En dan kom je er tot je schrik achter dat je laatste weblog dateert van 22 juni 2010... De hoogste tijd voor een frisse start dus! Zeker omdat het wonen in het centrum van Maastricht weer eens volop in discussie is, en volgens velen ook onder druk staat.
En dus zullen we als stadsbestuur onze aandacht nu echt aan de bewoners van het centrum moeten geven. Ik zal daar met veel energie voor vechten. Noteert u alvast in uw agenda: 10 januari, en vanaf dan elke eerste maandagavond van de maand vanaf 20:30uur inloopavond voor alle centrumbewoners bij cafe de Pieter. Zodat we met elkaar de vinger aan de pols kunnen houden en zorg dragen voor balans in de binnenstad.
Ik ben volksvertegenwoordiger geworden om het volk te vertegenwoordigen, en in mijn geval is het logisch dat ik mij dan vooral richt op het gewone volk in het centrum van de stad, mijn 'natuurlijke' achterban. Gewone mensen ja (het buurtinkomen van de Binnenstad is hetzelfde als in Daalhof) die gewone zorgen hebben over wat je als gewoon woongenot mag ervaren. Het is dan ook een gotspe om door een aantal horeca-ondernemers en hun voorzitter voortdurend weg gezet te worden als een zuur clubje klagers, dat niet met zijn tijd meegaat. Alsof meer decibellen en meer plat vermaak 'met je tijd meegaan is'?
Gister bleek tijdens de VVV-presentatie dat Nederlanders Maastricht vooral associëren met 'chique' en 'bourgondisch' - en dat ze daarom graag naar Maastricht komen. Dan zullen de ondernemers die zo klagen over de binnenstadsbewoners toch eens een keer moeten snappen dat plat vermaak, toeristentreintjes, stinkbussen, plastic feesttenten, touwtrekevenementen en een klereherrie precies het tegendeel opleveren? En dus toeristen wegjaagt? "Arm Vrijthof", schreef de NRC een tijdje geleden. "Ze ligt erbij als een stinkende hoer waar teveel kerels over heen zijn gegaan." Ja, dat is met je tijd meegaan, dat is goede PR, beste ondernemers. En kom me nu niet aan met het verhaal dat 'chique' gelijk staat met 'elitair'. Als er 1 volk op aarde is dat bewijst dat 'sjiek' van alle lagen van de bevolking is , dan is het de Maastrichtenaar, van wie ik zo graag volksvertegenwoordiger ben
Met je tijd meegaan betekent dus juist: aansluiten bij de kernwaarden van Maastricht.
Ook de bewoners van het Jekerkwartier worden steeds bezorgder over de toegenomen overlast van een paar horecagelegenheden. Terecht, want de afgelopen paar jaar is het karakter van de horeca in het Jekerkwartier wezenlijk veranderd. Van dorpskroeg naar dancing. Zoiets gaat sluipenderwijs en is moeilijk in regels te vangen. Hoeft ook niet. Als de overlast maar binnen de perken blijft, en er goed wordt gehandhaafd. Want, zoals ook oud-schepen van Brugge, VandenAbeele, onlangs aangaf tijdens een bijeenkomst van de Vereniging Vrienden Binnenstad: de woonfunctie van een binnenstad is het meest kwetsbaar en moet door de overheid dus het meest beschermd worden. De eigen inwoners zijn het kapitaal van de stad.
Al die horeca-ondernemers die gaan voor het korte-termijn geldgewin moeten weten dat elk gezin dat zij het centrum uitjagen, gecompenseerd moet worden door 500 dagjesmensen om hun jaarbesteding te compenseren. Want zo'n gezin is iedere dag toerist in eigen stad, gaat ook naar cafés en restaurants, winkelt en woont en geeft dus geld uit.
Maar gelukkig investeert de meerderheid van de horeca in Maastricht wel serieus in kwaliteit, en is ook echt oprecht bezig met zijn omgeving. Ook in het Jekerkwartier, waar ik merk dat ondernemers hun uiterste best willen doen om de overlast te beperken. We zullen daar samen met de gemeente invulling aan moeten geven, want niemand kan het hun kwalijk nemen dat ze een eerlijke boterham willen verdienen. Zolang het maar met liefde voor de stad en haar bewoners gebeurt, want dat is ons aller uiteindelijke doel.
En wat is een mooier moment om dit weblog nieuw leven in te blazen dan het begin van Magisch Maastricht, de opvolger van Winterland... Een mooi moment voor het centrum, omdat er nu eindelijk spreiding plaatsvindt. Toch kunnen we nu al een aantal punten meenemen voor de evaluatie:
· Waarom moet er op het Vrijthof eerder begonnen worden met opbouwen? Dat doet afbreuk aan de afspraken rond het evenementenbeleid.
· En waarom subsidieert de gemeente wel de activiteiten op het Vrijthof en niet die op andere plekken in het centrum? Een van de doelstellingen van het evenementenbeleid is en was om de belasting van het Vrijthof terug te brengen en tegelijkertijd meer gebruik te maken van al die andere mooie pleinen en locaties in het centrum. Het is fantastisch dat bijvoorbeeld de ondernemers op de Kesselskade een mooi programma in elkaar gezet hebben. En dat zonder subsidie, precies zoals het zou moeten!
· Waarom moet er een dubbeldeks feesttent op het Vrijthof worden gebouwd terwijl er zat locaties in het Centrum kunnen worden gehuurd voor Sylvesterparty's? Het lijkt er op dat alle ondernemers gelijk zijn voor de gemeente, maar de Vrijthofondernemers een beetje gelijker dan de rest.
· Last but not least: de bewoners zijn opnieuw niet betrokken bij het maken van afspraken rondom Magisch Maastricht. Zij moeten uit de krant lezen waar en wanneer evenementen plaatsvinden, dat er een extra treintje gaat rijden, dat hun buurt ineens ook onderdeel van het winterfestival uitmaakt en ga zo maar door. Dat is volledig in strijd met alle eerdere afspraken.
Voor mij is het erg belangrijk dat ik gevoed wordt door de bewoners van het centrum. Samen staan we sterk, buiten en binnen de raad.
Zie ik u in De Pieter? 10 januari, 20:30 uur en vanaf dan elke tweede maandag van de maand: Inloopavond voor centrumbewoners.
dinsdag 23 november 2010
dinsdag 22 juni 2010
Timmerfabriek: nu of nooit!
Vanmiddag raadscommissievergadering over de Timmerfabriek. Zie hieronder alvast mijn bijdrage:
"De Limburger stelde het duidelijk vanmorgen: De Timmerfabriek, het is nu of nooit. En de krant eindigde het artikel met de zin dat grootstedelijke cultuurvisie nooit zonder slag of stoot tot stand komt.
En dat klopt. Want er zijn natuurlijk mensen en partijen die van mening zijn dat investeren in cultuur niet meer dan een luxe is. En dat is in deze moeilijke tijden lastig te verkopen.
Het zal u niet verbazen dat de PvdA investeren in cultuur geen luxe maar noodzaak vindt. Ik kan een heel betoog houden over de afweging of we moeten investeren in stenen of in programmering. Of dat het gaat om een mentaliteitsverandering, meer dan een nieuw gebouw.
Zoals Jean-Paul Toonen het in zijn recente weblog stelt: Conventioneel denkend Maastricht zegt: zonder nieuwe cultuurtempels kunnen we nooit Culturele Hoofdstad 2018 worden. Terwijl de Avant Garde roept: allemaal bijzaak, het gaat om de shift in ons hoofd. En dan stelt hij voor om heel Belvédère vrij te geven, zonder regels, zonder geld om daar culturele, creatieve mensen alle ruimte te geven. Ik droom daar ook graag bij weg en zie zo’n cultureel walhalla helemaal voor me. Tussen droom en daad staan echter wetten in de weg, en praktische bezwaren... Die we wellicht weer kunnen oplossen, maar dat is een ander verhaal.
Dromen over culturele vrijplaatsen sluit voor mij in ieder geval niet uit dat we ook moeten investeren in gebouwen, in stenen. Omdat zo’n gebouw onderdak biedt aan belangrijke culturele instellingen in deze stad. Omdat toneelgroepen nu eenmaal optreden, omdat films nu eenmaal in een theater getoond worden.
Waar het uiteindelijk om gaat is dat cultuur voor Zuid-Limburg een hele belangrijke peiler is, een peiler voor welvaart – cultuur is één van de economische motoren en trekt mensen aan, en een peiler voor welzijn – het is prettig wonen en leven in een regio met een breed cultureel aanbod en –al lijkt het alsof je dat tegenwoordig niet meer mag zeggen – cultuur zorgt ook voor ontwikkeling en emancipatie.
Voorzitter, de PvdA zegt dus ja tegen het investeren in de Timmerfabriek. Ja met groot enthousiasme, zeker omdat wij ook zoveel enthousiasme van andere partijen zien. Een bedrag van bijna 40 miljoen euro (overigens complimenten voor de wethouder dat hij een paar miljoen heeft weten te bezuinigen) dat voor het over-, overgrote deel door andere partijen dan de gemeente Maastricht bekostigd wordt. Dat tekent het belang dat ook andere belanghebbenden aan de Timmerfabriek hechten. Graag krijgen wij wel nog wat meer inzicht in de wijze waarop het college de exploitatie denkt vorm te geven.
Daarnaast zien wij, om de krant nogmaals te citeren, graag wat meer grootstedelijke cultuurvisie van het college: want hoe past bijvoorbeeld de Ainsi in die visie, naast of samen met de Timmerfabriek, hoe verhouden de Maastrichtse ‘cultuurtempels’ zich tot de andere in de brede Euregio, en vooral: welke visie en ambitie heeft het college in het proces Via 2018, het proces om Europese Culturele Hoofdstad te worden? Graag nodigen wij het college uit om daar op korte termijn, bij voorkeur direct na de zomervakantie, een bijeenkomst over te organiseren.
Voorzitter, voor de PvdA is het vandaag “NU” voor de Timmerfabriek. Wij feliciteren Het Huis van Bourgondië, Toneelgroep Maastricht, Intro In Situ en Lumière met deze mijlpaal. Wij kijken uit naar de feestelijke opening. En in de tussentijd zou ik tegen de Avant Garde willen zeggen: ook mét gebouwen kun je een shift in je hoofd bewerkstelligen. Gewoon doen, dus – net als investeren in de Timmerfabriek."
"De Limburger stelde het duidelijk vanmorgen: De Timmerfabriek, het is nu of nooit. En de krant eindigde het artikel met de zin dat grootstedelijke cultuurvisie nooit zonder slag of stoot tot stand komt.
En dat klopt. Want er zijn natuurlijk mensen en partijen die van mening zijn dat investeren in cultuur niet meer dan een luxe is. En dat is in deze moeilijke tijden lastig te verkopen.
Het zal u niet verbazen dat de PvdA investeren in cultuur geen luxe maar noodzaak vindt. Ik kan een heel betoog houden over de afweging of we moeten investeren in stenen of in programmering. Of dat het gaat om een mentaliteitsverandering, meer dan een nieuw gebouw.
Zoals Jean-Paul Toonen het in zijn recente weblog stelt: Conventioneel denkend Maastricht zegt: zonder nieuwe cultuurtempels kunnen we nooit Culturele Hoofdstad 2018 worden. Terwijl de Avant Garde roept: allemaal bijzaak, het gaat om de shift in ons hoofd. En dan stelt hij voor om heel Belvédère vrij te geven, zonder regels, zonder geld om daar culturele, creatieve mensen alle ruimte te geven. Ik droom daar ook graag bij weg en zie zo’n cultureel walhalla helemaal voor me. Tussen droom en daad staan echter wetten in de weg, en praktische bezwaren... Die we wellicht weer kunnen oplossen, maar dat is een ander verhaal.
Dromen over culturele vrijplaatsen sluit voor mij in ieder geval niet uit dat we ook moeten investeren in gebouwen, in stenen. Omdat zo’n gebouw onderdak biedt aan belangrijke culturele instellingen in deze stad. Omdat toneelgroepen nu eenmaal optreden, omdat films nu eenmaal in een theater getoond worden.
Waar het uiteindelijk om gaat is dat cultuur voor Zuid-Limburg een hele belangrijke peiler is, een peiler voor welvaart – cultuur is één van de economische motoren en trekt mensen aan, en een peiler voor welzijn – het is prettig wonen en leven in een regio met een breed cultureel aanbod en –al lijkt het alsof je dat tegenwoordig niet meer mag zeggen – cultuur zorgt ook voor ontwikkeling en emancipatie.
Voorzitter, de PvdA zegt dus ja tegen het investeren in de Timmerfabriek. Ja met groot enthousiasme, zeker omdat wij ook zoveel enthousiasme van andere partijen zien. Een bedrag van bijna 40 miljoen euro (overigens complimenten voor de wethouder dat hij een paar miljoen heeft weten te bezuinigen) dat voor het over-, overgrote deel door andere partijen dan de gemeente Maastricht bekostigd wordt. Dat tekent het belang dat ook andere belanghebbenden aan de Timmerfabriek hechten. Graag krijgen wij wel nog wat meer inzicht in de wijze waarop het college de exploitatie denkt vorm te geven.
Daarnaast zien wij, om de krant nogmaals te citeren, graag wat meer grootstedelijke cultuurvisie van het college: want hoe past bijvoorbeeld de Ainsi in die visie, naast of samen met de Timmerfabriek, hoe verhouden de Maastrichtse ‘cultuurtempels’ zich tot de andere in de brede Euregio, en vooral: welke visie en ambitie heeft het college in het proces Via 2018, het proces om Europese Culturele Hoofdstad te worden? Graag nodigen wij het college uit om daar op korte termijn, bij voorkeur direct na de zomervakantie, een bijeenkomst over te organiseren.
Voorzitter, voor de PvdA is het vandaag “NU” voor de Timmerfabriek. Wij feliciteren Het Huis van Bourgondië, Toneelgroep Maastricht, Intro In Situ en Lumière met deze mijlpaal. Wij kijken uit naar de feestelijke opening. En in de tussentijd zou ik tegen de Avant Garde willen zeggen: ook mét gebouwen kun je een shift in je hoofd bewerkstelligen. Gewoon doen, dus – net als investeren in de Timmerfabriek."
vrijdag 18 juni 2010
Sjiek is miech dat
Sjiek is het eerste Maastrichtse woord dat ik leerde. En sjiek is een prachtig woord, dat je niet in het Nederlands kunt vertalen. Sjiek is namelijk iets heel anders dan chique. Sjiek is mooi, sjiek is kwaliteit, sjiek is leuk, sjiek is soms hip, sjiek is anders dan anders, maar sjiek is geen Haagse chique.
Volgens mij is dat één van de dingen die fout is gegaan bij Mosae Gusto, de ondergrondse versmarkt die er in Maastricht moest komen, maar niet van de grond gekomen is. Die wilde chique zijn, en werd (dus?) niet sjiek.
De Facebook groep 'Maak van Mosae Gusto een versmarkt met Europese allure' heeft inmiddels 119 leden en groeit nog dagelijks. Op vrijdag 16 juli om 15 uur is er een brainstormsessie in café de Pieter (in het sjieke Jekerkwartier!) - praat mee over hoe we deze droom waar kunnen maken!
Niet sjiek en niet chique is de manier waarop het college van B&W omgaat met de 50-dagen norm voor evenementen op de Maastrichtse pleinen. Tijdens de raadscommissievergadering hierover afgelopen dinsdag heeft een grote meerderheid in de raad nogmaals bevestigd dat dit geen streefcijfer is, maar een norm. En normen zijn er om aan te voldoen. Niet omdat het getal op zich heilig is, maar omdat dat getal ergens voor staat. Voor een centrum dat er niet alleen is om ván te leven, maar ook om ín te leven. Waar balans is tussen bewoners én bezoekers. En waar mensen weten waar ze aan toe zijn: maximaal 50 dagen per jaar kan er op een plein een evenement zijn. Ik blijf me er hard voor maken, hoe dan ook. Zie hieronder het krantenverslag over de vergadering.
Trouwens, is dat Bavariajurkje nu chique of sjiek?
Volgens mij is dat één van de dingen die fout is gegaan bij Mosae Gusto, de ondergrondse versmarkt die er in Maastricht moest komen, maar niet van de grond gekomen is. Die wilde chique zijn, en werd (dus?) niet sjiek.
De Facebook groep 'Maak van Mosae Gusto een versmarkt met Europese allure' heeft inmiddels 119 leden en groeit nog dagelijks. Op vrijdag 16 juli om 15 uur is er een brainstormsessie in café de Pieter (in het sjieke Jekerkwartier!) - praat mee over hoe we deze droom waar kunnen maken!
Niet sjiek en niet chique is de manier waarop het college van B&W omgaat met de 50-dagen norm voor evenementen op de Maastrichtse pleinen. Tijdens de raadscommissievergadering hierover afgelopen dinsdag heeft een grote meerderheid in de raad nogmaals bevestigd dat dit geen streefcijfer is, maar een norm. En normen zijn er om aan te voldoen. Niet omdat het getal op zich heilig is, maar omdat dat getal ergens voor staat. Voor een centrum dat er niet alleen is om ván te leven, maar ook om ín te leven. Waar balans is tussen bewoners én bezoekers. En waar mensen weten waar ze aan toe zijn: maximaal 50 dagen per jaar kan er op een plein een evenement zijn. Ik blijf me er hard voor maken, hoe dan ook. Zie hieronder het krantenverslag over de vergadering.
Trouwens, is dat Bavariajurkje nu chique of sjiek?
zondag 13 juni 2010
The week after...
De verkiezingen zijn weer achter de rug en de ene analyse volgt de andere. Maurice de Hond gaat gewoon door met peilen en wat blijkt vandaag? Áls er nu verkiezingen zouden zijn geweest, dán zou de PvdA ineens 38 zetels hebben. Es is een krom letter, zeggen ze hier.
Feit is dat een groot deel van de Nederlanders kiest voor een conservatieve route. En een iets groter deel voor de progressieve route.
Precies een jaar geleden (op 7 juni 2009) schreef ik in mijn blog het volgende:
De grote winst van de PVV bij de Europese Verkiezingen is helemaal geen verrassing, het grote verlies van de PvdA evenmin. Om met het eerste te beginnen: al sinds 2002 schommelt conservatief Nederland zo rond de 40 – 50 zetels (in Tweede-Kamerzetels uitgedrukt). Ongeveer de helft gaat naar de SP, de andere helft afwisselend naar Fortuyn, Verdonk of Wilders. Neemt Wilders een grotere hap uit de koek, dan gaat ten koste van de SP.
Het grote verlies van de PvdA is evenmin een verrassing. Toen Wim Kok de ideologische veren afschudde, schudde de PvdA daarmee ook heel veel kiezers van zich af. Met name conservatieve kiezers houden van ideologie en felle retoriek: tegen Europa, tegen open grenzen, tegen de wereld, tegen de vooruitgang. Progressieven zijn pragmatischer, gaan echt voor individuele vrijheid en vragen politici die grenzen te openen in plaats van sluiten. De moderne, progressieve sociaal- democraat heeft maar één prangende opdracht voor zijn bestuurders:
zorg goed voor de samenleving, zorg voor onderwijs, zorg voor hen die het nodig hebben – en daar willen we best flink wat belasting voor betalen – dan zorgen wij goed voor onszelf. Val me niet lastig met tijdrovende marktwerking, maar zorg dat het licht brandt en verstop mijn mailbox niet met gekmakende aanbiedingen van concurrerende ziektekostenverzekeraars. Het Rijnlandse model in optima forma.
