Gisteravond extra raadscommissievergadering over de Sphinx. Want, na 175 jaar, dreigt de Sphinx uit Maastricht te verdwijnen. En dat is een grote schok, natuurlijk vooral voor al die medewerkers die na jaren trouwe dienst hun baan dreigen te verliezen. Op zo'n moment voel ik me als gemeenteraadslid erg machteloos. Want wat kun je doen? Tijdens de vergadering bleek dat het algemeen gevoel te zijn.
Josje Godwin, mijn fractiegenote, hield een prachtig emotioneel betoog, onder andere over de grote betekenis die Sphinx altijd heeft gehad in Maastricht. Iedere Maastrichtenaar heeft wel iemand in zijn/haar familie- of vriendenkring die bij de Sphinx werkt of gewerkt heeft. Een jarenlange historie en een jarenlange emotionele band, dus. Vergelijkbaar met wat ik bij DSM dagelijks meemaak: de Westelijke en Oostelijke mijnstreek en hun inwoners zijn tot in het diepst van hun haarvaten verbonden met DSM - ook na jarenlange transformaties en veranderingen in de bedrijfsstrategie.
Het kan dus wel: je bedrijf aanpassen aan de eisen van de tijd, zonder de band met de bakermat te verliezen. Laten we er met z'n allen voor knokken dat dat ook bij de Sphinx gaat lukken. En misschien moeten we dan wel denken aan een regionale oplossing - zoals het Geleense DSM nu nauw samenwerkt met de Maastricht University, kan het Maastrichtse Sphinx misschien wel verder groeien op of met het Geleense Chemelot of het Heerlense Avantis: Maastricht als bakermat houdt natuurlijk niet op bij de stadsgrenzen!
Luister hier naar het interview met Josje op L1 radio.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten