Belast de bonus - iedereen blij!

Zaterdag stond er een opiniestuk van Jort Kelder in NRC, 'kan het gezeur over andermans geld nou eindelijk eens ophouden?' . En als ' roeie vrouw' is dat natuurlijk vloeken in de kerk, maar hij heeft wel een punt! Kwaliteit heeft een prijs, en jaloezie maakt meer kapot dan je lief is...

De conclusie van Kelder gaat me wat ver ("Zwijg Volk! Het is nu aan de elite!" ...), maar ook ik erger me al geruime tijd aan al die eindeloze discussies over bonussen, zogenaamd te hoge betalingen aan interim-managers (zoals onlangs ook hier in Maastricht over de interim-zwembadmanager), declaraties van zonnebrillen en topsalarissen in het bedrijfsleven. Dat de meeste bankiers hun bonussen niet verdiend hebben, daar zijn we het allemaal inmiddels wel over eens. Maar dat mensen die gewoon goed werk leveren een beetje behoorlijk betaald krijgen, dat lijkt mij de normaalste zaak van de wereld. En dat consequent afspiegelen als 'graaierij', zoals inmiddels in Nederland bon ton is, getuigt niet van visie maar van jaloezie. Gek hè dat topmanagers niet meer het openbaar bestuur in willen? Balkenende-norm, prima, maar misschien betalen we de premier wel veel te weinig.

Enfin, laten we onze energie steken in de dingen die er echt toe doen, namelijk ervoor zorgen dat iedereen in Nederland kansen krijgt en kan nemen - kansen op goed onderwijs, kansen op een behoorlijke baan (met bijbehorend salaris!), kansen, kortom, op een welvarend en gelukkig leven. Een leven waarin de overheid ervoor zorgt dat een aantal elementaire zaken op orde zijn en mensen in staat worden gesteld zich te ontwikkelen - en dat doen we dan door al die 'veelverdieners' belasting te laten betalen. Zodat iedereen baat heeft bij de elite! Dat was toch ooit het sociaal-democratisch ideaal? Daar is geld voor nodig - waarom dan geen extra bonusbelasting? Dus niet meer zeuren over het feit dat iemand een ton extra krijgt, maar dat gewoon belasten met 70%. Ontvanger blij, staat blij, burger blij, iedereen blij.

Een van mijn eerdere blogs heeft als titel 'Tijd voor hoop in plaats van angst' - het is ook tijd voor hoop in plaats van jaloezie!

En oh ja, dat artikel van Kelder in NRC las ik tijdens een fijn weekendje Heuvelland op zondagochtend bij een riant ontbijt door manlief bijeen gekocht en bereid. Want in Valkenburg mogen de supermarkten wel gewoon open op zondag...

Walmend verkeer en razende racefietsen

John Hoofs heeft natuurlijk gelijk: het verkeer in Maastricht is vaak het Mysterie Circus Maastricht. Nee, van mij geen klaagverhaal over doseerlichten. Als meer verkeer de stad in wil, dan de stad aankan, komt het verkeer vast te zitten. En dan kun je er maar beter voor kiezen om het te laten vastlopen op plekken waar het minder kwaad kan dan elders, zodat cruciale knooppunten als het Tongerseplein vrij en veilig blijven. Maar wat John Hoofs met het Mysterie bedoelt, zijn de totaal onlogische ingrepen die soms worden gedaan. Zoals voor de ingang van een bomvolle parkeergarage verkeersbegeleiders zetten die melden dat de parkeergarage vol is. Ja, hè, hè, dat zien we zelf ook wel. Het advies dat de mensen krijgen is al net zo verrassend: “Rij naar de dichtstbijzijnde parkeerplaats op de Cabergerweg”. Dan moeten we niet raar opkijken dat het verkeer vastloopt, de lucht vervuilt, het sjagrijn toeneemt. Zet die verkeersbegeleiders hoger op: bij de Kommel, of nog hoger, bij de kruising Hertogsingel / Calvariestraat.
Als de Vrijthofgarage vol is mogen alleen mensen die aantoonbaar iets te zoeken hebben in het centrum (wonen, leveren) de Calvariestraat nog in. Is toch niet zo ingewikkeld?