Maar een echt progressieve partij is de PvdA nooit geworden. Door consequent te blijven twijfelen tussen conservatisme (Bos’ harde toon tegen buitenlanders, Ploumen’s ordinaire scheldpartij tegen RWE, de “Duitse kolenboer, de viezerik”) en optimisme (Timmermans’ 10- puntenplan, Koenders’ internationalisme) heeft de PvdA nu ook de progressieve kiezer van zich afgeschud. Deze keer liepen de PvdA- kiezers massaal naar D66 over. En zo zijn we erin geslaagd uiteindelijk iedereen van ons af te schudden. Alleen de trouwe gewoontestemmer blijft over.
Dick Pels heeft met zijn commentaar in de NRC van zaterdag 6 juni jl. natuurlijk
gelijk: het gaat allang niet meer tussen links en rechts, maar tussen conservatief en progressief, tussen angst en hoop. De beste conservatieve partij is de Partij van de Angst en is dus de PVV. Het kopiëren van Wilders’ gedrag door Bos en Ploumen is een mislukte poging om in het gevlei te komen bij een groep kiezers die liever echte cola drinkt dan namaak-cola. Als de PvdA nu niet als de wiedeweerga een onverdroten hoopvolle, positieve, optimistische koers gaat varen, kan ze het vergeten. Binnen het optimisme zijn er natuurlijk ook concurrenten – met name D66 – en daar moet de PvdA haar ervaring en bestuurskracht tegenover stellen. Niet kiezen tussen de issues die er echt toe doen of erger – trachten de succesformule van Wilders te kopiëren – leidt onherroepelijk tot de ondergang.
Wat mij betreft, geldt deze analyse nog onverkort. Met Cohen is er meer ruimte voor hoop en optimisme gekomen – ‘de boel bij mekaar houden’ is een oprecht hoopvolle boodschap. En dat heeft geleid tot minder verlies voor de PvdA dan bij de Europese verkiezingen. Natuurlijk zijn er ook nog allerlei andere factoren die een rol spelen, maar ik ben en blijf ervan overtuigd dat we níet moeten wegduiken, maar de weg naar voren moeten nemen: met een hoopvol en optimisch verhaal, een verhaal waarmee we mensen kunnen overtuigen, waar mensen in geloven, waar mensen vertrouwen in hebben. Vrolijk en vrijzinnig Links, om met Mei Li Vos te spreken.
Dat verhaal blijf ik in ieder geval in Maastricht vertellen. Bijvoorbeeld op zondag 27 juni a.s., tijdens het Manus van Alles festival. Wie weet tref ik je daar, op de koffie bij de PvdA.
En oh ja, a.s. dinsdag staat het jaarprogramma evenementen op de agenda van de raadscommissie Economische en Sociale Zaken. Mijn bijdrage staat al op dit weblog
Feit is dat een groot deel van de Nederlanders kiest voor een conservatieve route. En een iets groter deel voor de progressieve route.
Precies een jaar geleden (op 7 juni 2009) schreef ik in mijn blog het volgende:
De grote winst van de PVV bij de Europese Verkiezingen is helemaal geen verrassing, het grote verlies van de PvdA evenmin. Om met het eerste te beginnen: al sinds 2002 schommelt conservatief Nederland zo rond de 40 – 50 zetels (in Tweede-Kamerzetels uitgedrukt). Ongeveer de helft gaat naar de SP, de andere helft afwisselend naar Fortuyn, Verdonk of Wilders. Neemt Wilders een grotere hap uit de koek, dan gaat ten koste van de SP.
Het grote verlies van de PvdA is evenmin een verrassing. Toen Wim Kok de ideologische veren afschudde, schudde de PvdA daarmee ook heel veel kiezers van zich af. Met name conservatieve kiezers houden van ideologie en felle retoriek: tegen Europa, tegen open grenzen, tegen de wereld, tegen de vooruitgang. Progressieven zijn pragmatischer, gaan echt voor individuele vrijheid en vragen politici die grenzen te openen in plaats van sluiten. De moderne, progressieve sociaal- democraat heeft maar één prangende opdracht voor zijn bestuurders:
zorg goed voor de samenleving, zorg voor onderwijs, zorg voor hen die het nodig hebben – en daar willen we best flink wat belasting voor betalen – dan zorgen wij goed voor onszelf. Val me niet lastig met tijdrovende marktwerking, maar zorg dat het licht brandt en verstop mijn mailbox niet met gekmakende aanbiedingen van concurrerende ziektekostenverzekeraars. Het Rijnlandse model in optima forma.
Maar een echt progressieve partij is de PvdA nooit geworden. Door consequent te blijven twijfelen tussen conservatisme (Bos’ harde toon tegen buitenlanders, Ploumen’s ordinaire scheldpartij tegen RWE, de “Duitse kolenboer, de viezerik”) en optimisme (Timmermans’ 10- puntenplan, Koenders’ internationalisme) heeft de PvdA nu ook de progressieve kiezer van zich afgeschud. Deze keer liepen de PvdA- kiezers massaal naar D66 over. En zo zijn we erin geslaagd uiteindelijk iedereen van ons af te schudden. Alleen de trouwe gewoontestemmer blijft over.
Dick Pels heeft met zijn commentaar in de NRC van zaterdag 6 juni jl. natuurlijk
gelijk: het gaat allang niet meer tussen links en rechts, maar tussen conservatief en progressief, tussen angst en hoop. De beste conservatieve partij is de Partij van de Angst en is dus de PVV. Het kopiëren van Wilders’ gedrag door Bos en Ploumen is een mislukte poging om in het gevlei te komen bij een groep kiezers die liever echte cola drinkt dan namaak-cola. Als de PvdA nu niet als de wiedeweerga een onverdroten hoopvolle, positieve, optimistische koers gaat varen, kan ze het vergeten. Binnen het optimisme zijn er natuurlijk ook concurrenten – met name D66 – en daar moet de PvdA haar ervaring en bestuurskracht tegenover stellen. Niet kiezen tussen de issues die er echt toe doen of erger – trachten de succesformule van Wilders te kopiëren – leidt onherroepelijk tot de ondergang.
Wat mij betreft, geldt deze analyse nog onverkort. Met Cohen is er meer ruimte voor hoop en optimisme gekomen – ‘de boel bij mekaar houden’ is een oprecht hoopvolle boodschap. En dat heeft geleid tot minder verlies voor de PvdA dan bij de Europese verkiezingen. Natuurlijk zijn er ook nog allerlei andere factoren die een rol spelen, maar ik ben en blijf ervan overtuigd dat we níet moeten wegduiken, maar de weg naar voren moeten nemen: met een hoopvol en optimisch verhaal, een verhaal waarmee we mensen kunnen overtuigen, waar mensen in geloven, waar mensen vertrouwen in hebben. Vrolijk en vrijzinnig Links, om met Mei Li Vos te spreken.
Dat verhaal blijf ik in ieder geval in Maastricht vertellen. Bijvoorbeeld op zondag 27 juni a.s., tijdens het Manus van Alles festival. Wie weet tref ik je daar, op de koffie bij de PvdA.
En oh ja, a.s. dinsdag staat het jaarprogramma evenementen op de agenda van de raadscommissie Economische en Sociale Zaken. Mijn bijdrage staat al op dit weblog
woensdag 26 mei 2010
MVV - of hoe leuk politiek kan zijn
Wie mij twee maanden geleden gezegd zou hebben dat ik nog eens met veel plezier bezig zou zijn met de toekomst van betaald voetbal in Maastricht zou ik voor gek verklaard hebben. Ik kijk alleen naar voetbal bij WK’s en EK’s en ik vind dat gemeenschapsgeld niet in de bodemloze putten van niet goed bestuurde betaald voetbal-organisaties gestort mag worden.
Dus stond ik erg sceptisch tegenover het voorstel van het Maastrichtse college om MVV de achtergestelde lening kwijt te schelden en stadion de Geusselt te kopen. Dan kun je als raadslid een paar wegen bewandelen: tegen zijn en blijven of je verdiepen in een dossier en op basis van argumenten en een toekomstvisie voor de stad kijken hoe je een resultaat kunt neerzetten dat uiteindelijk het beste voor stad en regio is. Ik heb voor het laatste gekozen en ben samen met collega Josje Godwin de boer op gegaan. Vele gesprekken en discussies volgden: gesprekken met de fractie, collega-raadsleden, geïnteresseerde Maastrichtenaren, wethouders en vooral met de initiatiefnemers van het nieuwe MVV: de Maatschappelijke Voetbal Vereniging Maastricht.
Stap voor stap hebben we ons verdiept in de voor- en nadelen en de gevolgen van het wel of niet aankopen van het stadion. Met steeds één doel voor ogen: waar heeft de stad uiteindelijk het meeste aan. Want welk besluit we ook zouden nemen, voorop staat dat je het moet kunnen uitleggen, niet alleen aan collega’s en de pers, maar vooral aan al die Maastrichtenaren die van ons mogen verwachten dat we niet alleen naar ze luisteren, maar vooral ook verantwoording afleggen over de besluiten die we nemen.
Tijdens al die gesprekken ben ik er achter gekomen dat voetbal niet alleen voor heel veel mensen amusement biedt, maar ook kansen geeft om meer sociale samenhang en creatieve energie tot stand te brengen. En eerlijk gezegd werd ik steeds enthousiaster vanwege het enthousiasme van de initiatiefgroep MVV Maastricht.
Maar dat nieuwe MVV moet dan ook wel écht tot bloei komen, en daarom moet dat ook in de besluitvorming verankerd zijn. Dus hebben we die voorwaardes in het raadsvoorstel laten opnemen en dienen we nog een extra motie in tijdens de raad vanavond.
Via persberichten hebben we ons denkproces transparant gemaakt: van voorwaardes stellen tot voorwaardes verwezenlijken. Zodat iedereen weet hoe de PvdA werkt en ons daar ook op kan bevragen. Zó is politiek leuk: weten wat je wilt realiseren, bezig zijn met de inhoud, een duidelijk proces volgen en uiteindelijk ook nog resultaten boeken. Wat mij betreft gaan we daar de komende vier jaar gewoon mee door.
