengen en -misschien wel het allerbelangrijkst- de hoofdzaken van bijzaken te onderscheiden.
En ja, dan komt het voor dat je eens een keer niet bij een raads-, raadscommissie- of fractievergadering kunt zijn. Omdat je op dat moment door iets anders geïnspireerd wordt. Inspiratie die weer helpt bij het raadswerk.
Wat meer flexibiliteit zou vast meer mensen over de streep trekken om zich, naast hun andere werkzaamheden, ook eens een paar jaar in te zetten voor de lokale politiek. En dat komt de kwaliteit ongetwijfeld ten goede!
donderdag 3 september 2009
Montesquieu en het Vrijthof
De gemeenteraad stelt kaders, het college van B&W voert uit.
Daar zit sinds Montesquieu een ijzeren logica achter: een volksvertegenwoordiging is helemaal niet geschikt voor uitvoering, praktische keuzes en dagelijkse afwegingen. Door een gemeenteraad worden politieke keuzes gemaakt, grote lijnen uitgezet, kaders gesteld waarbinnen de uitvoerende macht mag opereren.
Een van die kaders is: maximaal 50 evenementdagen op elk plein in Maastricht. Zodat de overlast gespreid wordt. Op het Vrijthof knelt die regel. Logisch: heel veel evenementen willen op het belangrijkste plein staan. En dus moeten B&W kiezen.
Bijvoorbeeld: 28 dagen Winterland, 16 dagen Rieu/Zomervestival, 4 dagen Preuvenemint.
Of: 28 dagen Winterland, 9 dagen Rieu/Zomerfestival, 4 dagen Preuvenemint, 5 dagen Kermis, 3 dagen Jeux de Boules.
En ga zo door maar door.
De keuze is aan B&W. En niet aan de gemeenteraad, zoals woordvoerder Meisen van wethouder Jacobs vandaag in de krant voorstelt. Dat zou makkelijk zijn: er moeten keuzes worden gemaakt, het Stadhuis heeft geen zin in moeilijke gesprekken met evenementorganisatoren en schuift de hete aardappel door naar de gemeenteraad.
Stel je dat eens voor op andere dossiers. Er mogen maximaal 21 koopzondagen zijn (door de gemeenteraad vastgesteld kader), B&W stelt vast welke, sommige ondernemers willen op een andere zondag koopzondag, en dan zouden zij met hun vraag worden doorgestuurd naar de gemeenteraad?
Ander voorbeeld. Er mogen maximaal 4 nachtwinkels zijn (kader), B&W geeft de vergunningen af, er meldt zich een vijfde, en die wordt dan naar de gemeenteraad doorgestuurd?
Dus B&W, doe je werk, voer het beleid van de raad uit, en schuif niet de heikele keuzes naar de verkeerde bordjes.
woensdag 2 september 2009
Geer kint miech trouveren in 't haangkarpèt
Zondag eind van de middag terug van een heerlijke vakantie in bella Italia - steden, cultuur, zon, zee, strand, bergen...la dolce vita in optima forma. Zie hier een paar impressies. Meer foto's op m'n facebook-pagina.
En wat is er leuker dan de aankomst in Mestreech vieren met een kort bezoekje aan de laatste avond van het Preuvenemint, volgens velen het beste culinaire evenement van Nederland? Weer eens een mooi jurkje aan, even bijkletsen met vriendinnen, complimenten incasseren over je fijne vakantiekleurtje en ondertussen een hapje eten en een lekker glaasje wijn drinken bij Vojacek. Lopend door de Kapoenstraat, op weg naar het Vrijthof, kom ik alleen maar zatte mensen tegen. Niet een beetje aangeschoten, maar werkelijk totaal van de wereld. Een dame in chique avondtoilet staat te braken met haar pumps in de hand. Even later breekt bij de stand van Beluga een vechtpartij uit, zo eentje met kapotgeslagen bierglazen, u weet wel. "Alleen maar nette mensen", die vaak heel wat te klagen hebben over evenementen die niet als typisch Maastrichts beschouwd worden.
En het kan nog erger... gisteren hoorde ik het verhaal van een kennis die donderdagnacht terug van het Preuvenemint naar huis over de Hoge Brug liep. Daar zag hij een paar mannen een hond in elkaar trappen en hij liet weten dat geen goed idee te vinden. Dat had hij beter niet kunnen doen... hij werd door de heren beetgepakt en van de brug af de Maas ingedonderd. Wat een afschuwelijke daad! Nu maar hopen dat de politie het serieus neemt en alles op alles zet om de daders te vinden. Hij heeft het overleefd, maar dat lag meer aan de kalme Maas en zijn zwemkunsten, dan aan het voornemen van het tuig om een einde te maken aan een hen onwelgevallig debat.
Zolang dit soort uitwassen voorkomen bij 'keurige' evenementen als het Preuvenemint, wil ik niemand meer horen klagen over evenementen die weliswaar niet Maastrichts in de klassieke zin van het woord zijn, maar wel heel veel nieuwe Maastrichtenaren aanspreken!
En wat valt nog meer op bij terugkomst na drie weken Italie?
Dat je op dinsdag lekker in het zonnetje zit te lezen en opeens bedenkt dat er nog boodschappen gedaan moeten worden. Maar o jee, het is tien over zes... en dan is in Maastricht alleen de supermarkt nog open. Dus geen lekker vers visje van de visboer met groenten van de groenteboer... Da's echt weer even wennen, want in Italie kan je overal en altijd tot zeker 21 uur 's avonds terecht bij groenteboer, slager, apotheek en natuurlijk ook de supermarkt. In Ótranto bij de di-per-di zelfs 7 dagen in de week, van 8 uur 's morgens tot 22 uur 's avonds. Kijk, dat is nog eens ondernemerschap! En niet van staatswege verhinderd...ook in Maastricht mag elke winkel tot 22.00 uur open. Een tip voor speciaalzaken die hun klanten naar de grootgrutter zien weglopen: zorg ervoor dat ook Maastrichtenaren mét een baan je winkel kunnen bezoeken, en niet alleen toeristen of gepensioneerden. Een uurtje langer open, tot 19 uur bijvoorbeeld, zou al enorm helpen. Wij zijn toch zo 'Bourgondisch'? Waarom dan vrijwillig zo'n Calvinistische sluitingstijden hanteren?
En toch... het is ook weer heel fijn om terug te zijn, want: "Mestreech, de glitters en glans in 't zônleech" zingen wij met Neet Oet Lottum gevijven uit de i-Pod als wij na 3 weken vakantie op de late zondagavond over de Kennedybrug onze stad weer inrijden. "Geef toe, het is een prachtige stad", roept de oudste van 16 (en de ergste Mestreech-chauvinis van ons allemaal, hij ziet er een sport in om van elk Nederlands woord een echte Maastrichtse vertaling te bedenken, met als toppunt de mededeling op de camping in Zuid-Italië bij het begin van de siësta: 'Geer kint miech trouveren in 't haangkarpèt - jullie kunnen mij vinden in de hangmat')
Dus nog even genieten van een prachtige nazomer!
dinsdag 11 augustus 2009
Belast de bonus - iedereen blij!
