Mijmeringen in de appelboomgaard

Gisteren heerlijk gewandeld op het Plateau (zo tussen Riekelt en Sint Gieteren), najaarszonnetje, mooie glimmende rode appels, frisse lucht…wat wil een mens nog meer? Vanzelf spelen er dan allerlei gedachten door je hoofd.

Bijvoorbeeld over het politieke klimaat in Nederland – “aftreden, opstappen, wegwezen”, dat lijkt het devies te worden. Risico’s nemen wordt niet meer gewaardeerd en het lijkt bijna alsof politiek iets vies is geworden. Jammer, want ik heb er nog steeds vertrouwen in dat het overgrote deel van de Nederlandse en locale politici hun werk doen vanuit de overtuiging dat zij iets goeds willen betekenen voor de maatschappij.

En dan ineens…een hels kabaal van toeterende motoren of antieke auto’s (de stoet was niet te zien, alleen te horen); rust en schoonheid worden bruut verstoord door een paar mensen die menen dat zij toch vooral de openbare ruimte kunnen gebruiken voor hun eigen pleziertjes. Niet dat ze gewoon rustig op de motor of in de auto het Heuvelland doorkruisen en proberen zo min mogelijk overlast te veroorzaken, nee, er moet zo hard mogelijk lawaai gemaakt worden “Kijk ons eens lekker onszelf zijn”. Dat andere mensen misschien willen genieten van een prachtige, stille najaarsdag komt kennelijk niet in de koppen op.

Ook weer typerend voor het huidige Nederlandse klimaat: een paar mensen zijn constant in staat zaken te verpesten voor die hele grote groep welwillende burgers. En vrijwel niemand durft er nog wat van te zeggen…dat is pas écht angstaanjagend.

Daarbij komt dat als we de kwaliteit van onze prachtige stad en heuvelland laten verpesten door een klein groepje mensen die er een plat, plastic pretpark van maken, we uiteindelijk in ons eigen vlees aan het snijden zijn. Mensen komen naar Maastricht en Zuid-Limburg voor de kwaliteit van leven, niet om in een helse herrie over een racecircuit te wandelen.

En oh ja, aan het eind van de wandeling konden we bij een fruitboer nog een paar kilo van die heerlijke appels kopen… óók op zondag!

Tijd, tijd, tijd....

Vandaag voor (denk ik) de eerste keer in ruim drie jaar op het laatste moment een raadsvergadering moeten afzeggen vanwege andere prioriteiten bij DSM. Dat brengt je weer met beide benen op de grond: is het wel mogelijk om het raadslidmaatschap te combineren met een drukke full-time baan? Een thema dat ook aan de orde kwam in het gesprek dat ik vorige week met de kandidaatstellingscommissie voerde.

Mijn antwoord? Ja!

Tegelijkertijd: het is niet voor niets dat er op zoveel plekken in Nederland geklaagd wordt over een groot tekort aan potentiële, kwalitatief goede raadsleden. Want hoewel het uitgangspunt is dat het raadslidmaatschap gecombineerd moet kunnen worden met een maatschappelijke carrière, wordt daar in de praktijk vaak geen rekening mee gehouden. Raadsvergaderingen die om 15.00 uur beginnen, de verwachting dat ieder raadslid altijd overal aanwezig is, ook al heb je op dat moment geen inhoudelijke bijdrage - het zijn maar een paar voorbeelden.

Ik ben ervan overtuigd dat het de kwaliteit van gemeenteraden ten goede komt als daar mensen inzitten die naast het raadswerk ook andere maatschappelijke functies bekleden (en nee, dat hoeft niet per definitie een full-time baan te zijn). Want juist door die ervaring ben je in staat over schuttingen heen te kijken, nieuwe inzichten te brengen en -misschien wel het allerbelangrijkst- de hoofdzaken van bijzaken te onderscheiden.

En ja, dan komt het voor dat je eens een keer niet bij een raads-, raadscommissie- of fractievergadering kunt zijn. Omdat je op dat moment door iets anders geïnspireerd wordt. Inspiratie die weer helpt bij het raadswerk.

Wat meer flexibiliteit zou vast meer mensen over de streep trekken om zich, naast hun andere werkzaamheden, ook eens een paar jaar in te zetten voor de lokale politiek. En dat komt de kwaliteit ongetwijfeld ten goede!

Montesquieu en het Vrijthof

De gemeenteraad stelt kaders, het college van B&W voert uit.

Daar zit sinds Montesquieu een ijzeren logica achter: een volksvertegenwoordiging is helemaal niet geschikt voor uitvoering, praktische keuzes en dagelijkse afwegingen. Door een gemeenteraad worden politieke keuzes gemaakt, grote lijnen uitgezet, kaders gesteld waarbinnen de uitvoerende macht mag opereren.

Een van die kaders is: maximaal 50 evenementdagen op elk plein in Maastricht. Zodat de overlast gespreid wordt. Op het Vrijthof knelt die regel. Logisch: heel veel evenementen willen op het belangrijkste plein staan. En dus moeten B&W kiezen.

Bijvoorbeeld: 28 dagen Winterland, 16 dagen Rieu/Zomervestival, 4 dagen Preuvenemint.

Of: 28 dagen Winterland, 9 dagen Rieu/Zomerfestival, 4 dagen Preuvenemint, 5 dagen Kermis, 3 dagen Jeux de Boules.

En ga zo door maar door.