Klik hier voor het persbericht van de PvdA over MVV.
Dus stond ik erg sceptisch tegenover het voorstel van het Maastrichtse college om MVV de achtergestelde lening kwijt te schelden en stadion de Geusselt te kopen. Dan kun je als raadslid een paar wegen bewandelen: tegen zijn en blijven of je verdiepen in een dossier en op basis van argumenten en een toekomstvisie voor de stad kijken hoe je een resultaat kunt neerzetten dat uiteindelijk het beste voor stad en regio is. Ik heb voor het laatste gekozen en ben samen met collega Josje Godwin de boer op gegaan. Vele gesprekken en discussies volgden: gesprekken met de fractie, collega-raadsleden, geïnteresseerde Maastrichtenaren, wethouders en vooral met de initiatiefnemers van het nieuwe MVV: de Maatschappelijke Voetbal Vereniging Maastricht.
Stap voor stap hebben we ons verdiept in de voor- en nadelen en de gevolgen van het wel of niet aankopen van het stadion. Met steeds één doel voor ogen: waar heeft de stad uiteindelijk het meeste aan. Want welk besluit we ook zouden nemen, voorop staat dat je het moet kunnen uitleggen, niet alleen aan collega’s en de pers, maar vooral aan al die Maastrichtenaren die van ons mogen verwachten dat we niet alleen naar ze luisteren, maar vooral ook verantwoording afleggen over de besluiten die we nemen.
Tijdens al die gesprekken ben ik er achter gekomen dat voetbal niet alleen voor heel veel mensen amusement biedt, maar ook kansen geeft om meer sociale samenhang en creatieve energie tot stand te brengen. En eerlijk gezegd werd ik steeds enthousiaster vanwege het enthousiasme van de initiatiefgroep MVV Maastricht.
Maar dat nieuwe MVV moet dan ook wel écht tot bloei komen, en daarom moet dat ook in de besluitvorming verankerd zijn. Dus hebben we die voorwaardes in het raadsvoorstel laten opnemen en dienen we nog een extra motie in tijdens de raad vanavond.
Via persberichten hebben we ons denkproces transparant gemaakt: van voorwaardes stellen tot voorwaardes verwezenlijken. Zodat iedereen weet hoe de PvdA werkt en ons daar ook op kan bevragen. Zó is politiek leuk: weten wat je wilt realiseren, bezig zijn met de inhoud, een duidelijk proces volgen en uiteindelijk ook nog resultaten boeken. Wat mij betreft gaan we daar de komende vier jaar gewoon mee door.
Klik hier voor het persbericht van de PvdA over MVV.
vrijdag 14 mei 2010
Koopzondagen-als-evenement: waarom altijd alles of niets?
Goede column van Claire van Dyck vanmorgen in De Limburger. Als politicus die opkomt voor Balans in de Binnenstad heb ik ook helemaal niks met bomvolle winkelstraten op zondag en verstopte wegen.
Punt is dat we (overheid EN ondernemers) het altijd 'alles of niets' willen. Of allemaal open - met een opgeklopt koopzondag-evenement als gevolg - of allemaal dicht; met als gevolg dat we naar België moeten rijden om een avondmaal te kunnen kopen.
Het 'koopzondag-als-evenement' is de boosdoener. Het zou eigenlijk vanzelfsprekend moeten zijn dat alle winkels elke dag (zondag, en maandag, en dinsdag, enz.) zelf mogen beslissen of ze opengaan. Gegarandeerd dat je dan op zondag een veel rustiger beeld krijgt dan nu. Een enkele supermarkt zal open zijn, wat bakkers (zoals dat nu ook al is), misschien wat delicatessenzaken. En ach ja, soms zal ook de Bijenkorf opengaan, maar naar ik uit eigen mond van de manager heb vernomen zeker niet elke zondag. Laten we het eens proberen. Heel veel Europese steden kennen dit regime (ik kom net terug uit Berlijn) en daar zie je op zondag een enkele geopende winkel, en echt een veel en veel rustiger beeld dan op zaterdag. Een echte zondag dus.
Het is een beetje on-Maastrichts en zelfs on-Nederlands om ondernemers de vrijheid te geven om te ondernemen wanneer hen dat goeddunkt. We walsen ze plat met regeltjes.
Mijn enige harde criterium waar ik ondernemers op zou willen toetsen is overlast die de woonfunctie aantast. Zo moet er geen uitbreiding zijn van horeca (in de stad met de hoogste café-dichtheid van Nederland) en een maximum aan het aantal evenementdagen op een locatie (zodat overlast wordt gespreid).
Als een vrijstelling van de verplichte zondagssluiting zou leiden tot minder overlast dan het huidige, gedwongen, koopzondagenmodel, dan zouden we dat meteen moeten invoeren.
Je komt daar trouwens alleen maar achter door er een jaar mee te experimenteren. Wie durft de uitdaging aan?
Trouwens: ook altijd al gevonden dat Mosae Gusto alles in zich heeft om een échte versmarkt naar Europees voorbeeld te worden, maar dat er dan wel wat moet gebeuren? Word dan nú lid van deze facebookgroep.
Punt is dat we (overheid EN ondernemers) het altijd 'alles of niets' willen. Of allemaal open - met een opgeklopt koopzondag-evenement als gevolg - of allemaal dicht; met als gevolg dat we naar België moeten rijden om een avondmaal te kunnen kopen.
Het 'koopzondag-als-evenement' is de boosdoener. Het zou eigenlijk vanzelfsprekend moeten zijn dat alle winkels elke dag (zondag, en maandag, en dinsdag, enz.) zelf mogen beslissen of ze opengaan. Gegarandeerd dat je dan op zondag een veel rustiger beeld krijgt dan nu. Een enkele supermarkt zal open zijn, wat bakkers (zoals dat nu ook al is), misschien wat delicatessenzaken. En ach ja, soms zal ook de Bijenkorf opengaan, maar naar ik uit eigen mond van de manager heb vernomen zeker niet elke zondag. Laten we het eens proberen. Heel veel Europese steden kennen dit regime (ik kom net terug uit Berlijn) en daar zie je op zondag een enkele geopende winkel, en echt een veel en veel rustiger beeld dan op zaterdag. Een echte zondag dus.
Het is een beetje on-Maastrichts en zelfs on-Nederlands om ondernemers de vrijheid te geven om te ondernemen wanneer hen dat goeddunkt. We walsen ze plat met regeltjes.
Mijn enige harde criterium waar ik ondernemers op zou willen toetsen is overlast die de woonfunctie aantast. Zo moet er geen uitbreiding zijn van horeca (in de stad met de hoogste café-dichtheid van Nederland) en een maximum aan het aantal evenementdagen op een locatie (zodat overlast wordt gespreid).
Als een vrijstelling van de verplichte zondagssluiting zou leiden tot minder overlast dan het huidige, gedwongen, koopzondagenmodel, dan zouden we dat meteen moeten invoeren.
Je komt daar trouwens alleen maar achter door er een jaar mee te experimenteren. Wie durft de uitdaging aan?
Trouwens: ook altijd al gevonden dat Mosae Gusto alles in zich heeft om een échte versmarkt naar Europees voorbeeld te worden, maar dat er dan wel wat moet gebeuren? Word dan nú lid van deze facebookgroep.
woensdag 28 april 2010
Stadsbestuur moet nu écht keuzes gaan maken
Kort berichtje in De Limburger van vanmorgen: 50-dagengrens overschreden. Ook dit jaar wordt het Vrijthof meer dan vijftig dagen benut voor evenementen. Het college heeft dus opnieuw nagelaten om keuzes te maken.
Natuurlijk is de druk groot, en soms bijna niet te weerstaan, om toch dat ene evenement ruimte te geven waar het niet meer kan. En dus zegt het college dat de 50-dagen grens ook in 2010 voor het Vrijthof niet haalbaar is.
Niet haalbaar? Onzin! Het is simpelweg een kwestie van optellen en een streep trekken bij 50. En dat moet je niet bot doen, maar wel ferm. En evenementen-organisaties dus duidelijk maken dat er ook op andere pleinen ruimte is. En ze daarbij helpen.
Ik heb inmiddels al talloze keren voorgerekend dat er ook bij 50 dagen meer dan genoeg ruimte is voor evenementen op het Vrijthof. Bijvoorbeeld: 28 dagen Winterland, 16 dagen Rieu/Zomervestival, 4 dagen Preuvenemint. Of: 28 dagen Winterland, 9 dagen Rieu/Zomerfestival, 4 dagen Preuvenemint, 5 dagen Kermis, 3 dagen Jeux de Boules. En ga zo door maar door. De keuze is aan B&W.
De 50-dagengrens is niet voor niets door vrijwel de gehele gemeenteraad omarmd. De 50-dagengrens is ook niet voor niets in het bestuursakkoord van het nieuwe college opnieuw vastgelegd. Want de ongebreidelde groei van dagjesmensen en evenementen zet de leefbaarheid in de stad enorm onder druk. En het gebrek aan keuzes – alles moest kunnen – heeft daaraan bijgedragen. Dankzij de 50-dagen-norm wordt het stadsbestuur verplicht te kiezen, te spreiden en te regisseren. Geen keuze tussen OF bewoners OF bezoekers, maar een keuze voor bewoners én bezoekers, en het spreiden van de lasten en de lusten.
Niet haalbaar is geen argument. Het stadsbestuur moet nu echt gaan kiezen. En natuurlijk blijf ik daar bovenop zitten. Desnoods schenk ik ze een telraam met 50 bolletjes. Maastricht is te mooi om aan een gebrek aan keuzes ten onder te laten gaan.
Natuurlijk is de druk groot, en soms bijna niet te weerstaan, om toch dat ene evenement ruimte te geven waar het niet meer kan. En dus zegt het college dat de 50-dagen grens ook in 2010 voor het Vrijthof niet haalbaar is.