Zaterdag stond er een opiniestuk van Jort Kelder in NRC, 'kan het gezeur over andermans geld nou eindelijk eens ophouden?' . En als ' roeie vrouw' is dat natuurlijk vloeken in de kerk, maar hij heeft wel een punt! Kwaliteit heeft een prijs, en jaloezie maakt meer kapot dan je lief is...
De conclusie van Kelder gaat me wat ver ("Zwijg Volk! Het is nu aan de elite!" ...), maar ook ik erger me al geruime tijd aan al die eindeloze discussies over bonussen, zogenaamd te hoge betalingen aan interim-managers (zoals onlangs ook hier in Maastricht over de interim-zwembadmanager), declaraties van zonnebrillen en topsalarissen in het bedrijfsleven. Dat de meeste bankiers hun bonussen niet verdiend hebben, daar zijn we het allemaal inmiddels wel over eens. Maar dat mensen die gewoon goed werk leveren een beetje behoorlijk betaald krijgen, dat lijkt mij de normaalste zaak van de wereld. En dat consequent afspiegelen als 'graaierij', zoals inmiddels in Nederland bon ton is, getuigt niet van visie maar van jaloezie. Gek hè dat topmanagers niet meer het openbaar bestuur in willen? Balkenende-norm, prima, maar misschien betalen we de premier wel veel te weinig.
Enfin, laten we onze energie steken in de dingen die er echt toe doen, namelijk ervoor zorgen dat iedereen in Nederland kansen krijgt en kan nemen - kansen op goed onderwijs, kansen op een behoorlijke baan (met bijbehorend salaris!), kansen, kortom, op een welvarend en gelukkig leven. Een leven waarin de overheid ervoor zorgt dat een aantal elementaire zaken op orde zijn en mensen in staat worden gesteld zich te ontwikkelen - en dat doen we dan door al die 'veelverdieners' belasting te laten betalen. Zodat iedereen baat heeft bij de elite! Dat was toch ooit het sociaal-democratisch ideaal? Daar is geld voor nodig - waarom dan geen extra bonusbelasting? Dus niet meer zeuren over het feit dat iemand een ton extra krijgt, maar dat gewoon belasten met 70%. Ontvanger blij, staat blij, burger blij, iedereen blij.
Een van mijn eerdere blogs heeft als titel 'Tijd voor hoop in plaats van angst' - het is ook tijd voor hoop in plaats van jaloezie!
En oh ja, dat artikel van Kelder in NRC las ik tijdens een fijn weekendje Heuvelland op zondagochtend bij een riant ontbijt door manlief bijeen gekocht en bereid. Want in Valkenburg mogen de supermarkten wel gewoon open op zondag...
donderdag 6 augustus 2009
Walmend verkeer en razende racefietsen
John Hoofs heeft natuurlijk gelijk: het verkeer in Maastricht is vaak het Mysterie Circus Maastricht. Nee, van mij geen klaagverhaal over doseerlichten. Als meer verkeer de stad in wil, dan de stad aankan, komt het verkeer vast te zitten. En dan kun je er maar beter voor kiezen om het te laten vastlopen op plekken waar het minder kwaad kan dan elders, zodat cruciale knooppunten als het Tongerseplein vrij en veilig blijven. Maar wat John Hoofs met het Mysterie bedoelt, zijn de totaal onlogische ingrepen die soms worden gedaan. Zoals voor de ingang van een bomvolle parkeergarage verkeersbegeleiders zetten die melden dat de parkeergarage vol is. Ja, hè, hè, dat zien we zelf ook wel. Het advies dat de mensen krijgen is al net zo verrassend: “Rij naar de dichtstbijzijnde parkeerplaats op de Cabergerweg”. Dan moeten we niet raar opkijken dat het verkeer vastloopt, de lucht vervuilt, het sjagrijn toeneemt. Zet die verkeersbegeleiders hoger op: bij de Kommel, of nog hoger, bij de kruising Hertogsingel / Calvariestraat.
Als de Vrijthofgarage vol is mogen alleen mensen die aantoonbaar iets te zoeken hebben in het centrum (wonen, leveren) de Calvariestraat nog in. Is toch niet zo ingewikkeld?
En inderdaad, John Hoofs heeft gelijk, wat doen die verschrikkelijke gele kwalmbus en die afschuwelijk stinkende rode dubbeldekker in een stad die prat gaat op aardgas- en electrische toeristentrammetjes? Dat is toch absurd? Wel eens geprobeerd de Tongersestraat op te fietsen achter die zwarte-rookwolken-spuwende dubbeldekker? Je komt met een bonkende hoofdpijn, naar adem snakkend aan op het Tongerseplein. Je kunt ze de stad niet uit bonjouren, zolang we geen ‘Umweltstickers' hebben als in Berlijn, maar we hoeven ze toch ook niet te faciliteren met haltes en vergunningen? Dus ontmoedigen, die stinkbussen. Is toch niet zo ingewikkeld?
Als ik als raadslid al niet begrijp hoe een overheid soms tot zijn mysterieuze afwegingen komt (ja, ik kan schriftelijke vragen gaan stellen, maar dat leidt weer tot heel veel uren ambtenareninzet en showprocessen), hoe kan een burger dat nog volgen? Hoe kun je als overheid met gezag vragen van burgers om op het milieu te letten, terwijl je de stad blijft openstellen voor de meest smerige voertuigen die alleen maar voor het vertier dienen? Soms snap ik wel waar die beruchte kloof vandaan komt. Is ook niet zo ingewikkeld
O ja, de Ridderronde gister: leuk zo'n gezellige borrelavond die de zomer breekt (als ik niet moe was geweest van een rondreisje NL voor DSM, was ik graag met vriendin K. een pilsje gaan drinken - ondanks dat de bijbehorende muziek niet echt 'mijn ding' was) ....en volstrekt milieuvriendelijk...maar moet dat nu met overheidsgeld worden gesubsidieerd? Toen het CDA dit opperde en de wethouder meteen toehapte, hadden we natuurlijk een raadsmeerderheid kunnen smeden van PvdA, GroenLinks, D66 om deze oneigenlijke subsidie tegen te houden. Is ook helemaal niet zo ingewikkeld. Dat hebben we echter niet gedaan, en daarmee het recht van spreken verspeeld. Soms is politiek best ingewikkeld.
