Fashionclash, Cultuurclash?

Vanavond naar de opening van Fashionclash Maastricht, het eerste mode evenement in Maastricht. En dat in de Timmerfabriek, die, zoals Fashionclash zelf schrijft, is omgetoverd tot een podium voor culturele evenementen.

De afgelopen drie jaar is er veel gebeurd in cultureel Maastricht: er is -letterlijk & figuurlijk-ruimte gekomen voor dynamiek en innovatie en dus voor een cultureel klimaat waar mensen op af komen. Zeker in combinatie met de opkomende urban culture van Heerlen (denk SCHUNK, denk Cultura Nova), wordt Zuid-Limburg steeds leuker en interessanter voor cultuur en stedenliefhebbers en volgens mij ook voor jong talent. Jong talent zoals Branko Popovic, Nawie Kuiper en Els Petit die met z'n drieën een droom hadden: van Maastricht een modestad maken. En het is ze gelukt: ze hebben het voor elkaar gekregen dat vandaag het eerste Maastrichtse mode evenement van start gaat!

De PvdA is er trots op dat we in korte tijd zo'n verandering teweeg hebben gebracht. Dat de AINSI en de Timmerfabriek nieuwe, jonge, uitdagende kunst en cultuur aantrekken. Dat er daarom steeds meer verschillende culturele activiteiten en evenementen zijn waarbij er voor iedere Maastrichtenaar, Zuidlimburger en bezoeker wat te vinden is. Dat we ook hier de brug hebben geslagen tussen cultuur en Cultuur, tussen traditie en vernieuwing, tussen stad en regio. Samen op weg naar Maastricht Culturele Hoofdstad 2018.

Jammer dat niet alle partijen in de gemeenteraad het daarmee eens zijn. Van de VVD en CVP waren we kritiek op de cultuurinvesteringen wel gewend. Maar volgens het CDA, coalitiegenoot en medeondertekenaar van het Bestuursakkoord waarin de ambitie om Culturele Hoofdstad te worden is vastgelegd, is nu ook 'de maat vol'. Tijd voor een Cultuurclash?





http://www.fashionclash.nl/

Gaat Wouter het snappen?

Goed stuk van Wouter Bos gister in de NRC. Hij constateert een enorme kloof tussen 'middenstand en elite' en - hè hè - hij erkent eindelijk dat het hijgend achterna rennen van Wilders om daarmee de gunst van de middenstand te paaien, het einde van de PvdA betekent.

Ik heb het al eerder gezegd: Wilders nadoen met grof taalgebruik tegen immigranten en veranderingen is zinloos, want als mensen er al gevoelig voor zijn, kiezen ze liever voor het origineel. Wouter Bos pleit er nu in NRC voor om niet aan de ene kant van de kloof te gaan staan (Wilders, SP, VVD) noch aan de andere kant te gaan staan (D66, Groenlinks) - of helemaal niet te kiezen (CDA) - maar om de kloof te overbruggen.

Dat heet in goed sociaaldemocratisch jargon: verheffen. Het is de edele taak van de elite om alles op alles te zetten om hen die minder kansen hebben, zich bedreigd voelen, onzeker zijn, pijn hebben van de crisis, werkloos worden, opleidingskansen missen, ziek zijn, om die mensen te verbinden met de mensen die deze kansen wel hebben gekregen. De middelen: onderwijs, gezondheidszorg, sociaal vangnet, publieke omroep, enzovoorts. Het resultaat: een Rijnlands model dat inmiddels zelfs de VS verovert, omdat ze daar inmiddels ook snappen dat 'ieder voor zich' tot de ondergang leidt, uiteindelijk ook de ondergang van de elite. Dat model kost geld, veel geld, en een fatsoenlijke elitair is er daarom apetrots op dat hij belasting mag betalen voor deze doelen.

Wouter Bos haalt er een citaat van Joop den Uyl bij om te illustreren wat hij bedoelt: "De boel bij mekaar houden." Job Cohen werd erom verguisd toen hij het weer van stal haalde. Maar ondertussen moet het een geuzentitel worden voor de enige politieke partij die niet een kant van de kloof kiest, maar de brug wil bouwen.

"De boel bij mekaar houden". Mooie verkiezingsslogan voor de PvdA Maastricht.


Interessante artikelen:

- Wouter Bos in NRC:
- Hij reageert daarmee op een eerder artikel van Elsbeth Etty in NRC
- Maar al eerder werd de positionering van de PvdA beschreven door Nelleke Barning in haar weblog

Reclamebelasting

Mia Dircke heeft natuurlijk gewoon gelijk. Als de PvdA Maastricht pleit voor een citytax waarbij de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen, komt het vreemd over dat de woordvoerder, en dat was ik dus, daarna instemt met een systeem waarbij iedereen 525 euro betaalt: zowel de bakker als de Bijenkorf.

Zoals dat vaker gaat in het politieke debat wordt een inhoudelijke discussie gedomineerd door juristen en ambtenaren. Met de beste & oprechte bedoelingen natuurlijk, ieder zijn vak. Wij willen kleine winkeliers minder laten betalen dan grote warenhuizen, dat snapt iedereen. Dat heeft de PvdA Maastricht ook bepleit. Maar als vervolgens de juristen opdoemen vanachter de gordijnen van de raadszaal en met hun vingertjes zwaaien “dat kan niet, dat mag niet, dat leidt tot desastreuze rechtszaken”, moet je als raadslid wel héél sterk in je schoenen staan om te zeggen: en tóch wil ik het zo.