Niet haalbaar? Onzin! Het is simpelweg een kwestie van optellen en een streep trekken bij 50. En dat moet je niet bot doen, maar wel ferm. En evenementen-organisaties dus duidelijk maken dat er ook op andere pleinen ruimte is. En ze daarbij helpen.
Ik heb inmiddels al talloze keren voorgerekend dat er ook bij 50 dagen meer dan genoeg ruimte is voor evenementen op het Vrijthof. Bijvoorbeeld: 28 dagen Winterland, 16 dagen Rieu/Zomervestival, 4 dagen Preuvenemint. Of: 28 dagen Winterland, 9 dagen Rieu/Zomerfestival, 4 dagen Preuvenemint, 5 dagen Kermis, 3 dagen Jeux de Boules. En ga zo door maar door. De keuze is aan B&W.
De 50-dagengrens is niet voor niets door vrijwel de gehele gemeenteraad omarmd. De 50-dagengrens is ook niet voor niets in het bestuursakkoord van het nieuwe college opnieuw vastgelegd. Want de ongebreidelde groei van dagjesmensen en evenementen zet de leefbaarheid in de stad enorm onder druk. En het gebrek aan keuzes – alles moest kunnen – heeft daaraan bijgedragen. Dankzij de 50-dagen-norm wordt het stadsbestuur verplicht te kiezen, te spreiden en te regisseren. Geen keuze tussen OF bewoners OF bezoekers, maar een keuze voor bewoners én bezoekers, en het spreiden van de lasten en de lusten.
Niet haalbaar is geen argument. Het stadsbestuur moet nu echt gaan kiezen. En natuurlijk blijf ik daar bovenop zitten. Desnoods schenk ik ze een telraam met 50 bolletjes. Maastricht is te mooi om aan een gebrek aan keuzes ten onder te laten gaan.
donderdag 1 april 2010
Coalitie gevormd
Na een hectisch weekend en enkele fractievergaderingen, is de Maastrichtse coalitie nu rond. Vandaag geeft onze PvdA-fractie het volgende persbericht uit:
-------------------------------------------------------------------------------------
PvdA-fractie Maastricht tevreden met coalitie-akkoord, Jacques Costongs en Albert Nuss wethouder
De PvdA-fractie van de gemeenteraad Maastricht heeft haar tevredenheid uitgesproken over het bereikte coalitie-akkoord tussen CDA, D66, SeniorenPartij en PvdA. Daarmee geeft de PvdA aan bestuursverantwoordelijkheid te willen dragen voor de periode 2010 – 2014. De fractie waardeert de soliditeit en solidariteit in het akkoord, is verheugd over het stevige accent op regionale samenwerking en het hoge gehalte aan realisme waarmee stevig omgebogen moet worden om de begroting sluitend te houden, maar waarin tegelijk genoeg beleidsruimte overblijft voor (nieuwe) initiatieven waarmee ook de PvdA de beloftes aan haar kiezers in voldoende mate kan nakomen.
De onderhandelingen over de portefeuilleverdeling zijn in een dusdanig afrondende fase beland, dat de PvdA een tweede wethouderskandidaat kan presenteren naast lijsttrekker en partijleider Jacques Costongs. Albert Nuss wordt PvdA-wethouder voor verkeer en mobiliteit, duurzaamheid en de gebiedsontwikkeling van de ENCI. Albert Nuss is op dit moment algemeen directeur van de Algemene Onderwijs Bond (AOb), die deel uitmaakt van de FNV. Daarnaast was Albert Nuss onder andere het afgelopen jaar voorzitter van de programmacommissie verkiezingen 2010-2014 van de PvdA Maastricht en is hij voorzitter van de Harmonie St. Pieter. Jacques Costongs gaat voor de PvdA de portefeuille Cultuur (inclusief kandidatuur Culturele Hoofdstad), Wonen en Wijken vervullen.
De fractie realiseert zich terdege dat in een vierpartijencoalitie compromissen niet uit de weg gegaan kunnen worden en niet alle politieke wensen verzilverd kunnen worden. De fractie had een sterke voorkeur voor de economische portefeuille, en om die reden mw. Nelleke Barning bereid gevonden zich kandidaat te stellen. Gezien haar affiniteit en achtergrond (DSM) was zij de goede kandidaat voor een dergelijke post. Nelleke Barning heeft de kandidatuur aanvaard, maar ook telkenmale duidelijk aangegeven dat die kandidatuur verbonden was aan deze economische portefeuille. Toen uiteindelijk bleek dat de economische portefeuille er voor de PvdA niet in zat, was het besluit van mevrouw Barning om af te zien van haar kandidatuur dan ook volstrekt logisch en consequent.
Nu het coalitie-akkoord en de portefeuilleverdeling op hoofdlijnen zijn vastgesteld, kan het nieuwe college op 6 april worden geïnstalleerd. Daarna zullen de fractie-onderhandelaars verantwoording afleggen aan de Algemene Ledenvergadering over het bereikte akkoord en de portefeuilleverdeling daarin. De datum voor deze ALV is nog niet bekend.
-------------------------------------------------------------------------------------
Binnenkort weer eens een persoonlijk weblog, dat beloof ik jullie!
-------------------------------------------------------------------------------------
PvdA-fractie Maastricht tevreden met coalitie-akkoord, Jacques Costongs en Albert Nuss wethouder
De PvdA-fractie van de gemeenteraad Maastricht heeft haar tevredenheid uitgesproken over het bereikte coalitie-akkoord tussen CDA, D66, SeniorenPartij en PvdA. Daarmee geeft de PvdA aan bestuursverantwoordelijkheid te willen dragen voor de periode 2010 – 2014. De fractie waardeert de soliditeit en solidariteit in het akkoord, is verheugd over het stevige accent op regionale samenwerking en het hoge gehalte aan realisme waarmee stevig omgebogen moet worden om de begroting sluitend te houden, maar waarin tegelijk genoeg beleidsruimte overblijft voor (nieuwe) initiatieven waarmee ook de PvdA de beloftes aan haar kiezers in voldoende mate kan nakomen.
De onderhandelingen over de portefeuilleverdeling zijn in een dusdanig afrondende fase beland, dat de PvdA een tweede wethouderskandidaat kan presenteren naast lijsttrekker en partijleider Jacques Costongs. Albert Nuss wordt PvdA-wethouder voor verkeer en mobiliteit, duurzaamheid en de gebiedsontwikkeling van de ENCI. Albert Nuss is op dit moment algemeen directeur van de Algemene Onderwijs Bond (AOb), die deel uitmaakt van de FNV. Daarnaast was Albert Nuss onder andere het afgelopen jaar voorzitter van de programmacommissie verkiezingen 2010-2014 van de PvdA Maastricht en is hij voorzitter van de Harmonie St. Pieter. Jacques Costongs gaat voor de PvdA de portefeuille Cultuur (inclusief kandidatuur Culturele Hoofdstad), Wonen en Wijken vervullen.
De fractie realiseert zich terdege dat in een vierpartijencoalitie compromissen niet uit de weg gegaan kunnen worden en niet alle politieke wensen verzilverd kunnen worden. De fractie had een sterke voorkeur voor de economische portefeuille, en om die reden mw. Nelleke Barning bereid gevonden zich kandidaat te stellen. Gezien haar affiniteit en achtergrond (DSM) was zij de goede kandidaat voor een dergelijke post. Nelleke Barning heeft de kandidatuur aanvaard, maar ook telkenmale duidelijk aangegeven dat die kandidatuur verbonden was aan deze economische portefeuille. Toen uiteindelijk bleek dat de economische portefeuille er voor de PvdA niet in zat, was het besluit van mevrouw Barning om af te zien van haar kandidatuur dan ook volstrekt logisch en consequent.
Nu het coalitie-akkoord en de portefeuilleverdeling op hoofdlijnen zijn vastgesteld, kan het nieuwe college op 6 april worden geïnstalleerd. Daarna zullen de fractie-onderhandelaars verantwoording afleggen aan de Algemene Ledenvergadering over het bereikte akkoord en de portefeuilleverdeling daarin. De datum voor deze ALV is nog niet bekend.
-------------------------------------------------------------------------------------
Binnenkort weer eens een persoonlijk weblog, dat beloof ik jullie!
zondag 28 maart 2010
Wethouderskandidatuur ingetrokken
Vandaag heb ik, in overleg met de partijvoorzitter van de PvdA Maastricht, besloten niet langer kandidaat-wethouder voor de PvdA in Maastricht te zijn. De reden daarvoor is dat ik inhoudelijk te weinig affiniteit heb met de portefeuille die ik als wethouder zou kunnen gaan vervullen. Wetende dat de PvdA kan putten uit een rijk arsenaal van andere kandidaten, heb ik besloten om mijn kandidatuur in te trekken.
Het is nu heel hectisch met telefoon en vragen - later deze week kom ik er nog wel op terug.
Het is nu heel hectisch met telefoon en vragen - later deze week kom ik er nog wel op terug.
donderdag 4 maart 2010
Tja.
Gelukkig had ik Wim bij me, want er zijn maar weinig mannen in mijn leven die me kunnen troosten en feliciteren tegelijk. De PvdA van 13 naar 6 zetels. Vreselijk. Maar ik ben herkozen, en ik schijn zelfs meer voorkeursstemmen te hebben dan vorige keer. Morgen horen we de cijfers. Vandaag likken we de wonden.
En voor jullie, degene die mij gekozen en gesteund hebben: super veel dank! Ik zal me met hart en ziel voor stad en binnenstad inzetten - zoals jullie dat van me gewend zijn en dan nog beter. Jullie vertrouwen wordt waargemaakt, reken daar maar op. Dank je wel allemaal.