Als de Vrijthofgarage vol is mogen alleen mensen die aantoonbaar iets te zoeken hebben in het centrum (wonen, leveren) de Calvariestraat nog in. Is toch niet zo ingewikkeld?
En inderdaad, John Hoofs heeft gelijk, wat doen die verschrikkelijke gele kwalmbus en die afschuwelijk stinkende rode dubbeldekker in een stad die prat gaat op aardgas- en electrische toeristentrammetjes? Dat is toch absurd? Wel eens geprobeerd de Tongersestraat op te fietsen achter die zwarte-rookwolken-spuwende dubbeldekker? Je komt met een bonkende hoofdpijn, naar adem snakkend aan op het Tongerseplein. Je kunt ze de stad niet uit bonjouren, zolang we geen ‘Umweltstickers' hebben als in Berlijn, maar we hoeven ze toch ook niet te faciliteren met haltes en vergunningen? Dus ontmoedigen, die stinkbussen. Is toch niet zo ingewikkeld?
Als ik als raadslid al niet begrijp hoe een overheid soms tot zijn mysterieuze afwegingen komt (ja, ik kan schriftelijke vragen gaan stellen, maar dat leidt weer tot heel veel uren ambtenareninzet en showprocessen), hoe kan een burger dat nog volgen? Hoe kun je als overheid met gezag vragen van burgers om op het milieu te letten, terwijl je de stad blijft openstellen voor de meest smerige voertuigen die alleen maar voor het vertier dienen? Soms snap ik wel waar die beruchte kloof vandaan komt. Is ook niet zo ingewikkeld
O ja, de Ridderronde gister: leuk zo'n gezellige borrelavond die de zomer breekt (als ik niet moe was geweest van een rondreisje NL voor DSM, was ik graag met vriendin K. een pilsje gaan drinken - ondanks dat de bijbehorende muziek niet echt 'mijn ding' was) ....en volstrekt milieuvriendelijk...maar moet dat nu met overheidsgeld worden gesubsidieerd? Toen het CDA dit opperde en de wethouder meteen toehapte, hadden we natuurlijk een raadsmeerderheid kunnen smeden van PvdA, GroenLinks, D66 om deze oneigenlijke subsidie tegen te houden. Is ook helemaal niet zo ingewikkeld. Dat hebben we echter niet gedaan, en daarmee het recht van spreken verspeeld. Soms is politiek best ingewikkeld.
maandag 3 augustus 2009
Met een stadsfiets de col op!
Vorige week waren manlief en ik een paar dagen in de Provence. Met een stadsfiets ben ik zowaar de eerste col in mijn leven opgeklommen (zie foto op de top)! En dat op de dag dat Lance Armstrong en Contador de Mont Ventoux bedwongen.
Contador gaf snel daarna acte de présence tijdens de Profronde in Heerlen. Goed gedaan van die Heerlenaren! Ben benieuwd welke toppers de Ridderronde in Maastricht komen verrijken :-)
Het dorpje waar wij naar toe fietsten heet Les- Baux-des-Provences. In raadsdebatten heb ik wel eens gewaarschuwd dat Maastricht niet op Venetië moet gaan lijken: alleen maar toeristen en geen bewoners meer. Dat geldt nog meer voor Les Baux... Een prachtig middeleeuws dorp dat verbouwd is tot openluchtmuseum, met alleen maar toeristen, restaurants, terrassen en geen enkele authenticiteit meer. 's Avonds en 's nachts moet het er akelig stil zijn. Een waar schrikbeeld, dat mij nog meer sterkt in de koers die ik voorsta voor Maastricht: zorg dat je de stad aantrekkelijk houdt voor eigen bewoners. En hoe we dat moeten doen, daar heb ik al veel over geschreven: consequent de balans zoeken en vasthouden tussen leefbaarheid en ondernemersvrijheid, bij evenementen, bij horeca, en bij alle andere dossiers die gaan over de toekomst van het centrum.
Dan kan ik (en met mij tienduizenden andere inwoners) fijn op de stadsfiets door sjoen Mestreech rijden en genieten van dat prachtige, lege Vrijthof waar een paar kinderen voetballen of fietsen en talloze mensen genieten van een drankje op de mooie terrassen eromheen. Dan hoef je als bewoner niet meer op vakantie, toch?
maandag 27 juli 2009
Overheid en markt - wie bemoeit zich nou met wie?
Wat lees ik nou, Simona Maassen en Jan Hoen? We willen geen overheidsbemoeienis met een evenement als deze het gevolg is van een succesvol ondernemersinitiatief? En als de reputatie en de leefbaarheid van de stad in het geding zijn, mag de overheid zich er dus ook niet mee bemoeien? Maar elk succesvol ondernemersinitiatief dat winkel heet en op zondag open wil, krijgt onmiddellijk de VVD en de CVP op z’n dak, want dat verstoort de zondagsrust.
Afgelopen zondag werd de Maastrichtse zondagsrust in ieder geval ernstig verstoord. Na een fijne fietstocht door het Heuvelland werd ik in Meerssen met een parade van schutterijen onverwacht op een Limburgse culturele traditie getrakteerd – nu weet ik ook wat Bielemennekes zijn! En toen terug naar Maastricht – bij het naderen van de Maas schalde het mij al treurig tegemoet: de zoveelste verzonnen traditie waarbij op een verloren plek een podium met megaboxen wordt neergezet en iemand carnavalsliedjes in een microfoon staat te blèren. Het aantal bezoekers is op een hand te tellen en flink aangeschoten. De gehoopte, grote bezoekersstroom loopt met een wijde boog om het podium heen, verbijsterd door de foute film waarin ze terecht zijn gekomen en geteisterd door de niet te verdragen herrie. Tegelijk is het in de Grote Staat veel drukker met flanerende mensen, terwijl de winkels toch allemaal potdicht zijn – van overheidswege gesloten vanwege de zondagsrust.
Zo zie je maar weer, ongebreidelde ruimte voor ondernemersinitiatieven bij evenementen en horeca kan de zondagsrust en leefbaarheid enorm verknallen. Dat geldt ook voor ongebreideld winkelen. Dus gaat het in alle gevallen om de balans tussen leefbaarheid (inclusief zondagsrust) enerzijds en ruimte voor ondernemerschap anderzijds. Die balans is essentieel voor de reputatie en de lange termijn economische weerbaarheid van Maastricht. Die balans bewaken is bij uitstek een overheidstaak.
En juist vanwege die balans zeggen de PvdA en haar wethouder Jacobs ja tegen Winterland, maar wel korter en van een betere kwaliteit (zie ook eerdere blogs en krantenartikelen over dit onderwerp). Dat Winterland die boodschap niet leuk vindt en in het openbaar kritiek levert op de wethouder, is hun goed recht, maar wil nog niet zeggen dat daarmee de wethouder van het dossier af moet omdat de verhoudingen zijn verstoord. Dat is de wereld op z’n kop.