De keuze is aan B&W. En niet aan de gemeenteraad, zoals woordvoerder Meisen van wethouder Jacobs vandaag in de krant voorstelt. Dat zou makkelijk zijn: er moeten keuzes worden gemaakt, het Stadhuis heeft geen zin in moeilijke gesprekken met evenementorganisatoren en schuift de hete aardappel door naar de gemeenteraad.

Stel je dat eens voor op andere dossiers. Er mogen maximaal 21 koopzondagen zijn (door de gemeenteraad vastgesteld kader), B&W stelt vast welke, sommige ondernemers willen op een andere zondag koopzondag, en dan zouden zij met hun vraag worden doorgestuurd naar de gemeenteraad?

Ander voorbeeld. Er mogen maximaal 4 nachtwinkels zijn (kader), B&W geeft de vergunningen af, er meldt zich een vijfde, en die wordt dan naar de gemeenteraad doorgestuurd?

Dus B&W, doe je werk, voer het beleid van de raad uit, en schuif niet de heikele keuzes naar de verkeerde bordjes.

Geer kint miech trouveren in 't haangkarpèt

Zondag eind van de middag terug van een heerlijke vakantie in bella Italia - steden, cultuur, zon, zee, strand, bergen...la dolce vita in optima forma. Zie hier een paar impressies. Meer foto's op m'n facebook-pagina.

En wat is er leuker dan de aankomst in Mestreech vieren met een kort bezoekje aan de laatste avond van het Preuvenemint, volgens velen het beste culinaire evenement van Nederland? Weer eens een mooi jurkje aan, even bijkletsen met vriendinnen, complimenten incasseren over je fijne vakantiekleurtje en ondertussen een hapje eten en een lekker glaasje wijn drinken bij Vojacek. Lopend door de Kapoenstraat, op weg naar het Vrijthof, kom ik alleen maar zatte mensen tegen. Niet een beetje aangeschoten, maar werkelijk totaal van de wereld. Een dame in chique avondtoilet staat te braken met haar pumps in de hand. Even later breekt bij de stand van Beluga een vechtpartij uit, zo eentje met kapotgeslagen bierglazen, u weet wel. "Alleen maar nette mensen", die vaak heel wat te klagen hebben over evenementen die niet als typisch Maastrichts beschouwd worden.

En het kan nog erger... gisteren hoorde ik het verhaal van een kennis die donderdagnacht terug van het Preuvenemint naar huis over de Hoge Brug liep. Daar zag hij een paar mannen een hond in elkaar trappen en hij liet weten dat geen goed idee te vinden. Dat had hij beter niet kunnen doen... hij werd door de heren beetgepakt en van de brug af de Maas ingedonderd. Wat een afschuwelijke daad! Nu maar hopen dat de politie het serieus neemt en alles op alles zet om de daders te vinden. Hij heeft het overleefd, maar dat lag meer aan de kalme Maas en zijn zwemkunsten, dan aan het voornemen van het tuig om een einde te maken aan een hen onwelgevallig debat.

Zolang dit soort uitwassen voorkomen bij 'keurige' evenementen als het Preuvenemint, wil ik niemand meer horen klagen over evenementen die weliswaar niet Maastrichts in de klassieke zin van het woord zijn, maar wel heel veel nieuwe Maastrichtenaren aanspreken!

En wat valt nog meer op bij terugkomst na drie weken Italie?

Dat je op dinsdag lekker in het zonnetje zit te lezen en opeens bedenkt dat er nog boodschappen gedaan moeten worden. Maar o jee, het is tien over zes... en dan is in Maastricht alleen de supermarkt nog open. Dus geen lekker vers visje van de visboer met groenten van de groenteboer... Da's echt weer even wennen, want in Italie kan je overal en altijd tot zeker 21 uur 's avonds terecht bij groenteboer, slager, apotheek en natuurlijk ook de supermarkt. In Ótranto bij de di-per-di zelfs 7 dagen in de week, van 8 uur 's morgens tot 22 uur 's avonds. Kijk, dat is nog eens ondernemerschap! En niet van staatswege verhinderd...ook in Maastricht mag elke winkel tot 22.00 uur open. Een tip voor speciaalzaken die hun klanten naar de grootgrutter zien weglopen: zorg ervoor dat ook Maastrichtenaren mét een baan je winkel kunnen bezoeken, en niet alleen toeristen of gepensioneerden. Een uurtje langer open, tot 19 uur bijvoorbeeld, zou al enorm helpen. Wij zijn toch zo 'Bourgondisch'? Waarom dan vrijwillig zo'n Calvinistische sluitingstijden hanteren?

En toch... het is ook weer heel fijn om terug te zijn, want: "Mestreech, de glitters en glans in 't zônleech" zingen wij met Neet Oet Lottum gevijven uit de i-Pod als wij na 3 weken vakantie op de late zondagavond over de Kennedybrug onze stad weer inrijden. "Geef toe, het is een prachtige stad", roept de oudste van 16 (en de ergste Mestreech-chauvinis van ons allemaal, hij ziet er een sport in om van elk Nederlands woord een echte Maastrichtse vertaling te bedenken, met als toppunt de mededeling op de camping in Zuid-Italië bij het begin van de siësta: 'Geer kint miech trouveren in 't haangkarpèt - jullie kunnen mij vinden in de hangmat')

Dus nog even genieten van een prachtige nazomer!