En voor jullie, degene die mij gekozen en gesteund hebben: super veel dank! Ik zal me met hart en ziel voor stad en binnenstad inzetten - zoals jullie dat van me gewend zijn en dan nog beter. Jullie vertrouwen wordt waargemaakt, reken daar maar op. Dank je wel allemaal.
dinsdag 2 maart 2010
Wie is die meneer naast Nelleke Barning?
een van de vele fans van de nummer 4 op lijst 1?
Echt waar. Als ik af mag gaan op de vele, vele enthousiaste reacties tijdens het flyeren, canvassen en rozen uitdelen haalt de PvdA morgen 19 zetels. Met uw stem komen we in ieder geval een end in de buurt!
Ik meen oprecht, vanuit het diepst van mijn hart, dat een club die de boel bij mekaar houdt het beste is dat ons op dit moment kan overkomen. Dat geldt zeker voor Maastricht, waar de balans tussen bewoners en bezoekers mijn resultaat is geweest en zal blijven.
Met uw steun ga ik door!
Wil je mijn campagne volgen? Word vriend op Facebook.
maandag 1 maart 2010
City council elections on March 3, 2010
At Pecha Kucha Night Maastricht (where I had the opportunity to perform) I had a very nice conversation with an American lady who's living in Maastricht for quite a while already. She asked me where to find information about the upcoming City Council elections. I directed her to the website of the City of Maastricht, but to my own shame I just found out that there's no English information available on that website. That doesn't show much hospitality and for me it's something I will sure pick up if I have the chance to be chosen as a city councellor again for the coming period!
In the Netherlands, elections for the municipal councils take place every four years. Municipalities are responsible for the organisation of the elections.
The size of a municipal council depends on the number of inhabitants of the municipality. The number of municipal councillors - and thus seats - is always an odd number. In Maastricht, the municipal council has 39 seats.
One does not need to have Dutch nationality in order to be able to vote in these elections. Citizens of other member states of the European Union who reside in the Netherlands have the right to vote and to stand for election, subject to the same conditions as Dutch citizens. Citizens from countries other than the European Union must have resided legally in the Netherlands for five years to vote or stand for election.
If you have the right to vote, you have received a so-called 'stempas' in your mailbox. With this 'stempas' and your passport or other proof of identity, you can vote at every voting spot ('stembureau') in Maastricht. There are 63 spots where you can vote. You can find an overview on the website 'stemmen in Maastricht'(Dutch language only...). The voting spots are open from 7.30 am till 9.00 pm.
Together with the 'stempas' you also received an overview of the parties and candidates that take part in the elections.
And to make some PR for myself: my name is Nelleke Barning, I'm the number 4 of the PvdA (the Dutch Labour Party or social democrats). Next to my job as director Communications for DSM in the Netherlands, I've been a city councillor for the past 4 years and I would love to continue my work for the most beautiful city of the Netherlands for the next period. My responsibilities included the economic development of the city (for which I continuously have emphasized the importance of regional collaboration)and the development of the city center. I have been able to realize a better balance between inhabitants and visitors in the center. My political values are solidarity, openness, tolerance and the conviction that every human talent should be fostered and developed to its maximum. You can find more information (in Dutch only) on what I achieved and what my ideas are in this weblog.
But: the most important thing for me is that you are able to make use of your voting right. So don't forget: city council elections for Maastricht (and the other cities and towns in the Netherlands of course) on Wednesday, March 3, 2010, between 7.30 am and 9.00 pm!
zondag 28 februari 2010
Verkiezingskoorts
Afgelopen dinsdag de laatste inhoudelijke raadsvergadering van deze gemeenteraad. Waarin we nog twee belangrijke besluiten namen: het wijkontwikkelingsplan Maastricht Noord-Oost werd vastgesteld en we gingen akkoord met de intentie om op de Francois de Veijestraat een 5 sterren Hilton hotel te laten verschijnen.
Maar vooral was het een volle campagneweek: mijn eigen verkiezingsavond in mijn eigen buurtcafé Café De Pieter (zie vorig blog) en het TV-debat waar ik mocht optreden samen Victor Reinier, Gerard van Rens en Guy van Grinsven. Daarnaast de lijstrekkerdebatten, en vooral veel de straat op met rozen. Geweldige ondersteuning daarbij van Jan Jeurissen en Henk van der Voort, die de stad hebben volgeplakt met mijn posters, Rens Knegt, Wim, Charles en Bibi, Marie-José en Laetus, en vele vele anderen. De reacties zijn voor zeker 80% positief en dat biedt goede hoop. Vandaag nog het lijsttrekkersdebat (12 uur in Ipanema), morgenavond leid ik het drugsdebat (19.30 uur in De Bonbonnière) en dinsdag flyeren, flyeren, flyeren.
En woensdag 3 maart is het dan zover.
Wil je mijn campagne volgen? Word vriend op Facebook.
dinsdag 23 februari 2010
Balans in de Binnenstad (2)
Het was een mooie avond, gisteren in De Pieter. Erg leuk om ouderwets campagne te voeren in een rokerig buurtcafé. In mijn speech heb ik een aantal thema's behandeld, die ook regelmatig in dit weblog terugkomen: de kracht van solidariteit en 'de boel bij mekaar houden', het grote belang van échte regionale samenwerking in Zuid-Limburg, de belangrijke rol die regelmatige, eenvoudige, goedkope en gemakkelijke OV-verbindingen daarbij speelt en natuurlijk de grote kracht van Maastricht: de stad zelf. Om af te sluiten met mijn grote passie in de gemeenteraad: knokken voor een binnenstad om IN te leven en niet alleen om VAN te leven. En daarna werd er serieus én gezellig nagepraat. Wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar, zo'n avond!
Een korte impressie staat inmiddels op YouTube
Een korte impressie staat inmiddels op YouTube
zondag 21 februari 2010
Balans in de Binnenstad
Na bijna vier jaar raadslidmaatschap is het belangrijk de balans op te maken. Wat is er bereikt en hoe gaan we verder?
Uit mijn verkiezingsfolder:
"Nelleke Barning heeft met haar collega's in de PvdA-fractie cruciale zaken bereikt voor de centrumbewoners van Maastricht:
. Een halt aan de ongebreidelde uitbreiding van horeca in het centrum
. De 50-dagennorm voor evenementpleinen zoals het Vrijthof, waardoor de overlast wordt gespreid
. Kwaliteitsregels voor evenementen, zodat ze de goede naam van Maastricht niet aantasten, maar versterken
. Een balans tussen koopzondagen en leefbaarheid voor binnenstadsbewoners
Jarenlang werd over het centrum alleen in economische termen gepraat. Met Nelleke Barning hebben de binnenstadsbewoners weer een echte volksvertegenwoordiger in de raad, die hun buurt weer terug op de agenda heeft gebracht als een omgeving om IN te leven en niet alleen om VAN te leven. Want een leefbaar centrum is de beste investering voor Maastricht, nu en in de toekomst."
En over die toekomst praat ik op maandagavond 22 februari, 19.30 uur, bij Cafe de Pieter, Pieterstraat, Maastricht. Iedereen is van harte welkom!
Reacties zijn welkom, mits het ook echte reacties zijn, dus geen nieuwe betogen waarvoor je beter een eigen blog kunt beginnen. Bedreigende en kwetsende bijdragen worden verwijderd.
zaterdag 13 februari 2010
De gewone Maastrichtenaar
Dagblad De Limburger heeft het vaak over ‘gewone Maastrichtenaren.’ Zoals vandaag in een analyse van de Maastrichtse politiek.
Volgens de krant woont de gewone Maastrichtenaar in een “volkswijk”, en laat zich in een “achtergrondrol dwingen” door “welbespraakte hoogopgeleiden”. De laatste zijn dan dus blijkbaar de ongewone Maastrichtenaren. Raadsleden uit de volkswijken zijn “stemmentrekkers”, terwijl de “welbespraakte hoogopgeleiden” (de ongewone Maastrichtenaren?) “zonder achterban” zitten. Die wonen dan ook niet in een “volkswijk”. Wie dan wel in de getto’s van de ongewone Maastrichtenaren wonen, laat de krant in het midden. In ieder geval geen “volk.” De gewone Maastrichtenaar is wel een beetje dom, volgens de krant. Want “tientallen miljoenen voor de Timmerfabriek en tegelijkertijd bezuinigen op zorgvoorzieningen is moeilijk uit te leggen aan de gewone Maastrichtenaar.”
Tja, de boel een beetje zwart-wit-schematiseren mag in de krant want je moet het wel simpel kunnen uitleggen. Dat is vaak de verdediging van de journalist. Maar vervang ‘gewone’ en ‘ongewone' dan ook maar eens echt door zwart en wit, en het wordt plotseling een heel naar verhaaltje.
De PvdA neemt de moeilijkste taak in de politiek op zich, namelijk door mensen uit alle sociale lagen, achtergronden en etnische afkomsten te binden in één politieke beweging. Maastrichts lijsttrekker Jacques Costongs is daar de vleesgeworden personificatie van, en krijgt daarvoor terecht de credits in de krant van vandaag.
“De afgelopen vier jaar worstelde de partij intern met de mix tussen welbespraakt hoogopgeleiden zonder achterban en stemmentrekkers uit de volkswijken” is – los van de kwalificaties – geen worsteling maar een roeping. Wat in onze fractie in het klein gebeurt, is een spiegel van de samenleving. Een samen-leving functioneert alleen als je de boel bij mekaar houdt, en ontspoort als je de boel uit elkaar drijft. De boel bij mekaar houden is een stuk ingewikkelder dan snel stemmen scoren met woedende uithalen naar bevolkingsgroepen ("weg met de Moslims!") of sociale klassen ("weg met de elite!") die de jouwe niet zijn.
Láát ons daar dan ook maar een beetje mee worstelen. Luctor et emergo.
Wie een echte samen-leving wil, wil daarvan ook een afspiegeling in de raad. Dan moet je dus bij de PvdA zijn.