Als een wethouder optreedt of een mening geeft en degene die het betreft bevalt de boodschap niet, dan kun je kennelijk stellen: “Ik vind jouw boodschap vervelend en nu vind ik jou vervelend en dan hebben we nu ruzie en dus een verstoorde verhouding en nu wil ik dus een nieuwe wethouder.”. En dat ook nog met steun van de VVD en de CVP.
Waar de overheid zich dan wel mee moet bemoeien? Wat mij betreft in ieder geval met het behouden van de stad voor haar eigen inwoners. Want u weet: van elk gezin dat het centrum verlaat, moeten de bestedingen gecompenseerd worden door 500 nieuwe dagjesmensen. Dat voorkómen, dat is pas economisch beleid. En nog sociaal ook.
Afgelopen zondag werd de Maastrichtse zondagsrust in ieder geval ernstig verstoord. Na een fijne fietstocht door het Heuvelland werd ik in Meerssen met een parade van schutterijen onverwacht op een Limburgse culturele traditie getrakteerd – nu weet ik ook wat Bielemennekes zijn! En toen terug naar Maastricht – bij het naderen van de Maas schalde het mij al treurig tegemoet: de zoveelste verzonnen traditie waarbij op een verloren plek een podium met megaboxen wordt neergezet en iemand carnavalsliedjes in een microfoon staat te blèren. Het aantal bezoekers is op een hand te tellen en flink aangeschoten. De gehoopte, grote bezoekersstroom loopt met een wijde boog om het podium heen, verbijsterd door de foute film waarin ze terecht zijn gekomen en geteisterd door de niet te verdragen herrie. Tegelijk is het in de Grote Staat veel drukker met flanerende mensen, terwijl de winkels toch allemaal potdicht zijn – van overheidswege gesloten vanwege de zondagsrust.
Zo zie je maar weer, ongebreidelde ruimte voor ondernemersinitiatieven bij evenementen en horeca kan de zondagsrust en leefbaarheid enorm verknallen. Dat geldt ook voor ongebreideld winkelen. Dus gaat het in alle gevallen om de balans tussen leefbaarheid (inclusief zondagsrust) enerzijds en ruimte voor ondernemerschap anderzijds. Die balans is essentieel voor de reputatie en de lange termijn economische weerbaarheid van Maastricht. Die balans bewaken is bij uitstek een overheidstaak.
En juist vanwege die balans zeggen de PvdA en haar wethouder Jacobs ja tegen Winterland, maar wel korter en van een betere kwaliteit (zie ook eerdere blogs en krantenartikelen over dit onderwerp). Dat Winterland die boodschap niet leuk vindt en in het openbaar kritiek levert op de wethouder, is hun goed recht, maar wil nog niet zeggen dat daarmee de wethouder van het dossier af moet omdat de verhoudingen zijn verstoord. Dat is de wereld op z’n kop.
Als een wethouder optreedt of een mening geeft en degene die het betreft bevalt de boodschap niet, dan kun je kennelijk stellen: “Ik vind jouw boodschap vervelend en nu vind ik jou vervelend en dan hebben we nu ruzie en dus een verstoorde verhouding en nu wil ik dus een nieuwe wethouder.”. En dat ook nog met steun van de VVD en de CVP.
Waar de overheid zich dan wel mee moet bemoeien? Wat mij betreft in ieder geval met het behouden van de stad voor haar eigen inwoners. Want u weet: van elk gezin dat het centrum verlaat, moeten de bestedingen gecompenseerd worden door 500 nieuwe dagjesmensen. Dat voorkómen, dat is pas economisch beleid. En nog sociaal ook.
maandag 20 juli 2009
Sphinx en Maastricht
Gisteravond extra raadscommissievergadering over de Sphinx. Want, na 175 jaar, dreigt de Sphinx uit Maastricht te verdwijnen. En dat is een grote schok, natuurlijk vooral voor al die medewerkers die na jaren trouwe dienst hun baan dreigen te verliezen. Op zo'n moment voel ik me als gemeenteraadslid erg machteloos. Want wat kun je doen? Tijdens de vergadering bleek dat het algemeen gevoel te zijn.
Josje Godwin, mijn fractiegenote, hield een prachtig emotioneel betoog, onder andere over de grote betekenis die Sphinx altijd heeft gehad in Maastricht. Iedere Maastrichtenaar heeft wel iemand in zijn/haar familie- of vriendenkring die bij de Sphinx werkt of gewerkt heeft. Een jarenlange historie en een jarenlange emotionele band, dus. Vergelijkbaar met wat ik bij DSM dagelijks meemaak: de Westelijke en Oostelijke mijnstreek en hun inwoners zijn tot in het diepst van hun haarvaten verbonden met DSM - ook na jarenlange transformaties en veranderingen in de bedrijfsstrategie.
Het kan dus wel: je bedrijf aanpassen aan de eisen van de tijd, zonder de band met de bakermat te verliezen. Laten we er met z'n allen voor knokken dat dat ook bij de Sphinx gaat lukken. En misschien moeten we dan wel denken aan een regionale oplossing - zoals het Geleense DSM nu nauw samenwerkt met de Maastricht University, kan het Maastrichtse Sphinx misschien wel verder groeien op of met het Geleense Chemelot of het Heerlense Avantis: Maastricht als bakermat houdt natuurlijk niet op bij de stadsgrenzen!
Luister hier naar het interview met Josje op L1 radio.
Josje Godwin, mijn fractiegenote, hield een prachtig emotioneel betoog, onder andere over de grote betekenis die Sphinx altijd heeft gehad in Maastricht. Iedere Maastrichtenaar heeft wel iemand in zijn/haar familie- of vriendenkring die bij de Sphinx werkt of gewerkt heeft. Een jarenlange historie en een jarenlange emotionele band, dus. Vergelijkbaar met wat ik bij DSM dagelijks meemaak: de Westelijke en Oostelijke mijnstreek en hun inwoners zijn tot in het diepst van hun haarvaten verbonden met DSM - ook na jarenlange transformaties en veranderingen in de bedrijfsstrategie.
Het kan dus wel: je bedrijf aanpassen aan de eisen van de tijd, zonder de band met de bakermat te verliezen. Laten we er met z'n allen voor knokken dat dat ook bij de Sphinx gaat lukken. En misschien moeten we dan wel denken aan een regionale oplossing - zoals het Geleense DSM nu nauw samenwerkt met de Maastricht University, kan het Maastrichtse Sphinx misschien wel verder groeien op of met het Geleense Chemelot of het Heerlense Avantis: Maastricht als bakermat houdt natuurlijk niet op bij de stadsgrenzen!