En inderdaad, John Hoofs heeft gelijk, wat doen die verschrikkelijke gele kwalmbus en die afschuwelijk stinkende rode dubbeldekker in een stad die prat gaat op aardgas- en electrische toeristentrammetjes? Dat is toch absurd? Wel eens geprobeerd de Tongersestraat op te fietsen achter die zwarte-rookwolken-spuwende dubbeldekker? Je komt met een bonkende hoofdpijn, naar adem snakkend aan op het Tongerseplein. Je kunt ze de stad niet uit bonjouren, zolang we geen ‘Umweltstickers' hebben als in Berlijn, maar we hoeven ze toch ook niet te faciliteren met haltes en vergunningen? Dus ontmoedigen, die stinkbussen. Is toch niet zo ingewikkeld?

Als ik als raadslid al niet begrijp hoe een overheid soms tot zijn mysterieuze afwegingen komt (ja, ik kan schriftelijke vragen gaan stellen, maar dat leidt weer tot heel veel uren ambtenareninzet en showprocessen), hoe kan een burger dat nog volgen? Hoe kun je als overheid met gezag vragen van burgers om op het milieu te letten, terwijl je de stad blijft openstellen voor de meest smerige voertuigen die alleen maar voor het vertier dienen? Soms snap ik wel waar die beruchte kloof vandaan komt. Is ook niet zo ingewikkeld

O ja, de Ridderronde gister: leuk zo'n gezellige borrelavond die de zomer breekt (als ik niet moe was geweest van een rondreisje NL voor DSM, was ik graag met vriendin K. een pilsje gaan drinken - ondanks dat de bijbehorende muziek niet echt 'mijn ding' was) ....en volstrekt milieuvriendelijk...maar moet dat nu met overheidsgeld worden gesubsidieerd? Toen het CDA dit opperde en de wethouder meteen toehapte, hadden we natuurlijk een raadsmeerderheid kunnen smeden van PvdA, GroenLinks, D66 om deze oneigenlijke subsidie tegen te houden. Is ook helemaal niet zo ingewikkeld. Dat hebben we echter niet gedaan, en daarmee het recht van spreken verspeeld. Soms is politiek best ingewikkeld.

Met een stadsfiets de col op!

Vorige week waren manlief en ik een paar dagen in de Provence. Met een stadsfiets ben ik zowaar de eerste col in mijn leven opgeklommen (zie foto op de top)! En dat op de dag dat Lance Armstrong en Contador de Mont Ventoux bedwongen.

Contador gaf snel daarna acte de présence tijdens de Profronde in Heerlen. Goed gedaan van die Heerlenaren! Ben benieuwd welke toppers de Ridderronde in Maastricht komen verrijken :-)

Het dorpje waar wij naar toe fietsten heet Les- Baux-des-Provences. In raadsdebatten heb ik wel eens gewaarschuwd dat Maastricht niet op Venetië moet gaan lijken: alleen maar toeristen en geen bewoners meer. Dat geldt nog meer voor Les Baux... Een prachtig middeleeuws dorp dat verbouwd is tot openluchtmuseum, met alleen maar toeristen, restaurants, terrassen en geen enkele authenticiteit meer. 's Avonds en 's nachts moet het er akelig stil zijn. Een waar schrikbeeld, dat mij nog meer sterkt in de koers die ik voorsta voor Maastricht: zorg dat je de stad aantrekkelijk houdt voor eigen bewoners. En hoe we dat moeten doen, daar heb ik al veel over geschreven: consequent de balans zoeken en vasthouden tussen leefbaarheid en ondernemersvrijheid, bij evenementen, bij horeca, en bij alle andere dossiers die gaan over de toekomst van het centrum.

Dan kan ik (en met mij tienduizenden andere inwoners) fijn op de stadsfiets door sjoen Mestreech rijden en genieten van dat prachtige, lege Vrijthof waar een paar kinderen voetballen of fietsen en talloze mensen genieten van een drankje op de mooie terrassen eromheen. Dan hoef je als bewoner niet meer op vakantie, toch?