En als je dan ook nog op nummer 4 stemt (een welbespraakte hoogopgeleide mét achterban)
.... En als je dan ook nog op maandag 22 februari om 19:30 naar Volkscafé De Pieter komt, in de oeroude volkswijk het Jekerkwartier, om met uw volksvertegenwoordiger Nelleke Barning de toekomst van de binnenstad te bepalen
Dan laten we zien dat zwart-wit-denken leidt tot een kleurloos bestaan.
Vasteloavend SAME!
Reacties zijn welkom, mits het ook echte reacties zijn, dus geen nieuwe betogen waarvoor je beter een eigen blog kunt beginnen. Bedreigende en kwetsende bijdragen worden verwijderd.
Volgens de krant woont de gewone Maastrichtenaar in een “volkswijk”, en laat zich in een “achtergrondrol dwingen” door “welbespraakte hoogopgeleiden”. De laatste zijn dan dus blijkbaar de ongewone Maastrichtenaren. Raadsleden uit de volkswijken zijn “stemmentrekkers”, terwijl de “welbespraakte hoogopgeleiden” (de ongewone Maastrichtenaren?) “zonder achterban” zitten. Die wonen dan ook niet in een “volkswijk”. Wie dan wel in de getto’s van de ongewone Maastrichtenaren wonen, laat de krant in het midden. In ieder geval geen “volk.” De gewone Maastrichtenaar is wel een beetje dom, volgens de krant. Want “tientallen miljoenen voor de Timmerfabriek en tegelijkertijd bezuinigen op zorgvoorzieningen is moeilijk uit te leggen aan de gewone Maastrichtenaar.”
Tja, de boel een beetje zwart-wit-schematiseren mag in de krant want je moet het wel simpel kunnen uitleggen. Dat is vaak de verdediging van de journalist. Maar vervang ‘gewone’ en ‘ongewone' dan ook maar eens echt door zwart en wit, en het wordt plotseling een heel naar verhaaltje.
De PvdA neemt de moeilijkste taak in de politiek op zich, namelijk door mensen uit alle sociale lagen, achtergronden en etnische afkomsten te binden in één politieke beweging. Maastrichts lijsttrekker Jacques Costongs is daar de vleesgeworden personificatie van, en krijgt daarvoor terecht de credits in de krant van vandaag.
“De afgelopen vier jaar worstelde de partij intern met de mix tussen welbespraakt hoogopgeleiden zonder achterban en stemmentrekkers uit de volkswijken” is – los van de kwalificaties – geen worsteling maar een roeping. Wat in onze fractie in het klein gebeurt, is een spiegel van de samenleving. Een samen-leving functioneert alleen als je de boel bij mekaar houdt, en ontspoort als je de boel uit elkaar drijft. De boel bij mekaar houden is een stuk ingewikkelder dan snel stemmen scoren met woedende uithalen naar bevolkingsgroepen ("weg met de Moslims!") of sociale klassen ("weg met de elite!") die de jouwe niet zijn.
Láát ons daar dan ook maar een beetje mee worstelen. Luctor et emergo.
Wie een echte samen-leving wil, wil daarvan ook een afspiegeling in de raad. Dan moet je dus bij de PvdA zijn.
En als je dan ook nog op nummer 4 stemt (een welbespraakte hoogopgeleide mét achterban)
.... En als je dan ook nog op maandag 22 februari om 19:30 naar Volkscafé De Pieter komt, in de oeroude volkswijk het Jekerkwartier, om met uw volksvertegenwoordiger Nelleke Barning de toekomst van de binnenstad te bepalen
Dan laten we zien dat zwart-wit-denken leidt tot een kleurloos bestaan.
Vasteloavend SAME!
Reacties zijn welkom, mits het ook echte reacties zijn, dus geen nieuwe betogen waarvoor je beter een eigen blog kunt beginnen. Bedreigende en kwetsende bijdragen worden verwijderd.
dinsdag 2 februari 2010
Campagnetijd is aangebroken
Nog precies een maand en dan zijn ze er echt, de gemeenteraadsverkiezingen. En dat betekent volop aan de bak voor de campagne. We canvassen, flyeren, twitteren en facebooken erop los. En vandaag worden de spotjes voor TV Maastricht opgenomen.
Gisteren sprak ik iemand die zei deze keer maar op iemand anders op de PvdA-lijst te stemmen, “want jij komt er sowieso wel in met je vierde plek”. Helaas, helaas, was dat maar waar. Een ingewikkeld systeem van voorkeursstemmen maakt dat ik toch zo’n 500 stemmen nodig heb om gekozen te worden. Heb ik er minder, dan loop ik een heel groot risico om – ondanks die mooie vierde plek op de lijst – er uit te liggen.
Dus:
- kies je voor een binnenstad om IN te leven en niet om VAN te leven
- kies je voor een raadslid dat een halt heeft toegeroepen aan ongebreidelde uitbreiding van horeca en evenementen
- kies je voor een raadslid dat succesvol was en wil blijven in het stoppen van de verpretparking van Maastricht
Stem Nel, dan kom je er wel!
(Bah, slogans, daar ben ik dus helemaal niet goed in. Weet je wat: ik loof een Bloodweurs van Slager Fransen uit / Vloaj van Bakker Souren – naar keuze –voor degene die een mooie slogan weet voor 500 voorkeursstemmen. Nee, Paul, ‘Dit is je laatste warning, stem nu Nelleke Barning’ en ‘Maastricht zonder Nelleke Barning is als de aarde zonder global warming’ zijn buiten mededinging wegens teveel Engels.)
Gisteren sprak ik iemand die zei deze keer maar op iemand anders op de PvdA-lijst te stemmen, “want jij komt er sowieso wel in met je vierde plek”. Helaas, helaas, was dat maar waar. Een ingewikkeld systeem van voorkeursstemmen maakt dat ik toch zo’n 500 stemmen nodig heb om gekozen te worden. Heb ik er minder, dan loop ik een heel groot risico om – ondanks die mooie vierde plek op de lijst – er uit te liggen.
Dus:
- kies je voor een binnenstad om IN te leven en niet om VAN te leven
- kies je voor een raadslid dat een halt heeft toegeroepen aan ongebreidelde uitbreiding van horeca en evenementen
- kies je voor een raadslid dat succesvol was en wil blijven in het stoppen van de verpretparking van Maastricht
Stem Nel, dan kom je er wel!
(Bah, slogans, daar ben ik dus helemaal niet goed in. Weet je wat: ik loof een Bloodweurs van Slager Fransen uit / Vloaj van Bakker Souren – naar keuze –voor degene die een mooie slogan weet voor 500 voorkeursstemmen. Nee, Paul, ‘Dit is je laatste warning, stem nu Nelleke Barning’ en ‘Maastricht zonder Nelleke Barning is als de aarde zonder global warming’ zijn buiten mededinging wegens teveel Engels.)
zondag 31 januari 2010
De bus als metro
Onlangs was ik in Tilburg, waar kunstenaars een interessant experiment hebben gedaan: op een aantal plekken in de stad staat een metrokaart en hoor je door een rooster metrogeluiden. Je kunt je de vertwijfelde blik van toeristen voorstellen: want waar is die metro? Nergens dus...
Dezelfde soort vertwijfeling zie ik vaak bij bewoners en bezoekers van Maastricht: overal rijden bussen, overal zijn bushaltes, maar waar gaan ze heen? En vooral: hoe kom ik makkelijk waar ik zijn moet? De hoeveelheid openbaar vervoer is niet het probleem, maar de toegankelijkheid ervan. En dat is volgens mij redelijk eenvoudig op te lossen met de metro als inspiratiebron.
NS, Veolia, DB, NMBS, Tec, Euregiobahn, De Lijn. Zeven OV-aanbieders in Zuid-Limburg, een gebied van nog geen 25 bij 25 kilometer. Als je al deze OV-aanbieders in Zuid-Limburg ‘over elkaar heen’ legt, durf ik te wedden dat je tot een fantastische dekking komt. Er is alleen geen touw aan vast te knopen qua dienstregelingen, betalingssystemen, tarieven, enz.
Want wat is het geheim van de metro: herkenbaarheid, regelmaat en goede aansluitingen. Of je nu in Parijs, Berlijn, Londen, New York, Shanghai of Amsterdam bent, het systeem werkt overal vrijwel hetzelfde. Een goed leesbare kaart, waarop je precies ziet waar je op welke lijn moet overstappen om bij je bestemming te komen, en dan zeker weten dat je minimaal elke 10 minuten in kunt stappen.
Dus zou de provincie voor twee dingen moeten zorgen: eerst alle OV-aanbieders ertoe bewegen dat ze in Zuid-Limburg één systeem van voorlichting en ticketing hanteren en vervolgens kijken waar nog gaten zitten die we moeten opvullen. Zo moet er tussen de 3 steden iedere 10 minuten een trein/lightrail rijden. Een cirkellijn in Zuid-Limburg dus. Met Sittard als uitvalsbasis naar de Randstad, Maastricht als opstap naar Luik, Brussel, Parijs en London, en Heerlen als uitvalsbasis naar Aken, Keulen, Frankfurt, Berlijn.
De cirkellijn stopt op alle tussengelegen stations, van waaruit elk half uur bussen vertrekken die de kernen zonder treinverbinding ontsluiten. In de steden geldt voor elke buurt een 10-minutenverbinding met een halte op de cirkellijn. 1 bushalte op max. 500 meter van iedere woning is een prima voorziening, nu is het vaak meer – maar met lagere frequenties. Dus dat ruilen we tegen elkaar uit.
Iedere aanbieder mag zijn eigen ticketing hanteren, maar naast al deze ingewikkelde – met name voor buitenlanders onbegrijpelijke OV-chip- en strippensystemen geldt in heel Zuid-Limburg het Uro-kaartje: 1 Euro voor 1 uur onbeperkt reizen in de regio.