Luister hier naar het interview met Josje op L1 radio.
woensdag 15 juli 2009
Rieu van harte welkom op het Vrijthof
De concerten van André Rieu waren opnieuw een groot succes. En Rieu wil dus vanaf volgend jaar twee weekeinden op het Vrijthof spelen. In de tussenliggende midweek kan het podium gebruikt worden voor een zomerfestival. Uitstekend idee. Je kunt ervan houden of niet, maar Rieu is kwaliteit en zet Maastricht wereldwijd in de etalage. En het spreekt ook nog eens mensen van allerlei pluimage aan. Dus past Rieu binnen de kaders van het evenementenbeleid prima op het Vrijthof. Zeker met een zomerfestival erbij.
De regels hoeven hier niet voor aangepast te worden. Eén van de kaders van het evenementenbeleid is dat er per evenementenplein in het Centrum maximaal 50 dagen netto (dus zonder op- en afbouw) evenementen mogen plaatsvinden. Daar heeft de gemeenteraad voor gekozen om meer spreiding en minder overlast te bewerkstelligen.
Het College van B&W heeft binnen die kaders alle vrijheid om het beleid uit te voeren. Tellen we de evenementen op waarvan het College op voorhand heeft gezegd dat ze op het Vrijthof horen, dan komen we nu op 35 dagen (28 dagen Winterland, 4 dagen Preuvenemint, 2 dagen Jeu de Boules en de 11de van de 11de). Negen dagen Rieu / Zomerfestival maakt dan een totaal van 44 dagen. Zijn er dus nog altijd 6 dagen over waar het College invulling aan kan geven. Bijvoorbeeld door vernieuwende evenementen in het kader van Maastricht Culturele Hoofdstad daar de ruimte te geven. Maar het college kan ook kiezen voor de Servaaskermis.
En…Maastricht kent nog heel veel andere mooie pleinen waar vernieuwende evenementen een plek kunnen vinden. En die pleinen komen bij lange na nog niet aan de 50-dagen norm.
De wethouder hoeft voor Rieu dus helemaal niet terug naar de gemeenteraad, zoals zijn woordvoerder in De Limburger zegt. De wethouder kan binnen de huidige kaders Rieu met open armen ontvangen!
En volgend jaar ga ik dan graag met B. (de 13 jarige dochter van manlief die helemaal weg is van Rieu "omdat het zo goed bij Maastricht past") en mijn vader, die al jarenlang Rieu-fan is, naar het Vrijthof.
De regels hoeven hier niet voor aangepast te worden. Eén van de kaders van het evenementenbeleid is dat er per evenementenplein in het Centrum maximaal 50 dagen netto (dus zonder op- en afbouw) evenementen mogen plaatsvinden. Daar heeft de gemeenteraad voor gekozen om meer spreiding en minder overlast te bewerkstelligen.
Het College van B&W heeft binnen die kaders alle vrijheid om het beleid uit te voeren. Tellen we de evenementen op waarvan het College op voorhand heeft gezegd dat ze op het Vrijthof horen, dan komen we nu op 35 dagen (28 dagen Winterland, 4 dagen Preuvenemint, 2 dagen Jeu de Boules en de 11de van de 11de). Negen dagen Rieu / Zomerfestival maakt dan een totaal van 44 dagen. Zijn er dus nog altijd 6 dagen over waar het College invulling aan kan geven. Bijvoorbeeld door vernieuwende evenementen in het kader van Maastricht Culturele Hoofdstad daar de ruimte te geven. Maar het college kan ook kiezen voor de Servaaskermis.
En…Maastricht kent nog heel veel andere mooie pleinen waar vernieuwende evenementen een plek kunnen vinden. En die pleinen komen bij lange na nog niet aan de 50-dagen norm.
De wethouder hoeft voor Rieu dus helemaal niet terug naar de gemeenteraad, zoals zijn woordvoerder in De Limburger zegt. De wethouder kan binnen de huidige kaders Rieu met open armen ontvangen!
En volgend jaar ga ik dan graag met B. (de 13 jarige dochter van manlief die helemaal weg is van Rieu "omdat het zo goed bij Maastricht past") en mijn vader, die al jarenlang Rieu-fan is, naar het Vrijthof.
zondag 12 juli 2009
Even terug in Leiden, terug bij D66?
Vrijdagavond lekker Thais gegeten met oude vrienden L., C. en M. in Leiden. Altijd weer een feest om hilarische werkverhalen te delen en politieke discussies te voeren bij een heerlijk glas Morgon of Regnie. M., net terug van een paar jaar werken en wonen in Shanghai, waar ik haar vaker trof dan nu in Nederland, vertelt dat ze toch weer lid van D66 is geworden.
Vroeger was ik ook lid van D66, sterker nog - de vriendschap met L., C. en M. is ontstaan toen we alle vier lid van het campagneteam van D66 in Zuid-Holland waren. Maar toen D66 het conservatieve Balkenende-II met de LPF ging steunen, en het partijbureau geen enkele reactie stuurde op een kritische brief die ik daarover schreef, toen besloot ik mijn lidmaatschap op te zeggen. Dat was niet meer mijn partij. Het progressief-sociaal gedachtegoed ben ik daarmee natuurlijk niet kwijtgeraakt. En ook mijn politieke belangstelling niet. Dus ging ik op zoek naar een partij waarbij ik dat gedachtegoed ook terugvond en die toch iets minder pragmatisch met echte idealen om zou gaan. Een partij ook die het verschil zou kunnen maken, dus geen marginale rol in Tweede Kamer of gemeenteraden vervult. En zo kwam ik terecht bij de PvdA. En ook daar gaat het natuurlijk niet altijd zoals ik het het liefste zou zien. Maar discussie is mogelijk en de echte idealen worden niet zomaar opzij gezet vanwege regeringsverantwoordelijkheid. Kritisch volgen blijft noodzakelijk. En vooral: de PvdA moet ervoor zorgen dat het een progressieve partij blijft, het risico van conservatisme/populisme ligt op de loer (zie mijn eerdere blogs).
Mijn keuze staat nu vast - de PvdA is voor mij de beste partij om het verschil in Nederland te kunnen maken, om de bruggen te slaan die nu zo nodig zijn, eenvoudigweg om ' de boel bij elkaar te houden'! M. koos toch weer voor D66. Dus reden genoeg om nog vaak discussies te voeren, in Leiden, Shanghai of Maastricht - als er maar Morgon of Regnie bij is.
maandag 6 juli 2009
Reces in tijden van recessie
Politiek Mestreech is met reces... even twee maanden geen commissievergaderingen, raadsvergaderingen, fractievergaderingen. Dus tijd voor een weekendje niks. Althans: een beetje tuinieren, boekje lezen en manlief nam al 't werk uit handen. En raar, maar waar: daar werd ik vreselijk onrustig van. Kennelijk nog niet in staat het hoofd leeg te maken. Dat moet anders de komende tijd!