Maar kan het dan écht niet? Voorop gesteld: de PvdA steunt het beleid van de wethouder waarbij iedere ondernemer in het centrum verplicht meebetaalt aan het centrummanagement, aan de kwaliteit van de openbare ruimte en aan extra’s zoals kerstverlichting. Ook de hoogte van het bedrag (ruim 500 euro per jaar) is wat de PvdA betreft OK. Mijn buurtcafé betaalde alleen al ruim 200 euro voor de kerstverlichting, dus lijkt het huidige bedrag redelijk omdat er ook het centrummanagement in zit én geld voor verbetering en promotie. Dat het instrument van de reclamebelasting wordt ingezet omdat er geen andere manier is om verplicht te heffen, dat is te volgen. Kwestie van goed uitleggen dat het eigenlijk helemaal niet om reclame gaat, maar om de kwaliteit van het centrum. Maar dat de grote ketenwinkel exact hetzelfde betaalt als het buurtcafé, daar zit natuurlijk de pijn.

Ik zou graag zien dat juristen en ambtenaren zich een laatste inspanning getroostten om te bekijken wat wel kan, in plaats van wat niet kan. En als het écht, écht niet anders kan, hoop ik dat het grootwinkelbedrijf vrijwillig een grotere bijdrage levert dan de - voor hen – pindanootjes van 525 euro per jaar. Het drempelbedrag is dan voor iedereen verplicht en via een convenant regelen we dat er een opslag komt voor de grote jongens. Dan kunnen de ondernemers zelf beslissen of ze het extra geld inzetten voor extra wensen, of dat de kleine ondernemer wordt gecompenseerd.

Kan ik vanaf nu mobiel bloggen?

Niet zo'n enorme whizz kid, dus alles even uitproberen. Kan ik misschien morgen rechtstreeks uit de gemeenteraad bloggen!

Tijd voor hoop in plaats van angst

De grote winst van de PVV bij de Europese Verkiezingen is helemaal geen verrassing, het grote verlies van de PvdA evenmin. Om met het eerste te beginnen: al sinds 2002 schommelt conservatief Nederland zo rond de 40 – 50 zetels (in Tweede-Kamerzetels uitgedrukt). Ongeveer de helft gaat naar de SP, de andere helft afwisselend naar Fortuyn, Verdonk of Wilders. Neemt Wilders een grotere hap uit de koek, dan gaat ten koste van de SP.

Het grote verlies van de PvdA is evenmin een verrassing. Toen Wim Kok de ideologische veren afschudde, schudde de PvdA daarmee ook heel veel kiezers van zich af. Met name conservatieve kiezers houden van ideologie en felle retoriek: tegen Europa, tegen open grenzen, tegen de wereld, tegen de vooruitgang. Progressieven zijn pragmatischer, gaan echt voor individuele vrijheid en vragen politici die grenzen te openen in plaats van sluiten. De moderne, progressieve sociaal- democraat heeft maar één prangende opdracht voor zijn bestuurders:
zorg goed voor de samenleving, zorg voor onderwijs, zorg voor hen die het nodig hebben – en daar willen we best flink wat belasting voor betalen – dan zorgen wij goed voor onszelf. Val me niet lastig met tijdrovende marktwerking, maar zorg dat het licht brandt en verstop mijn mailbox niet met gekmakende aanbiedingen van concurrerende ziektekostenverzekeraars. Het Rijnlandse model in optima forma.

Maar een echt progressieve partij is de PvdA nooit geworden. Door consequent te blijven twijfelen tussen conservatisme (Bos’ harde toon tegen buitenlanders, Ploumen’s ordinaire scheldpartij tegen RWE, de “Duitse kolenboer, de viezerik”) en optimisme (Timmermans’ 10- puntenplan, Koenders’ internationalisme) heeft de PvdA nu ook de progressieve kiezer van zich afgeschud. Deze keer liepen de PvdA- kiezers massaal naar D66 over. En zo zijn we erin geslaagd uiteindelijk iedereen van ons af te schudden. Alleen de trouwe gewoontestemmer blijft over.

Dick Pels heeft met zijn commentaar in de NRC van zaterdag 6 juni jl. natuurlijk
gelijk: het gaat allang niet meer tussen links en rechts, maar tussen conservatief en progressief, tussen angst en hoop. De beste conservatieve partij is de Partij van de Angst en is dus de PVV. Het kopiëren van Wilders’ gedrag door Bos en Ploumen is een mislukte poging om in het gevlei te komen bij een groep kiezers die liever echte cola drinkt dan namaak-cola. Als de PvdA nu niet als de wiedeweerga een onverdroten hoopvolle, positieve, optimistische koers gaat varen, kan ze het vergeten. Binnen het optimisme zijn er natuurlijk ook concurrenten – met name D66 – en daar moet de PvdA haar ervaring en bestuurskracht tegenover stellen. Niet kiezen tussen de issues die er echt toe doen of erger – trachten de succesformule van Wilders te kopiëren – leidt onherroepelijk tot de ondergang.

(eerder geplaatst als reactie op de analyse van de Europese Verkiezingen op www.pvda.nl)