Vorige week beloofden PvdA-bestuurders uit Heerlen, Sittard en Maastricht om binnen 100 dagen na de verkiezingen met zo’n verbindingsplan te komen. In de strijd tegen milieuvervuilingen, opstoppingen, maar vooral óók om het aanbod van de steden en het Heuvelland voor een groot publiek met elkaar te verbinden. Chapeau. De provincie zegde de ondersteuning toe. Perfect. Ik ben er heilig van overtuigd dat als je de boel weet te verbinden, die samenwerking vanzelf volgt.
En met de bus als metro lossen we ook een groot deel van de bereikbaarheidsproblemen van de Maastrichtse binnenstad op: parkeren aan de rand van de stad en dan, eenvoudig en zonder vertwijfeling, goedkoop en makkelijk met de bus naar het centrum.
Dezelfde soort vertwijfeling zie ik vaak bij bewoners en bezoekers van Maastricht: overal rijden bussen, overal zijn bushaltes, maar waar gaan ze heen? En vooral: hoe kom ik makkelijk waar ik zijn moet? De hoeveelheid openbaar vervoer is niet het probleem, maar de toegankelijkheid ervan. En dat is volgens mij redelijk eenvoudig op te lossen met de metro als inspiratiebron.
NS, Veolia, DB, NMBS, Tec, Euregiobahn, De Lijn. Zeven OV-aanbieders in Zuid-Limburg, een gebied van nog geen 25 bij 25 kilometer. Als je al deze OV-aanbieders in Zuid-Limburg ‘over elkaar heen’ legt, durf ik te wedden dat je tot een fantastische dekking komt. Er is alleen geen touw aan vast te knopen qua dienstregelingen, betalingssystemen, tarieven, enz.
Want wat is het geheim van de metro: herkenbaarheid, regelmaat en goede aansluitingen. Of je nu in Parijs, Berlijn, Londen, New York, Shanghai of Amsterdam bent, het systeem werkt overal vrijwel hetzelfde. Een goed leesbare kaart, waarop je precies ziet waar je op welke lijn moet overstappen om bij je bestemming te komen, en dan zeker weten dat je minimaal elke 10 minuten in kunt stappen.
Dus zou de provincie voor twee dingen moeten zorgen: eerst alle OV-aanbieders ertoe bewegen dat ze in Zuid-Limburg één systeem van voorlichting en ticketing hanteren en vervolgens kijken waar nog gaten zitten die we moeten opvullen. Zo moet er tussen de 3 steden iedere 10 minuten een trein/lightrail rijden. Een cirkellijn in Zuid-Limburg dus. Met Sittard als uitvalsbasis naar de Randstad, Maastricht als opstap naar Luik, Brussel, Parijs en London, en Heerlen als uitvalsbasis naar Aken, Keulen, Frankfurt, Berlijn.
De cirkellijn stopt op alle tussengelegen stations, van waaruit elk half uur bussen vertrekken die de kernen zonder treinverbinding ontsluiten. In de steden geldt voor elke buurt een 10-minutenverbinding met een halte op de cirkellijn. 1 bushalte op max. 500 meter van iedere woning is een prima voorziening, nu is het vaak meer – maar met lagere frequenties. Dus dat ruilen we tegen elkaar uit.
Iedere aanbieder mag zijn eigen ticketing hanteren, maar naast al deze ingewikkelde – met name voor buitenlanders onbegrijpelijke OV-chip- en strippensystemen geldt in heel Zuid-Limburg het Uro-kaartje: 1 Euro voor 1 uur onbeperkt reizen in de regio.
Vorige week beloofden PvdA-bestuurders uit Heerlen, Sittard en Maastricht om binnen 100 dagen na de verkiezingen met zo’n verbindingsplan te komen. In de strijd tegen milieuvervuilingen, opstoppingen, maar vooral óók om het aanbod van de steden en het Heuvelland voor een groot publiek met elkaar te verbinden. Chapeau. De provincie zegde de ondersteuning toe. Perfect. Ik ben er heilig van overtuigd dat als je de boel weet te verbinden, die samenwerking vanzelf volgt.
En met de bus als metro lossen we ook een groot deel van de bereikbaarheidsproblemen van de Maastrichtse binnenstad op: parkeren aan de rand van de stad en dan, eenvoudig en zonder vertwijfeling, goedkoop en makkelijk met de bus naar het centrum.
zaterdag 16 januari 2010
Afscheid van een burgemeester
Het was een moeilijke en emotionele week. Want het is geen sinecure om een besluit te moeten nemen over de positie van een hele goede en dus populaire burgemeester. In de Maastrichtse PvdA fractie hebben wij in de aanloop naar het raadsdebat geconstateerd dat burgemeester Leers door de kwestie van het Bulgaarse vakantiehuis zijn gezag als bestuurder kwijt is geraakt.
Voor ons was niet het BING-rapport zelf de aanleiding om het vertrouwen in de burgemeester op te zeggen. Hoewel Gerd Leers in deze kwestie vaak onhandig en onverstandig geopereerd heeft, is ook duidelijk geworden dat hij er – op zijn manier - alles aan heeft gedaan om de schijn van belangenverstrengeling te vermijden.
Wij vinden dat een stad bestuurd moet kunnen worden door mensen, die ook fouten mogen maken. In dit geval is er sprake van een burgemeester die toegeeft fouten gemaakt te hebben. Maar ook van een burgemeester die de lat op het gebied van bestuurlijke integriteit altijd bijzonder hoog heeft gelegd. Doordat juist deze burgemeester nu zelf fundamenteel en langdurig in opspraak is geraakt en dat zeer waarschijnlijk ook zou blijven, kwam daarmee zijn gezag ter discussie. Dat is een feitelijke constatering en geen politieke opvatting.
Tijdens het raadsdebat heeft de burgemeester op cruciale punten afstand genomen van het BING-rapport. De PvdA heeft daarom – net als de VVD, GroenLinks en de SP – geconcludeerd dat er een onwerkbare situatie zou ontstaan. Met name als de burgemeester in de toekomst anderen op hun integriteit zou moeten aanspreken. Deze zouden dan ook met een onafhankelijk onderzoek hun gedrag kunnen relativeren door te verwijzen naar de opstelling van de gemeenteraad in de kwestie van de burgemeester.
Een burgemeester die geen gezag meer heeft, en dat gezag ook niet meer kan terugverdienen, raakt een stad in zijn bestuurbaarheid. Het doet verschrikkelijk veel pijn om een burgemeester die zo veel voor de stad betekend heeft, te moeten laten gaan. Maar in het belang van Maastricht was er geen andere keuze.
De gemeenteraad van Maastricht heeft volgens de PvdA laten zien op welke wijze wij met bestuurlijke integriteit willen omgaan. Als een bestuurder niet schuldig, maar wel verantwoordelijk is, dient hij die verantwoordelijkheid ook te nemen. Ien Dales heeft ons daarvoor lang geleden het richtsnoer gegeven. De PvdA fractie heeft daarom waardering voor de wijze waarop Gerd Leers uiteindelijk zijn eigen conclusie heeft getrokken.
Die wijze was groots, zeldzaam in de Nederlandse politiek. Gerd Leers heeft daarmee de stad, onze raad, en zichzelf een grandioze eer bewezen en zal blijvend gezien worden als de man die heel veel voor de stad heeft betekend en op een hele sjieke manier afscheid heeft genomen. Daar ben ik hem zeer dankbaar voor.
Voor ons was niet het BING-rapport zelf de aanleiding om het vertrouwen in de burgemeester op te zeggen. Hoewel Gerd Leers in deze kwestie vaak onhandig en onverstandig geopereerd heeft, is ook duidelijk geworden dat hij er – op zijn manier - alles aan heeft gedaan om de schijn van belangenverstrengeling te vermijden.
Wij vinden dat een stad bestuurd moet kunnen worden door mensen, die ook fouten mogen maken. In dit geval is er sprake van een burgemeester die toegeeft fouten gemaakt te hebben. Maar ook van een burgemeester die de lat op het gebied van bestuurlijke integriteit altijd bijzonder hoog heeft gelegd. Doordat juist deze burgemeester nu zelf fundamenteel en langdurig in opspraak is geraakt en dat zeer waarschijnlijk ook zou blijven, kwam daarmee zijn gezag ter discussie. Dat is een feitelijke constatering en geen politieke opvatting.
Tijdens het raadsdebat heeft de burgemeester op cruciale punten afstand genomen van het BING-rapport. De PvdA heeft daarom – net als de VVD, GroenLinks en de SP – geconcludeerd dat er een onwerkbare situatie zou ontstaan. Met name als de burgemeester in de toekomst anderen op hun integriteit zou moeten aanspreken. Deze zouden dan ook met een onafhankelijk onderzoek hun gedrag kunnen relativeren door te verwijzen naar de opstelling van de gemeenteraad in de kwestie van de burgemeester.
Een burgemeester die geen gezag meer heeft, en dat gezag ook niet meer kan terugverdienen, raakt een stad in zijn bestuurbaarheid. Het doet verschrikkelijk veel pijn om een burgemeester die zo veel voor de stad betekend heeft, te moeten laten gaan. Maar in het belang van Maastricht was er geen andere keuze.
De gemeenteraad van Maastricht heeft volgens de PvdA laten zien op welke wijze wij met bestuurlijke integriteit willen omgaan. Als een bestuurder niet schuldig, maar wel verantwoordelijk is, dient hij die verantwoordelijkheid ook te nemen. Ien Dales heeft ons daarvoor lang geleden het richtsnoer gegeven. De PvdA fractie heeft daarom waardering voor de wijze waarop Gerd Leers uiteindelijk zijn eigen conclusie heeft getrokken.
Die wijze was groots, zeldzaam in de Nederlandse politiek. Gerd Leers heeft daarmee de stad, onze raad, en zichzelf een grandioze eer bewezen en zal blijvend gezien worden als de man die heel veel voor de stad heeft betekend en op een hele sjieke manier afscheid heeft genomen. Daar ben ik hem zeer dankbaar voor.
Abonneren op:
Posts (Atom)