De week ervoor volop bezig geweest om de verkiezingscampagne voor de gemeenteraadsverkiezingen volgend jaar voor te bereiden. Want de PvdA mag dan onder vuur liggen - het is en blijft wel de enige partij die écht bruggen kan slaan. Zie ook mijn eerdere blog over Wouter Bos. En zie vooral ook de column van Frans Timmermans in De Limburger van zaterdag. Uit m'n hart gegrepen!
Dat bruggen bouwen werkt bleek trouwens ook tijdens de zeer succesvolle presentatie van de PvdA op het Manus van Allesfestival in Wittevrouwenveld (zie foto). Dat was een week geleden - zo'n weekend dat je van het ene event naar het andere holt en daar ook nog veel energie van krijgt. Negatieve energie kreeg ik trouwens van de berichtgeving in de Limburger over dat Manus van Allesfestival: alsof de PvdA daar alleen maar naar toegaat in tijden van verkiezingen. Jammer dat De Limburger er zelf nooit is, dan hadden ze kunnen zien dat dit de derde keer in successie was dat wij acte de presence gaven.
Om de onrust weg te nemen was er gelukkig aan het eind van dit weekend weer wat te beleven: zoon J van manlief werd 16 en dat moest gevierd worden op het mooiste terras van het Jekerkwartier. Het terras overigens waar J sinds zaterdag ook z'n vakantiegeld bij elkaar verdient met afwassen. En op de drukste zaterdag van het jaar moest hij meteen bijna 11 uur werken... Sjielig! Maar hij heeft de moed erin gehouden en gaat vrolijk verder. Stoer hoor (dat afwassen bracht trouwens een leuke discussie op gang tussen mijn vader en mijn oom: m'n vader vindt het prima en eigenlijk niet meer dan normaal dat je op je 16e flink hard werkt om zelf geld te verdienen, oom vindt het zielig "dat doe je zo'n kind toch niet aan"; ach ja, veel slechter ben ik er in ieder geval niet van geworden)!
Nu wordt het in dat reces tijd om zelf ook te genieten van het moois dat deze regio te bieden heeft. En de onrust om te zetten in rust. Tips om dat te bereiken zijn welkom, want ondertussen blijft er veel werk aan de winkel bij DSM, mijn werkgever. Ook al houdt de politiek reces, de recessie blijft voorlopig nog even... Gelukkig zijn er ook nog andere verhalen te vertellen over DSM. Dat doen mijn collega's van het DSM Innovation Center op www.zuidlimburg.nl. Een blog dat absoluut de moeite waard is, tijdens het reces en tijdens de recessie!
Lees de column van Frans Timmermans op Facebook
En kijk ook vooral eens op de website van de PvdA Maastricht. Daar kunt u ook zelf het formulier invullen dat we bij het Manus van Allesfestival gebruikt hebben.
vrijdag 26 juni 2009
Fashionclash, Cultuurclash?
Vanavond naar de opening van Fashionclash Maastricht, het eerste mode evenement in Maastricht. En dat in de Timmerfabriek, die, zoals Fashionclash zelf schrijft, is omgetoverd tot een podium voor culturele evenementen.
De afgelopen drie jaar is er veel gebeurd in cultureel Maastricht: er is -letterlijk & figuurlijk-ruimte gekomen voor dynamiek en innovatie en dus voor een cultureel klimaat waar mensen op af komen. Zeker in combinatie met de opkomende urban culture van Heerlen (denk SCHUNK, denk Cultura Nova), wordt Zuid-Limburg steeds leuker en interessanter voor cultuur en stedenliefhebbers en volgens mij ook voor jong talent. Jong talent zoals Branko Popovic, Nawie Kuiper en Els Petit die met z'n drieën een droom hadden: van Maastricht een modestad maken. En het is ze gelukt: ze hebben het voor elkaar gekregen dat vandaag het eerste Maastrichtse mode evenement van start gaat!
De PvdA is er trots op dat we in korte tijd zo'n verandering teweeg hebben gebracht. Dat de AINSI en de Timmerfabriek nieuwe, jonge, uitdagende kunst en cultuur aantrekken. Dat er daarom steeds meer verschillende culturele activiteiten en evenementen zijn waarbij er voor iedere Maastrichtenaar, Zuidlimburger en bezoeker wat te vinden is. Dat we ook hier de brug hebben geslagen tussen cultuur en Cultuur, tussen traditie en vernieuwing, tussen stad en regio. Samen op weg naar Maastricht Culturele Hoofdstad 2018.
Jammer dat niet alle partijen in de gemeenteraad het daarmee eens zijn. Van de VVD en CVP waren we kritiek op de cultuurinvesteringen wel gewend. Maar volgens het CDA, coalitiegenoot en medeondertekenaar van het Bestuursakkoord waarin de ambitie om Culturele Hoofdstad te worden is vastgelegd, is nu ook 'de maat vol'. Tijd voor een Cultuurclash?
http://www.fashionclash.nl/
De afgelopen drie jaar is er veel gebeurd in cultureel Maastricht: er is -letterlijk & figuurlijk-ruimte gekomen voor dynamiek en innovatie en dus voor een cultureel klimaat waar mensen op af komen. Zeker in combinatie met de opkomende urban culture van Heerlen (denk SCHUNK, denk Cultura Nova), wordt Zuid-Limburg steeds leuker en interessanter voor cultuur en stedenliefhebbers en volgens mij ook voor jong talent. Jong talent zoals Branko Popovic, Nawie Kuiper en Els Petit die met z'n drieën een droom hadden: van Maastricht een modestad maken. En het is ze gelukt: ze hebben het voor elkaar gekregen dat vandaag het eerste Maastrichtse mode evenement van start gaat!
De PvdA is er trots op dat we in korte tijd zo'n verandering teweeg hebben gebracht. Dat de AINSI en de Timmerfabriek nieuwe, jonge, uitdagende kunst en cultuur aantrekken. Dat er daarom steeds meer verschillende culturele activiteiten en evenementen zijn waarbij er voor iedere Maastrichtenaar, Zuidlimburger en bezoeker wat te vinden is. Dat we ook hier de brug hebben geslagen tussen cultuur en Cultuur, tussen traditie en vernieuwing, tussen stad en regio. Samen op weg naar Maastricht Culturele Hoofdstad 2018.
Jammer dat niet alle partijen in de gemeenteraad het daarmee eens zijn. Van de VVD en CVP waren we kritiek op de cultuurinvesteringen wel gewend. Maar volgens het CDA, coalitiegenoot en medeondertekenaar van het Bestuursakkoord waarin de ambitie om Culturele Hoofdstad te worden is vastgelegd, is nu ook 'de maat vol'. Tijd voor een Cultuurclash?
http://www.fashionclash.nl/
donderdag 25 juni 2009
Gaat Wouter het snappen?
Goed stuk van Wouter Bos gister in de NRC. Hij constateert een enorme kloof tussen 'middenstand en elite' en - hè hè - hij erkent eindelijk dat het hijgend achterna rennen van Wilders om daarmee de gunst van de middenstand te paaien, het einde van de PvdA betekent.
Ik heb het al eerder gezegd: Wilders nadoen met grof taalgebruik tegen immigranten en veranderingen is zinloos, want als mensen er al gevoelig voor zijn, kiezen ze liever voor het origineel. Wouter Bos pleit er nu in NRC voor om niet aan de ene kant van de kloof te gaan staan (Wilders, SP, VVD) noch aan de andere kant te gaan staan (D66, Groenlinks) - of helemaal niet te kiezen (CDA) - maar om de kloof te overbruggen.
Dat heet in goed sociaaldemocratisch jargon: verheffen. Het is de edele taak van de elite om alles op alles te zetten om hen die minder kansen hebben, zich bedreigd voelen, onzeker zijn, pijn hebben van de crisis, werkloos worden, opleidingskansen missen, ziek zijn, om die mensen te verbinden met de mensen die deze kansen wel hebben gekregen. De middelen: onderwijs, gezondheidszorg, sociaal vangnet, publieke omroep, enzovoorts. Het resultaat: een Rijnlands model dat inmiddels zelfs de VS verovert, omdat ze daar inmiddels ook snappen dat 'ieder voor zich' tot de ondergang leidt, uiteindelijk ook de ondergang van de elite. Dat model kost geld, veel geld, en een fatsoenlijke elitair is er daarom apetrots op dat hij belasting mag betalen voor deze doelen.
Wouter Bos haalt er een citaat van Joop den Uyl bij om te illustreren wat hij bedoelt: "De boel bij mekaar houden." Job Cohen werd erom verguisd toen hij het weer van stal haalde. Maar ondertussen moet het een geuzentitel worden voor de enige politieke partij die niet een kant van de kloof kiest, maar de brug wil bouwen.
"De boel bij mekaar houden". Mooie verkiezingsslogan voor de PvdA Maastricht.
Interessante artikelen:
- Wouter Bos in NRC:
- Hij reageert daarmee op een eerder artikel van Elsbeth Etty in NRC
- Maar al eerder werd de positionering van de PvdA beschreven door Nelleke Barning in haar weblog
Ik heb het al eerder gezegd: Wilders nadoen met grof taalgebruik tegen immigranten en veranderingen is zinloos, want als mensen er al gevoelig voor zijn, kiezen ze liever voor het origineel. Wouter Bos pleit er nu in NRC voor om niet aan de ene kant van de kloof te gaan staan (Wilders, SP, VVD) noch aan de andere kant te gaan staan (D66, Groenlinks) - of helemaal niet te kiezen (CDA) - maar om de kloof te overbruggen.
Dat heet in goed sociaaldemocratisch jargon: verheffen. Het is de edele taak van de elite om alles op alles te zetten om hen die minder kansen hebben, zich bedreigd voelen, onzeker zijn, pijn hebben van de crisis, werkloos worden, opleidingskansen missen, ziek zijn, om die mensen te verbinden met de mensen die deze kansen wel hebben gekregen. De middelen: onderwijs, gezondheidszorg, sociaal vangnet, publieke omroep, enzovoorts. Het resultaat: een Rijnlands model dat inmiddels zelfs de VS verovert, omdat ze daar inmiddels ook snappen dat 'ieder voor zich' tot de ondergang leidt, uiteindelijk ook de ondergang van de elite. Dat model kost geld, veel geld, en een fatsoenlijke elitair is er daarom apetrots op dat hij belasting mag betalen voor deze doelen.
Wouter Bos haalt er een citaat van Joop den Uyl bij om te illustreren wat hij bedoelt: "De boel bij mekaar houden." Job Cohen werd erom verguisd toen hij het weer van stal haalde. Maar ondertussen moet het een geuzentitel worden voor de enige politieke partij die niet een kant van de kloof kiest, maar de brug wil bouwen.
"De boel bij mekaar houden". Mooie verkiezingsslogan voor de PvdA Maastricht.
Interessante artikelen:
- Wouter Bos in NRC:
- Hij reageert daarmee op een eerder artikel van Elsbeth Etty in NRC
- Maar al eerder werd de positionering van de PvdA beschreven door Nelleke Barning in haar weblog
maandag 22 juni 2009
Reclamebelasting
Mia Dircke heeft natuurlijk gewoon gelijk. Als de PvdA Maastricht pleit voor een citytax waarbij de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen, komt het vreemd over dat de woordvoerder, en dat was ik dus, daarna instemt met een systeem waarbij iedereen 525 euro betaalt: zowel de bakker als de Bijenkorf.
Zoals dat vaker gaat in het politieke debat wordt een inhoudelijke discussie gedomineerd door juristen en ambtenaren. Met de beste & oprechte bedoelingen natuurlijk, ieder zijn vak. Wij willen kleine winkeliers minder laten betalen dan grote warenhuizen, dat snapt iedereen. Dat heeft de PvdA Maastricht ook bepleit. Maar als vervolgens de juristen opdoemen vanachter de gordijnen van de raadszaal en met hun vingertjes zwaaien “dat kan niet, dat mag niet, dat leidt tot desastreuze rechtszaken”, moet je als raadslid wel héél sterk in je schoenen staan om te zeggen: en tóch wil ik het zo.
Maar kan het dan écht niet? Voorop gesteld: de PvdA steunt het beleid van de wethouder waarbij iedere ondernemer in het centrum verplicht meebetaalt aan het centrummanagement, aan de kwaliteit van de openbare ruimte en aan extra’s zoals kerstverlichting. Ook de hoogte van het bedrag (ruim 500 euro per jaar) is wat de PvdA betreft OK. Mijn buurtcafé betaalde alleen al ruim 200 euro voor de kerstverlichting, dus lijkt het huidige bedrag redelijk omdat er ook het centrummanagement in zit én geld voor verbetering en promotie. Dat het instrument van de reclamebelasting wordt ingezet omdat er geen andere manier is om verplicht te heffen, dat is te volgen. Kwestie van goed uitleggen dat het eigenlijk helemaal niet om reclame gaat, maar om de kwaliteit van het centrum. Maar dat de grote ketenwinkel exact hetzelfde betaalt als het buurtcafé, daar zit natuurlijk de pijn.
Ik zou graag zien dat juristen en ambtenaren zich een laatste inspanning getroostten om te bekijken wat wel kan, in plaats van wat niet kan. En als het écht, écht niet anders kan, hoop ik dat het grootwinkelbedrijf vrijwillig een grotere bijdrage levert dan de - voor hen – pindanootjes van 525 euro per jaar. Het drempelbedrag is dan voor iedereen verplicht en via een convenant regelen we dat er een opslag komt voor de grote jongens. Dan kunnen de ondernemers zelf beslissen of ze het extra geld inzetten voor extra wensen, of dat de kleine ondernemer wordt gecompenseerd.
Kan ik vanaf nu mobiel bloggen?
Niet zo'n enorme whizz kid, dus alles even uitproberen. Kan ik misschien morgen rechtstreeks uit de gemeenteraad bloggen!
zondag 7 juni 2009
Tijd voor hoop in plaats van angst
De grote winst van de PVV bij de Europese Verkiezingen is helemaal geen verrassing, het grote verlies van de PvdA evenmin. Om met het eerste te beginnen: al sinds 2002 schommelt conservatief Nederland zo rond de 40 – 50 zetels (in Tweede-Kamerzetels uitgedrukt). Ongeveer de helft gaat naar de SP, de andere helft afwisselend naar Fortuyn, Verdonk of Wilders. Neemt Wilders een grotere hap uit de koek, dan gaat ten koste van de SP.
Het grote verlies van de PvdA is evenmin een verrassing. Toen Wim Kok de ideologische veren afschudde, schudde de PvdA daarmee ook heel veel kiezers van zich af. Met name conservatieve kiezers houden van ideologie en felle retoriek: tegen Europa, tegen open grenzen, tegen de wereld, tegen de vooruitgang. Progressieven zijn pragmatischer, gaan echt voor individuele vrijheid en vragen politici die grenzen te openen in plaats van sluiten. De moderne, progressieve sociaal- democraat heeft maar één prangende opdracht voor zijn bestuurders:
zorg goed voor de samenleving, zorg voor onderwijs, zorg voor hen die het nodig hebben – en daar willen we best flink wat belasting voor betalen – dan zorgen wij goed voor onszelf. Val me niet lastig met tijdrovende marktwerking, maar zorg dat het licht brandt en verstop mijn mailbox niet met gekmakende aanbiedingen van concurrerende ziektekostenverzekeraars. Het Rijnlandse model in optima forma.
Maar een echt progressieve partij is de PvdA nooit geworden. Door consequent te blijven twijfelen tussen conservatisme (Bos’ harde toon tegen buitenlanders, Ploumen’s ordinaire scheldpartij tegen RWE, de “Duitse kolenboer, de viezerik”) en optimisme (Timmermans’ 10- puntenplan, Koenders’ internationalisme) heeft de PvdA nu ook de progressieve kiezer van zich afgeschud. Deze keer liepen de PvdA- kiezers massaal naar D66 over. En zo zijn we erin geslaagd uiteindelijk iedereen van ons af te schudden. Alleen de trouwe gewoontestemmer blijft over.
Dick Pels heeft met zijn commentaar in de NRC van zaterdag 6 juni jl. natuurlijk
gelijk: het gaat allang niet meer tussen links en rechts, maar tussen conservatief en progressief, tussen angst en hoop. De beste conservatieve partij is de Partij van de Angst en is dus de PVV. Het kopiëren van Wilders’ gedrag door Bos en Ploumen is een mislukte poging om in het gevlei te komen bij een groep kiezers die liever echte cola drinkt dan namaak-cola. Als de PvdA nu niet als de wiedeweerga een onverdroten hoopvolle, positieve, optimistische koers gaat varen, kan ze het vergeten. Binnen het optimisme zijn er natuurlijk ook concurrenten – met name D66 – en daar moet de PvdA haar ervaring en bestuurskracht tegenover stellen. Niet kiezen tussen de issues die er echt toe doen of erger – trachten de succesformule van Wilders te kopiëren – leidt onherroepelijk tot de ondergang.
(eerder geplaatst als reactie op de analyse van de Europese Verkiezingen op www.pvda.nl)
Het grote verlies van de PvdA is evenmin een verrassing. Toen Wim Kok de ideologische veren afschudde, schudde de PvdA daarmee ook heel veel kiezers van zich af. Met name conservatieve kiezers houden van ideologie en felle retoriek: tegen Europa, tegen open grenzen, tegen de wereld, tegen de vooruitgang. Progressieven zijn pragmatischer, gaan echt voor individuele vrijheid en vragen politici die grenzen te openen in plaats van sluiten. De moderne, progressieve sociaal- democraat heeft maar één prangende opdracht voor zijn bestuurders:
zorg goed voor de samenleving, zorg voor onderwijs, zorg voor hen die het nodig hebben – en daar willen we best flink wat belasting voor betalen – dan zorgen wij goed voor onszelf. Val me niet lastig met tijdrovende marktwerking, maar zorg dat het licht brandt en verstop mijn mailbox niet met gekmakende aanbiedingen van concurrerende ziektekostenverzekeraars. Het Rijnlandse model in optima forma.
Maar een echt progressieve partij is de PvdA nooit geworden. Door consequent te blijven twijfelen tussen conservatisme (Bos’ harde toon tegen buitenlanders, Ploumen’s ordinaire scheldpartij tegen RWE, de “Duitse kolenboer, de viezerik”) en optimisme (Timmermans’ 10- puntenplan, Koenders’ internationalisme) heeft de PvdA nu ook de progressieve kiezer van zich afgeschud. Deze keer liepen de PvdA- kiezers massaal naar D66 over. En zo zijn we erin geslaagd uiteindelijk iedereen van ons af te schudden. Alleen de trouwe gewoontestemmer blijft over.
Dick Pels heeft met zijn commentaar in de NRC van zaterdag 6 juni jl. natuurlijk
gelijk: het gaat allang niet meer tussen links en rechts, maar tussen conservatief en progressief, tussen angst en hoop. De beste conservatieve partij is de Partij van de Angst en is dus de PVV. Het kopiëren van Wilders’ gedrag door Bos en Ploumen is een mislukte poging om in het gevlei te komen bij een groep kiezers die liever echte cola drinkt dan namaak-cola. Als de PvdA nu niet als de wiedeweerga een onverdroten hoopvolle, positieve, optimistische koers gaat varen, kan ze het vergeten. Binnen het optimisme zijn er natuurlijk ook concurrenten – met name D66 – en daar moet de PvdA haar ervaring en bestuurskracht tegenover stellen. Niet kiezen tussen de issues die er echt toe doen of erger – trachten de succesformule van Wilders te kopiëren – leidt onherroepelijk tot de ondergang.
(eerder geplaatst als reactie op de analyse van de Europese Verkiezingen op www.pvda.nl)
dinsdag 26 mei 2009
woensdag 8 april 2009
donderdag 26 maart 2009
vrijdag 2 januari 2009
Abonneren op:
Posts (Atom)